De Spaanse beekkikker: habitat en kenmerken

Net als bij andere soortgelijke amfibieën gebruikt de Iberische kikker een paringszang die bestaat uit 5 tot 7 pulsen met een duur van 60 tot 220 microseconden.

Geschreven en geverifieerd door de bioloog Cesar Paul Gonzalez Gonzalez.

Laatste update: 21 december, 2022

De Spaanse beekkikker bewoont bergachtige streken met kristalheldere waterlopen. Hij is vrij klein en heeft veel problemen ondervonden door de introductie van invasieve soorten. Daarom stond zijn populatie op het punt te verdwijnen, maar dankzij de inspanningen van verschillende onderzoekers volhardt hij nog steeds in zijn strijd om te overleven.

De wetenschappelijke naam van deze soort is Rana iberica en ze behoort tot de Ranidae-familie. Ze maakt deel uit van de groep “echte kikkers,” hoewel de term geen taxonomische betekenis heeft. Lees  dus snel verder en kom iets meer te weten over dit mooie Europese dier.

Habitat en verspreiding

De Spaanse beekkikker  is endemisch op het Iberisch schiereiland en komt af en toe voor in Portugal, Galicië, Baskenland, Leon, Zamora en Asturië. Hij wordt gekenmerkt door het feit dat het een bijna volledig aquatische soort is, zodat hij gewoonlijk niet ver van water gezien wordt. Zijn habitat bestaat uit koudwaterstroompjes, kristalheldere vijvers en lagunes in het hooggebergte.

Deze mooie amfibie kan leven in verschillende hoogten (Spaanse link), van zeeniveau tot 2425 meter boven zeeniveau. Hij kan goed tegen lage temperaturen en men heeft hem zelfs zien overleven in gletsjermeren. Natuurlijk heeft hij een habitat nodig met overvloedige vegetatie en schaduwrijke plaatsen die hem de nodige vochtigheid geven om gasuitwisselingen via de huid uit te voeren.

Kenmerken van de Spaanse beekkikker

De soort is ongeveer 12 centimeter in lengte, maar vrouwtjes kunnen 15 centimeter worden. Twee laterale ribbels steken uit vanaf de neus, gaan rond de omtrek van de ogen en eindigen bij de liezen. Bovendien vertoont hij enkele korreltjes op zijn rug en op de achterkant van zijn poten.

Het lichaam van deze amfibie heeft een bruinachtige verkleuring die andere tinten zoals geel, rood en grijs combineert. Hij vertoont een patroon van gele vlekken verdeeld over zijn hele rug, terwijl zijn buik bleek is met enkele zwarte tekeningetjes. Desondanks zijn er bepaalde verschillen in zijn uiterlijk, afhankelijk van het geografische gebied waar hij voorkomt.

Gedrag

De kleur van de Spaanse beekkikker verschaft hem mimetische bescherming, want hij kan onopgemerkt blijven door gewoon roerloos te blijven zitten. Dit komt hem goed van pas zowel op de beekbodem als op het landoppervlak. Mocht een roofdier hem opmerken, dan doet hij niets anders dan in het water springen. Daarom dwaalt hij gewoonlijk niet ver van waterlichamen af.

Deze amfibieën hebben een verbazingwekkend vermogen om op roofdieren te reageren. Men heeft zelfs gezien dat ze kenmerken van hun levenscyclus veranderen om te overleven. Volgens een studie gepubliceerd in het tijdschrift Biologische invasies (Engelse link). De kikkervisjes van de Spaanse beekkikker  metamorfoseren eerder om te voorkomen dat ze voedsel worden voor hun vijanden.

Voeding

Deze soort is zowel overdag als ‘s nachts actief, dus maakt hij daar gebruik van om een zeer gevarieerd dieet te hebben. De meest gegeten prooien zijn vliegen, kevers en spinnen, hoewel ook andere geleedpotigen deel uitmaken van zijn menu. Met andere woorden, het is een klein gewerveld dier dat vooral insectenetend is.

Levenscyclus en voortplanting

De levenscyclus van amfibieën wordt gekenmerkt door drie fasen: ei, larve (dikkopje) en volwassene. Het dikkopje onderscheidt zich door zijn visachtige morfologie en zijn volledige afhankelijkheid van water. Voor hij volwassen is, ondergaat hij een metamorfose die zijn lichaam drastisch verandert en hem in een volwassene verandert. Pas op dat moment is het exemplaar in staat uit het water te komen.

Volwassen Spaanse beekkikker zijn eierleggend met uitwendige bevruchting. Dit betekent dat ze eieren leggen, maar dat het vrouwtje en het mannetje hun gameten tegelijk in het water loslaten om ze te bevruchten. In het geval van de Spaanse beekkikker is de paartijd tussen maart en mei of november en maart (afhankelijk van het gebied).

Kikkervisjes komen ongeveer drie maanden na het leggen uit de eieren. Het zijn herbivoren en voeden zich voornamelijk met plantenresten die op het water drijven. Ze beginnen hun metamorfose als ze drie maanden oud zijn, maar kunnen zich pas voortplanten als ze twee jaar oud zijn.

Staat van instandhouding van de Spaanse beekkikker

Volgens de Internationale Unie voor het Behoud van de Natuur (Engelse link) is de Spaanse beekkikker een kwetsbare soort. Dit is vooral te wijten aan verstedelijking, habitatverlies en de introductie van invasieve soorten in zijn ecosysteem. Hij is sterk afhankelijk van watermassa’s. Daarom heeft elke verandering in de kwaliteit of de grootte van de waterloop een te grote invloed op zijn populatie.

Alsof dat nog niet genoeg is, hebben kolonisten in de buurt van zijn leefgebied de introductie van beekforel voor consumptie aangemoedigd. Dit organisme is een vraatzuchtig roofdier dat zich voedt met de kikkervisjes van de Spaanse beekkikker. Door deze situatie nam hun populatie drastisch af, hoewel het proces gestopt werd dankzij strategieën om invasieve vissoorten uit te roeien.

De pogingen om de soort te redden lijken vruchten af te werpen en de populaties verbeteren. Er is echter nog veel werk aan de winkel om te zorgen dat de soort niet helemaal verdwijnt.

Hoe ongelooflijk het ook klinkt, het verlies van één soort is genoeg om het evenwicht van het ecosysteem te verstoren. Elk levend wezen telt en we kunnen het ons niet veroorloven ze te verliezen zonder te proberen er iets aan te doen.