Somalische giraf: habitat en kenmerken
De Somalische giraf staat bekend om zijn lange langwerpige nek, die op een gegeven moment de meest innovatieve evolutietheorieën van zijn tijd wist te inspireren. Hoewel het een endemische soort is voor Afrika, ben je hem hoogstwaarschijnlijk wel tegengekomen in een plaatselijke dierentuin. Hoewel het een rustig dier lijkt, is hij ook in staat om agressief gedrag te vertonen. Dat kan eindigen in gewelddadige gevechten.
In dit artikel gaan we het hebben over een van de meest indrukwekkende terrestrische soorten van allemaal, de Giraffa reticulata, een uniek zoogdier dat veel te vertellen heeft. Lees verder en leer alles over dit enorme en merkwaardige dier.
Habitat en verspreiding van de Somalische giraf
Dit zoogdier is te vinden in het noorden en noordoosten van Kenia, met enkele kleine populaties in het zuiden van Somalië en Ethiopië. In het verleden werd aangenomen dat de giraf een enkele soort was, verspreid over heel Afrika, wat verre van waar is. Volgens een artikel gepubliceerd in het tijdschrift Current Biology leven er zelfs vier verschillende soorten giraffen in verschillende gebieden.
De leefgebieden van deze gewervelde zijn uitgestrekte, woestijngebieden met grote hoeveelheden acaciabomen. Deze kuddes giraffen leven samen met mensen, die hun brood verdienen door vee te houden en te grazen in dezelfde gebieden.
Kenmerken van de Somalische giraf
De giraf is het hoogste landdier ter wereld, wordt 5,7 meter hoog en weegt bijna 2 ton. Daarnaast heeft hij een paar kleine verbeende hoorns op zijn kop. Meestal worden die omgeven door huid en haar, bijna als een paar “antennes.” Bovendien is zijn staart zo dun dat hij als zweep dient om insecten weg te jagen.
Hoewel het geslachtsdimorfisme niet erg duidelijk is, zijn de mannetjes groter dan de vrouwtjes. Ze kunnen daarnaast zelfs een tweede paar hoorns hebben. In dit verband vermeldt een artikel in het wetenschappelijke tijdschrift Oecologia dat het belangrijkste verschil is hoe ze zich gedragen bij het zoeken van hun voedsel. Met andere woorden, omdat de mannetjes vraatzuchtiger zijn, zijn ze groter.
Deze exemplaren hebben meestal een opvallende kleur, bestaande uit een geeloranje huid, met veelhoekige vlekken over hun hele lichaam. Deze polygonen fungeren op hun beurt als een vingerafdruk, omdat hetzelfde patroon zich niet herhaalt bij andere exemplaren. Met andere woorden, elk patroon is uniek.
Gedrag
De soort vormt kuddes of groepen met 10 of 20 exemplaren van beide geslachten. Ze hebben een sociale status door middel van hiërarchieën, want er is een dominant mannetje dat zijn positie bepaalt door middel van gevechten. Tijdens conflicten staan de mannetjes zij aan zij en beginnen ze elkaar te slaan met hun nek als zwepen en hun hoorns als spijkers.
De resultaten van elk gevecht geven hen een bepaalde rangorde binnen de kudde, dus het dominante mannetje is de sterkste van allemaal. Dit is slecht nieuws voor verliezers, aangezien ze normaal gesproken niet mogen fokken met de vrouwtjes in de groep. Om deze reden veranderen de structuur en het aantal leden voortdurend, vanwege het vertrek en de instroom van nieuwe leden.
Aan de andere kant zijn vrouwen socialer en minder agressief en vormen ze groepen zonder mannen. Tijdens elk paarseizoen gaan ze echter op zoek naar een partner, waardoor de kudde uiteenvalt.
Voedsel van de Somalische giraf
Somalische giraffen zijn plantenetende dieren en hun hoofdvoedsel zijn de bladeren van acaciabomen. Om deze reden zijn hun langwerpige halzen een van hun beste gereedschappen, omdat ze hen in staat stellen om de hoogste takken te bereiken. Daarnaast consumeren ze soms ook stenen, om de mineralen in hun dieet aan te vullen.
Net als bij andere herbivoren is deze soort herkauwer, wat betekent dat hij veel tijd besteedt aan het malen van zijn voedsel, het uitbraken en het opnieuw laten groeien. Dit is nodig, omdat het moeilijk is om de voedingsstoffen uit de bladeren, bloemen en peulen te halen, dus de giraffen proberen ze te verpletteren om dit proces efficiënter te maken. In feite is het juist om deze reden dat ze een maag met 4 kamers hebben.
Reproductie van de Somalische giraf
Giraffen hebben een merkwaardige manier om waar te nemen of het vrouwtje ontvankelijk is of niet, omdat ze door de Flemen-reactie feromonen herkennen die worden geproduceerd.
Dit gebeurt wanneer ze hun lippen intrekken en hun tandvlees laten zien, waardoor hun vomeronasale orgaan wordt blootgesteld, dat verantwoordelijk is voor het detecteren van geuren. Met andere woorden, mannen doen urinetests die hen laten weten of de potentiële partner vruchtbaar is.
Wanneer het mannetje merkt dat het vrouwtje klaar is, begint hij haar het hof te maken om te paren. Hij doet dit door zijn staart vast te pakken, alsof hij om toestemming vraagt. De tegenpartij kan het negeren of accepteren en ook de staart van het mannetje vasthouden. Op deze manier vormt het paar zich voor minstens één paarseizoen.
De geur van dit dier speelt een zeer belangrijke rol bij de voortplanting. Dit komt omdat door middel van geur individuen kunnen herkennen of een vrouwtje vruchtbaarder is dan anderen. Ze kunnen daardoor de sterkste selecteren. Het kiezen van de beste partner is essentieel voor dit zoogdier, omdat het slechts om de 20 tot 30 maanden kan paren, waardoor het succes van de paring wordt gegarandeerd.
Polygaam
De exemplaren van deze soort worden als polygaam beschouwd, omdat ze geen enkele partner voor het leven hebben. In feite is het om deze reden dat mannetjes elke andere minnaar tot elke prijs zullen beletten het vrouwtje te benaderen totdat haar kalf is geboren.
Dracht en geboorte
De draagtijd duurt ongeveer 450 dagen en de geboorte zal plaatsvinden tussen de maanden mei en augustus. De moeder kan lopend bevallen, waardoor haar kalf van 2 meter hoogte op de grond valt. Ze lopen geen ernstige verwondingen op. Sterker nog, direct nadat ze zijn gevallen, staan ze zelf op en gaan ze zogen bij de moeder.
Fokzorg en onafhankelijkheid
De eerste weken worden de kleintjes onophoudelijk door hun moeders verzorgd. Na de levensmaand verdelen de vrouwtjes van de groep het werk echter door een soort kinderopvang te vormen, waarin ze de pasgeborenen concentreren. Hierdoor kunnen ze op zoek naar water en voedsel zonder hun jongen alleen te laten.
Van hun kant zullen de jongeren onafhankelijk worden als ze 4 of 5 jaar oud zijn. Omdat het dieren zijn die een hiërarchie volgen, gaan de mannetjes zelfs op zoek naar een groep waar ze de dominante kunnen zijn. Dit zorgt ervoor dat ze uit elkaar gaan en een tijdje eenzaam zijn, tenminste totdat ze een kudde vinden of hun eigen kudde vormen.
staat van instandhouding
Volgens de International Union for the Conservation of Nature staat dit zoogdier op de lijst van bedreigde diersoorten. Dit komt door de kleine en gefragmenteerde populatie, waardoor ze zich beperken tot specifieke gebieden in Afrika. Bovendien is hun leefgebied overlopen en vernietigd, als gevolg van de toename van vee-activiteiten in het gebied. Het groeiende aantal mensen in het gebied is daarvan weer de oorzaak.
Bovendien wordt deze giraf vanwege zijn enorme omvang bejaagd om zijn vlees. In feite heeft minstens 30% van de gemeenschappen dicht bij hun natuurlijke omgeving girafvlees geconsumeerd. Tegelijkertijd jagen de dorpelingen op deze soort als onderdeel van hun gewoonten, wat hen een betere sociale status binnen hun gemeenschap geeft.
Ondanks het vriendelijke uiterlijk van giraffen, worden ze vaak als een risico beschouwd door de plaatselijke bevolkingen. Het is om deze reden dat dierentuinen functioneren als een soort “Ark van Noach,” waardoor ze een extra kans hebben om uitsterven te voorkomen. Helaas zijn sommige soorten tegenwoordig meer bedreigd in hun natuurlijke habitat dan in gevangenschap.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Horová, E., Brandlová, K., & Gloneková, M. (2015). The first description of dominance hierarchy in captive giraffe: not loose and egalitarian, but clear and linear. PloS one, 10(5), e0124570.
- Takagi, N., Saito, M., Ito, H., Tanaka, M., & Yamanashi, Y. (2019). Sleep‐related behaviors in zoo‐housed giraffes (Giraffa camelopardalis reticulata): Basic characteristics and effects of season and parturition. Zoo biology, 38(6), 490-497.
- Muneza, A., Doherty, J. B., Hussein, A. A., Fennessy, J., Marais, A., O’Connor, D., & Wube, T. (2018). Giraffa camelopardalis ssp. reticulata. The IUCN Red List of Threatend Species.
- Seeber, P. A., Ciofolo, I., & Ganswindt, A. (2012). Behavioural inventory of the giraffe (Giraffa camelopardalis). BMC research notes, 5(1), 1-9.
- Ginnett, T. F., & Demment, M. W. (1997). Sex differences in giraffe foraging behavior at two spatial scales. Oecologia, 110(2), 291-300.
- Shorrocks, B. (2016). The giraffe: biology, ecology, evolution and behaviour. John Wiley & Sons.