Filippijnse wespendief: habitat, kenmerken en voortplanting
De Filippijnse wespendief, of Pernis steereri, behoort tot de familie van de Accipitridae, een groep die ongeveer 200 soorten dagroofvogels omvat. Zijn wetenschappelijke naam komt van de Amerikaanse zoöloog Joseph Beal Steere, terwijl zijn gewone naam is afgeleid van zijn voedseleigenschappen en de plaats waar hij verblijft.
In tegenstelling tot andere roofvogels, wiens dieet voornamelijk gebaseerd is op kleine zoogdieren, kiest deze buizerd ervoor zich te voeden met de nesten van wilde bijen en wespen. Lees verder om alles te weten te komen over deze verbazingwekkende soort.
Kenmerken van de Filippijnse wespendief
Zoals alle roofvogels heeft de Filippijnse wespendief een krachtige snavel en sterke klauwen om op zijn prooi te jagen. Ook heeft hij een uitstekend gezichtsvermogen en een voor zijn soort goed ontwikkeld reukvermogen (Engelse link). Ze zijn gewoonlijk ongeveer 60 centimeter lang en wegen op volwassen leeftijd ongeveer 2 kilogram.
Wat zijn verenkleed betreft, dat meestal bruin is, heeft hij gestreepte patronen op zijn borst en buik. Bovendien wordt hij gekenmerkt door een brede donkere band aan het puntje van zijn staart en twee smallere aan de achterkant.
Aan de andere kant wordt zijn kleine kop gesierd door een lange afgeplatte kuif die aan de achterkant uitsteekt, waardoor hij tijdens de vlucht afsteekt tegen zijn vleugels. Ten slotte bestaat zijn zang uit twee tonen die klinken als “weeee lew,” die hij met verschillende tussenpozen herhaalt.
Habitat
Zoals hierboven beschreven is deze roofvogel inheems in de Filippijnen. Men kan hem alleen hier waarnemen. Hij leeft uitsluitend op 13 eilanden in het oosten, noorden en zuiden van het land. Hiertoe behoren de eilanden Luzon, Catanduanes, Mindoro, Tablas, Masbate, Sámar, Leyte, Dinágat, Siargao, Bohol, Negros, Mindanao en Basilan.
Zijn voorkeur gaat uit naar tropische regenwouden. Hij wordt over het algemeen gevonden in bergachtig terrein en op vlakten, in gebieden van zeeniveau tot 2.000 meter boven zeeniveau.
Voortplanting
Deze roofvogel bouwt zijn nesten met kleine takken en plaatst ze ongeveer 10 meter boven de grond. Het vrouwtje legt meestal 2 tot 3 eieren per legsel. Die worden door beide ouders ongeveer 32 dagen bebroed. Bij deze soort kunnen de jongen 40 dagen na het uitkomen vliegen.
Voeding van de Filippijnse wespendief
In het wild zijn roofvogels vooral bekend om hun ongelooflijke vermogen om op kleine zoogdieren zoals konijnen, hazen of muizen te jagen. In feite is hun hele anatomie aangepast aan dergelijke acties. Deze buizerd verschilt echter van de rest omdat hij 90% van zijn voedsel haalt uit de bijen- en wespennesten die hij in zijn omgeving vindt.
Zijn jachtvermogen is zo groot dat hij de insecten volgt naar hun honingraten. Vervolgens doorboort hij de nesten met zijn snavel en sterke klauwen om zijn voedsel te bemachtigen. Deze ongelooflijke vogel consumeert de honing, larven en volwassen insecten die zich in de cellen van deze holen bevinden. Bovendien neemt hij vaak de honingraten mee naar huis om de jonge kuikens te voeden.
Dankzij het dichte verenkleed dat zijn poten en lichaam bedekt, wordt de vogel bovendien niet gestoken tijdens zijn jachtactiviteiten. Maar als hij zijn favoriete voedselbron niet vindt, kan deze vogel ook jagen op muizen en kleine hagedissen. Wellicht ook interessant voor jou
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Yang SY, Walther BA, Weng GJ. Stop and Smell the Pollen: The Role of Olfaction and Vision of the Oriental Honey Buzzard in Identifying Food. PloS one. 2015;10(7):e0130191.
- Gamauf A, Haring E. Molecular phylogeny and biogeography of Honey‐buzzards (genera Pernis and Henicopernis). Journal of Zoological Systematics and Evolutionary Research. 2004;42:145-53.
- del Hoyo, J., N. Collar, and J. S. Marks (2020). Philippine Honey-buzzard(Pernis steerei), version 1.0. In Birds of the World (J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, and E. de Juana, Editors). Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA
