De koala is een meester in het zich aanpassen aan de omgeving
De koala (Phascolarctos cinereus) is een buideldier dat we altijd associëren met zijn thuisland Australië. De wetenschappelijke naam voor dit primitieve wezen betekent “asgrauwe zakbeer”.
De koala is de laatste levende soort uit de familie van de fasccoli, buideldieren die miljoenen jaren geleden zijn uitgestorven. In feite is zijn enige naaste levende verwant de wombat (van de familie Vombatidae. Samen met andere uitgestorven families vormt hij de verkleinde onderorde van de Vombatiformes.
Een bijzonder zoogdier
Het is interessant om te weten dat het woord koala in de taal van de aboriginals “geen water” betekent. Dit verwijst naar het feit dat dit dier zich niet verplaatst om waterbronnen te zoeken. Daarom wordt aangenomen dat het dier al het water dat het nodig heeft haalt uit de eucalyptusbladeren die het eet.
Zonder twijfel was het eten van eucalyptus een overlevingsstrategie, omdat de koala dan niet hoefde te concurreren met andere dieren om voedsel. Maar dezelfde aanpassingen waardoor hij met dit voedsel kon overleven, maken deze soort vandaag kwetsbaar.
Dit komt doordat eucalyptusbossen uitgeput raken. Daarom is het begrijpen en bekendmaken van de specifieke behoeften van de koala een volgende stap in hun streven naar behoud.
Eucalyptusbladeren, een zeer specifiek dieet voor de koala
In de loop van de evolutie is de koala gaan leven op een bijna exclusief dieet gebaseerd op eucalyptusbladeren. Dit is kenmerkend omdat hij van de 600 eucalyptussoorten die in zijn verspreidingsgebied groeien, er slechts ongeveer 30 eet.
Vanuit voedingsoogpunt zijn eucalyptusbladeren een arm voedsel, met veel vezels en weinig stikstof. Een belangrijke aanpassing van deze soort om dagelijks ongeveer 3 pond eucalyptusbladeren te kunnen verteren, is dat hij een darmgedeelte heeft ontwikkeld dat de blindedarm wordt genoemd.
Dit segment is ongeveer een meter lang, wat veel langer is dan de twee centimeter bij de mens. Dankzij deze uitgebreide blindedarm hebben ze een verhoogde microbiële fermentatie capaciteit, wat hun opname van voedingsstoffen verbetert. Ook benut de blindedarm het water dat de bladeren bevatten.
Aanpassing aan toxiciteit
Er is een reden waarom niet veel dieren eucalyptus eten. Het is een plant rijk aan tannines en andere zeer giftige verbindingen (terpenen, bijvoorbeeld) die ook vluchtige verbindingen zijn die een karakteristieke geur afgeven.
Om te profiteren van eucalyptusbladeren als voedsel heeft de koala verschillende strategieën ontwikkeld:
- Ideaal speeksel. Het bevat eiwitten die zich binden aan tannines en hun werking belemmeren.
- Een gespecialiseerd reukvermogen. Koala’s ruiken bijna altijd zorgvuldig aan hun voedsel voordat ze het eten. Nadat deskundigen het genoom van de koala hadden gesequenced, ontdekten ze dat dit dier, vergeleken met andere soorten, meer reukreceptorgenen heeft.
- Gevoelig gehemelte. Ze identificeerden ook een uitbreiding van de vomeronasale receptor (klasse 1) genen (V1R’s) (Engelse link), wat overeenkomt met een toegenomen vermogen om giftige secundaire metabolieten van planten op te sporen door ze te proeven.
Darmbacteriën zijn de sleutel tot het leven op eucalyptusbladeren
De lactatieperiode bij koala’s is 12 maanden. Rond zes maanden begint de moeder het jong voor te bereiden op het eucalyptusdieet. Zo verteert de moeder de bladeren vooraf en produceert een ontlasting die “pap” wordt genoemd en die het jong rechtstreeks uit de cloaca eet.
De samenstelling van deze pap verschilt sterk van die van gewone ontlasting en lijkt meer op de inhoud van de blindedarm. In feite bevat het een hoge concentratie van de bacteriën die erin leven. De joey voedt zich ongeveer een maand lang met deze pap; deskundigen beschouwen het als het overgangsdieet om het volwassen dieet zelfstandig te kunnen verteren.
Bij zijn geboorte bevatten de darmen van de koala deze bacteriën niet. Zonder deze bacteriën zou hij niet genoeg voedingsstoffen uit planten kunnen halen.
De koala weet hoe hij water moet benutten
Volgens onderzoek naar het gedrag van koala’s hebben deskundigen vastgesteld dat het vocht dat eucalyptusbladeren bevatten de belangrijkste waterbron van dit dier is. Niettemin wordt hun inname aangevuld met regenwater (Engelse link) of ochtenddauw.
Om de grootste hoeveelheid lichaamswater te behouden, vermindert de koala bovendien bijna volledig het vocht in zijn ontlasting. Daarom is zijn ontlasting pellets die sterk lijken op die van kamelen.
Het is echter verrassend te weten dat de nierfunctie van de koala niet lijkt op die van dieren die zijn aangepast aan de woestijn. In plaats daarvan is hij typisch voor dieren die leven in omgevingen waar veel water beschikbaar is.
Een van de geheimen van het leven “zonder water” werd onlangs onthuld, toen deskundigen een analyse van het genoom van de koala voltooiden. Uit de studie bleek namelijk dat hun tong een eiwit met een hoge affiniteit voor water, een aquaporine, tot overexpressie kon brengen.
Deze eigenschap geeft koala’s het vermogen om “water te proeven” en selectief de bladeren met meer vocht te consumeren.
Mooie maar bedreigde diersoort
Volgens de Nature Conservation Act 1992 van het parlement van Queensland, Australië, zijn koala’s in heel Australië als kwetsbaar geclassificeerd en zijn ze een beschermde diersoort. In 2012 schatte het Wetenschappelijk Comité voor Bedreigde Soorten een gemiddelde afname van 28% van de koalapopulatie.
Dit percentage wordt aanzienlijk beïnvloed door een ernstige afname van de bossen in de Australische outbackgebieden. Die hebben namelijk ernstig te lijden onder de droogte.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Mella, V. S., McArthur, C., Krockenberger, M. B., Frend, R., & Crowther, M. S. (2019). Needing a drink: Rainfall and temperature drive the use of free water by a threatened arboreal folivore. PloS one, 14(5).
- Morton, S. R., & Dickman, C. R. (2008). The mammals of Australia. 132-133.
- Wu, H. (2018). Influence of leaf chemistry on dietary choice and habitat quality of koala (Phascolarctos cinereus) populations in southwest Queensland. https://espace.library.uq.edu.au/view/UQ:5f8b2c4/s4195339_phd_finalthesis.pdf?dsi_version=65216c02100992e8a9de6322690451ea
- Brice, K. L., Trivedi, P., Jeffries, T. C., Blyton, M. D., Mitchell, C., Singh, B. K., & Moore, B. D. (2019). The Koala (Phascolarctos cinereus) faecal microbiome differs with diet in a wild population. PeerJ, 7, e6534.
- Osawa, R., Blanshard, W. H., & Ocallaghan, P. G. (1993). Microbiological studies of the intestinal microflora of the koala, Phascolarctos cinereus. II. Pap, a special maternal feces consumed by juvenile koalas. Australian Journal of Zoology, 41, 611–620.
- Johnson, R. N., O’Meally, D., Chen, Z., Etherington, G. J., Ho, S. Y., Nash, W. J., … & Peel, E. (2018). Adaptation and conservation insights from the koala genome. Nature genetics, 50(8), 1102-1111. https://www.nature.com/articles/s41588-018-0153-5?dom=scribd&src=syn
- Mella, V. S., Orr, C., Hall, L., Velasco, S., & Madani, G. (2020). An insight into natural koala drinking behaviour. Ethology. https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/eth.13032
- Degabriele, R. (1980). The physiology of the koala. Scientific American, 243(1), 110-117.
- Laurin, M., Everett, M. L., & Parker, W. (2011). The cecal appendix: one more immune component with a function disturbed by post‐industrial culture. The Anatomical Record: Advances in Integrative Anatomy and Evolutionary Biology, 294(4), 567-579.