9 curiositeiten over zeehonden
Zeehonden zijn een van de meest charismatische zeezoogdiersoorten die we konden vinden. In feite is deze eigenschap alom gebruikt om in dierentuinen de aandacht van mensen te trekken. Ze leven van nature in poolstreken, maar sommige exemplaren kunnen zelfs in de buurt van de tropen leven. Blijf bij ons en ontdek enkele wonderlijke curiositeiten over zeehonden.
Phocidae, ook wel echte zeehonden genoemd, behoren tot de vinpotigen groep, waartoe ook andere bekende zoogdieren zoals zeeleeuwen behoren. Hoewel het lichaam van deze dieren niets lijkt te verbergen, zijn er toch bepaalde kenmerken die veel mensen niet kennen. Lees verder om negen curiositeiten over zeehonden te ontdekken.
Hoe zien zeehonden eruit?
Zeehonden hebben een langwerpig en cilindrisch lichaam met 4 ledematen in de vorm van zwemvliezen. Maar terwijl de 2 voorste ledematen apart zijn (een aan elke kant van het lichaam), zijn de 2 achterste ledematen tot een staart vergroeid. Deze situatie zorgt ervoor dat ze niet kunnen lopen, zodat ze over de grond kruipen om zich voort te bewegen.
Het lichaam van de zeehond is volkomen hydrodynamisch, en het bevordert de juiste stroming van het water. Daarom hebben hun oren geen pinnae (flappen), zodat ze eruit zien als kleine gaatjes in hun huid. Dit kenmerk is uniek binnen de groep en onderscheidt ze van hun naaste verwanten, de zeeleeuwen.
9 curiositeiten over zeehonden
Maar goed, nu naar het hoofdpunt van het artikel van vandaag! Laten we kennis maken met enkele fascinerende curiositeiten over zeehonden waar je misschien nog nooit over gehoord hebt.
1. Hun vet biedt bescherming
De typische vetheid van zeehonden is eigenlijk een verdedigingsmechanisme om de kou van hun leefgebied te weerstaan.
In tegenstelling tot wat men zou denken, vormt het vet dat ze ophopen een soort thermische isolatie die al hun inwendige organen scheidt van de omgevingstemperatuur. Dankzij dit kunnen ze zich in ijskoud water onderdompelen zonder dat dit enige gevolgen heeft voor hun stofwisseling.
2. Er zijn 19 verschillende soorten zeehonden
Echte zeehonden of oorloze zeehonden behoren tot de familie Phocidae, die ongeveer 19 verschillende soorten omvat. In feite zijn ze de grootste groep binnen de orde Pinnipedia (Engelse link) met 35 soorten in totaal, waartoe ook zeeleeuwen en walrussen behoren.
3. Ze gebruiken hun snorharen om waterbeweging te detecteren
Net als bij andere landzoogdieren zijn de trilharen of snorharen (Engelse link) van zeehonden een soort haar dat een groot gevoelig vermogen heeft. Ze gebruiken ze echter niet om hun omgeving direct aan te raken, maar om schommelingen in de stroming van het water waar te nemen. Op deze manier kunnen ze de aanwezigheid van hun prooi vaststellen en zelfs hun weg vinden.
4. Hun voorouders waren landdieren
Volgens wetenschappers vond het leven op de planeet Aarde zijn oorsprong in water, dus de meeste waterdieren stammen af van voorouders die hun hele leven in het water leefden. Desondanks stammen zeezoogdieren, zoals zeehonden, af van een speciale tak die besloot naar het water terug te keren nadat ze lange tijd als aardse wezens geleefd hadden.
5. Zeehonden moeten zich buiten het water voortplanten
Omdat ze van aardse voorouders afstammen, behouden zeehonden de behoefte om het land op te gaan om zich voort te planten. Dit is een duidelijk bewijs van het evolutionaire proces dat ze ondergingen en van de oorsprong van hun afstamming. Bovendien behouden ze juist daarom nog steeds hun longen en hebben ze geen “kieuwen” kunnen verwerven voor hun aquatisch leven.
6. Ze kunnen het twee uur uithouden zonder boven te komen om adem te halen
Een van de belangrijkste aanpassingen die zeehonden hebben is hun vermogen om zuurstof (Engelse link) efficiënt te gebruiken. Dankzij dit vermogen kunnen ze meer dan twee uur duiken zonder last te krijgen van hypoxie of enig nadelig effect op hun gezondheid. In feite “slapen” sommige zeehonden zelfs zonder problemen onder water.
7. Sommige exemplaren duiken tot diepten van meer dan 1,5 kilometer
Een van de grootste problemen die duikers hebben als ze naar grote diepten duiken is de waterdruk. Deze situatie veroorzaakt schade aan de bloedsomloop, wat tot de dood kan leiden als ze niet voorzichtig zijn. Zeehonden weten dit probleem echter met groot gemak te omzeilen, omdat hun bloedsomloop aangepast is om de druk te weerstaan.
8. Sommige soorten voeden zich met pinguïns
Ook zeeolifanten jagen vaak op pinguïns als voedsel, want die bevatten een grote hoeveelheid vet dat heel heilzaam voor ze is. Hoewel het vreemd lijkt, behoren deze enorme dieren ook tot de echte zeehondengroep.
9. Zeehonden kauwen hun voedsel niet
Om hun jacht efficiënter te maken slikken zeehonden hun voedsel in of snijden het in kleine stukjes die ze in één keer kunnen verorberen. Ze doen dit niet omdat ze geen tanden hebben, maar omdat het hen helpt sneller te eten zodat ze de kans hebben op andere prooien te jagen.
Het is normaal te denken dat dieren als zeehonden geen bijzonder interessante eigenschappen hebben. Maar soms schenkt de natuur de meest ongelooflijke vermogens aan soorten die de minste aandacht trekken. Hieruit blijkt dat de wetenschap steeds weer nieuwe curiositeiten over dieren ontdekt die we ons nooit hadden kunnen voorstellen.
We hopen dat je genoten hebt van het artikel van vandaag over de curiositeiten van zeehonden.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Hanke, W., Witte, M., Miersch, L., Brede, M., Oeffner, J., Michael, M., … & Dehnhardt, G. (2010). Harbor seal vibrissa morphology suppresses vortex-induced vibrations. Journal of Experimental Biology, 213(15), 2665-2672.
- Thornton, S. J., & Hochachka, P. W. (2004). Oxygen and the diving seal. Undersea Hyperb Med, 31(1), 81-95.
- Jefferson, T. A., Webber, M. A., & Pitman, R. (2011). Marine mammals of the world: a comprehensive guide to their identification. Elsevier.
- Daniel Jr, J. C. (1981). Delayed implantation in the northern fur seal (Callorhinus ursinus) and other pinnipeds. Journal of reproduction and fertility. Supplement, 29, 35-50.