Wat is hoefbevangenheid bij paarden?

Een kleine onbalans in één deel van het lichaam van een paard kan een ernstig probleem veroorzaken in een heel ander deel. In dit artikel vertellen we je alles over hoefbevangenheid bij paarden en de mogelijke relatie met het maag-darmstelsel.

Geschreven en geverifieerd door de dierenarts Érica Terrón González.

Laatste update: 30 december, 2022

Hoefbevangenheid  of laminitis bij paarden is een aandoening die gekenmerkt wordt door een ontsteking van de zachte delen van de hoef (de lamina). Deze “platen” verbinden het hoornige deel van de hoef met het distale kootje van de derde teen, het laatste bot van de paardenvoet.

Helaas is het een veelvoorkomend probleem bij alle paarden. Het kan echter ook schapen, geiten en varkens treffen. Maar waar deze slanke viervoeters het meest last van hebben is het ernstigste en meestvoorkomende.

Laminitis bij paarden: de anatomie van de hoef

Bij een gezond dier is het derde kootje aan de binnenkant van het hoorngedeelte van de hoef bevestigd door een opschortende band. De binnenkant van de hoef is gevouwen in de vorm van platen om de grijpruimte van deze opschortende band te vergroten. Laminitis bij paarden zorgt ervoor dat deze platen het begeven. Het kootje zit dus niet meer goed vast aan de hoef.

Het gewicht van het paard en zijn eigen bewegingen blijven het teenbeen zoals normaal naar de grond duwen. Maar zonder de bescherming van de hoef scheuren de bloedvaten en raken de zachte weefsels ontstoken. Daarom laten acute pijn en kreupelheid niet lang op zich wachten.

Begin en verloop van hoefbevangenheid bij paarden

Laminitis begint wanneer de oorzaak een lamellenafscheiding in gang zet, die 30 tot 40 uur kan duren. Gedurende deze periode, voordat de symptomen in de extremiteiten verschijnen, ervaart het paard meestal de volgende problemen:

• maagdarmstelsel
• ademhalingsproblemen
• voortplanting
• nieren
• endocriene
• Immunologisch

Deze multisystemische aandoeningen, anatomisch vrij ver verwijderd van de hoef, zijn het gevolg van het ongemak dat de ontregeling van de laminaire anatomie veroorzaakt. Dit is namelijk de zogenaamde ontwikkelingsfase en die treedt niet altijd op. Sommige dieren gaan direct over naar de acute fase, zonder dat ze last hebben gehad van een duidelijk gezondheidsprobleem.

Acute fase

Zoals we hierboven al zeiden, gaat de ontwikkelingsfase uiteindelijk over in de acute fase als de eerste tekenen van hoefpijn zich voordoen. Het duurt van dit moment tot er klinisch bewijs is van verplaatsing van het kootje in de hoef.

Een paard met acute hoefbevangenheid heeft de neiging zijn gewicht van de ene voet naar de andere te verplaatsen. Ze doen dit om de pijn te verlichten. Toch kan het dier op een gegeven moment gedwongen worden om op de aangedane voet te leunen, waardoor het ongemak terugkeert.

Chronische fase

Als het paard niet sterft tijdens de acute fase, zal het last krijgen van verplaatsing van het kootje in de hoef. Dit is het kenmerk van chronische hoefbevangenheid en is te zien op een röntgenfoto. De symptomen in deze fase van de ziekte kunnen onbeperkt duren. Enkele van de symptomen zijn onder andere de volgende.

• Een lichte maar aanhoudend mank lopen.
• Intense pijn; het paard wil meer tijd liggend doorbrengen.
• Totale degeneratie van de laminaire fixaties.
• Vervorming van de hoefwand.
• Penetratie van de hoefzool door het verplaatste bot.

Hoe ernstig kan hoefbevangenheid bij paarden worden?

Hoefbevangenheid is aantoonbaar de ernstigste voetziekte. Het is zelfs ook de tweede oorzaak van sterfte bij paarden, na koliek. Als het aangetaste dier niet door natuurlijke oorzaken sterft, neemt de dierenarts meestal zijn toevlucht tot euthanasie, vanwege het permanente lijden van het dier.

Slotopmerking: hoefbevangenheid bij paarden en de relatie met het maagdarmkanaal

De meeste auteurs stellen dat hoefbevangenheid een nawerking is van een andere gebeurtenis die ook niets met de voet te maken heeft. Op het eerste gezicht lijkt dit misschien vreemd. Maar van deze ziekte is aangetoond dat het maagdarmkanaal er direct bij betrokken is. Enkele van de oorzaken die deskundigen hebben beschreven zijn onder andere de onderstaande.

• Overmatige consumptie van graan en koolhydraten.
• Ontsteking van de dunne darm.
• Koliek.
• Acute diarree.

Een bepaalde oorzaak wekt echter de nieuwsgierigheid van dierenartsen: de veranderingen in het insulinemetabolisme. Paarden met een geschiedenis van insulineresistentie (Engelse link) zouden eerder last hebben van hoefbevangenheid.

Om deze hypothese te testen hebben deskundigen experimentele studies uitgevoerd om paarden met langdurige hyperinsulinemie te volgen. Allemaal ontwikkelden ze uiteindelijk hoefbevangenheid in minder dan 72 uur.

Daarom, Dierenartsen adviseren paarden regelmatig onderwerpen aan bloedonderzoek. Zo stellen ze namelijk hyperinsulinemie vast, kan een dierenarts technieken toepassen om de concentratie ervan in het bloed te verlagen en vooral de insulinegevoeligheid te herstellen. Bijvoorbeeld door laag-glycemische afslankdiëten en matige lichaamsbeweging.