Ons eerste jaar samen
Onzekerheid, twijfels, angst… er komen veel gevoelens naar boven wanneer we voor het eerst een huisdier adopteren. Maar de liefde, het gezelschap, en de genegenheid die ze ons elke dag geven laten de tijd voorbij vliegen, en voor je het weet spreek je van “ons eerste jaar samen…”
Ons eerste jaar samen: de uitdagingen
Ik vroeg me af of ik het wel of niet zou doen. Maar toen ik mezelf er eindelijk van overtuigde om het te doen en vervolgens op zoek ging naar de perfecte pup, hoefde ik niet meer te twijfelen. Je kwam op mij af en ik wist het gewoon: jij ging het worden! Maar nu ik erover nadenk is het misschien correcter om te zeggen dat jij me hebt gekozen, in plaats van andersom.
Dat maakt niet meer uit nu. Ik denk ook niet dat het er veel toe doet voor jou. Het belangrijkste is dat we op de een of andere manier nu al ons eerste jaar samen hebben gehad. Het was aanvankelijk niet gemakkelijk om zover te komen als we nu zijn. Maar we zijn allebei bij elkaar gekomen en hebben onze schouders eronder gezet. Vandaag zou ik je niet inruilen, nog niet voor de hele wereld.
De goede en de slechte tijden
Ik herinner me het moment toen ik je voor het eerst thuisbracht. Je begon meteen je territorium af te bakenen in letterlijk iedere hoek van het huis. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen. Even dacht ik dat het niets ging worden. Misschien was ik te lang alleen geweest, en dat maakte me een beetje egoïstisch met mijn spullen. Nu moest ik leren om ze met jou te delen.
Ik had geen andere keus, je gaf me geen andere optie. Ik moest mijn huis, mijn bed, mijn bank en zelfs mijn eten delen. Hoewel alles nieuw voor me was, deed ik het uiteindelijk wel. Ik doe het nu nog steeds graag.
Je leren om je behoefte niet binnenshuis te doen was geen sinecure…maar samen hebben we het bereikt. Eindelijk ruikt het huis weer heerlijk! En ik weet dat je het leuk vindt als het schoon is en goed ruikt, net als ik.
Wandelen was ook geen gemakkelijke taak. Ik sprak je liefdevol aan, en hoewel je in het begin niet oplette, begreep je uiteindelijk dat je met me mee moest lopen. Dat je moest reageren wanneer ik je riep. Of dat je niet aan de lijn mocht trekken, om je nek niet te bezeren. Geduld en liefde loonden.
En vandaag, na ons eerste jaar samen, kijk ik ontspannen als je op het bed ligt en besef ik dat het allemaal de moeite waard was.
Ons eerste jaar samen: al het plezier
Het was dan ook echt de moeite waard, want je gaf me, en geeft me nog steeds heel veel vreugde. Want ons eerste jaar samen was niet alleen een uitdaging – we hadden ook veel plezier samen.
Je was zo klein toen ik je thuisbracht dat drinken uit je waterbak een uitdaging was. Je hoofd kon het water niet bereiken als het laag stond. Als je het bakje probeerde om te draaien met je poot, dan kreeg je al het water over je. Ik voelde me beschaamd, maar tegelijkertijd liet het me zo hard lachen!
Als ik thuiskwam van mijn werk en je daar zag, voor de deur zou te janken omdat je me wilde zien…dan gaf me dat zo’n goed gevoel! Ik keek er altijd naar uit om mijn dag af te ronden, zodat ik naar huis kon gaan en je kon zien. Omdat ik wist dat je me op dezelfde manier miste, voelde ik me geliefd, en dat voel ik me nog steeds.
Ik heb nooit meer in mijn eentje op de bank gezeten en tv gekeken, en ik vind het geweldig als je lekker met me mee komt kijken. Ook vind ik het zo schattig als je je verdrietig voelt als ik wegga, en ik hou ervan als je bij me in de buurt komt slapen of mijn hand met je hoofd duwt zodat ik je zal aaien.
Vandaag, na ons eerste jaar samen, kan ik zeggen dat jou adopteren de beste beslissing van mijn leven was. We hebben het bovendien toch maar mooi laten werken tussen ons tweetjes, ook al was het aanvankelijk niet gemakkelijk om ons aan te passen.
Tot slot
En ik heb verder niets meer te zeggen, behalve dat we nog vele jaren te gaan hebben om samen te leven, nieuwe uitdagingen aan te gaan en nieuwe pleziertjes te ontdekken. En weet je wat? Ik had geen betere partner kunnen kiezen daarvoor. Bedankt dat jij voor mij hebt gekozen!