De minst bekende herten ter wereld

Herten vormen een zeer grote familie van herkauwers, variërend van grote soorten als de eland tot de onbekendere soorten als de muntjak.

Geschreven en geverifieerd door de dierenarts Érica Terrón González.

Laatste update: 05 januari, 2023

Bij herten denken we aan grote soorten als de eland of de eland. Allemaal groot, majestueus en met een enorm gewei. Allemaal imposant en aanleiding voor respect en zelfs angst. Maar hoe zit het met ‘s werelds minst bekende herten? Voldoen zij aan dit beeld? Hieronder gaan we ze uitgebreid bespreken.

De minst bekende herten ter wereld

Het muildierhert 

Muildierherten komen vooral voor in Canada, de VS en Mexico. Ze zijn ook geïntroduceerd in Argentinië. Deze weinig bekende herten staan bekend als “muildierherten” vanwege hun lange oren, die lijken op die van een ezel.

Ze vertonen meestal sociaal gedrag. Vrouwtjes vormen bijvoorbeeld groepen met hun kroost. Van jonge mannetjes is bekend dat ze groepen van vier tot tien individuen vormen. Volwassen mannetjes leven echter alleen.

Het moerashert,  

Deze kunnen tot 2 meter lang en 1,20 meter hoog worden. Daarom worden ze beschouwd als het grootste hert van Zuid-Amerika. Ze worden “guasú” genoemd in het guarani, een van de officiële talen van een groep Zuid-Amerikaanse inboorlingen.

Tegenwoordig zijn er alleen nog kleine populaties te vinden bij riviermondingen en lagunes van sommige Zuid-Amerikaanse rivieren. Ze zijn een van de soorten die beschermd worden door de CITES-overeenkomst.

Moerasherten zijn ook te herkennen aan hun vertakte gewei dat wel 23 centimeter kan worden.

Noord-Andeshert

Ze leven in de Chileense Andes, hoewel sommige aan de Argentijnse kant van de Andes te vinden zijn. Ze zijn geclassificeerd als een bedreigde diersoort vanwege hun populariteit onder jagers.

Taruca’s zijn sociaal en vormen kleine groepen van twee tot drie individuen. Deze groepen bestaan meestal uit een vrouwtje en haar kroost. Maar sommige individuen leven solitair.

De chital of het axishert 

Het axishert komt oorspronkelijk uit Azië. Net als Taruca’s zijn ze sociaal en vormen ze groepen van zowel vrouwtjes als mannetjes.

Ook bekend als het “gevlekte hert” omdat de witachtige vlekken op zijn vacht niet verdwijnen na de kindertijd, in tegenstelling tot andere hertensoorten.

De poedoe, de kleinste hertensoort 

Deze soort wordt ook wel “klein hert” genoemd vanwege hun grootte. Er zijn verschillende soorten verspreid over het Zuid-Amerikaanse continent, die in de bossen leven.

Ze zijn 24-35 centimeter lang, slechts 11 centimeter hoog, en wegen niet meer dan 22 pond. Ze zien er eeuwig jong uit door hun kleine formaat en korte ronde koppen.

De sambar 

Deze leven in Zuidoost-Azië, maar ze zijn ook geïntroduceerd in Oceanië en de VS. Ze leven alleen in het bos, behalve tijdens de paartijd.

De muntjak

Muntjaks zijn een groep herten die oorspronkelijk uit Zuidoost-Azië komt, hoewel ze later in Europa zijn geïntroduceerd. Ze leven in jungles en bossen en zijn niet groter dan 18 centimeter.

In tegenstelling tot andere herten zijn muntjaks omnivoren. Ze eten eieren, aas, en jagen soms op kleine zoogdieren of vogels.

De Chinese waterree 

Waterherten komen vooral voor in China en Korea. Later zijn ze echter ook in Europa geïntroduceerd. Ze kunnen zich goed verstoppen en leven graag tussen riet en hoog gras. Ze leven ook in bergen, moerassen en graslanden.

Hun opvallendste kenmerk is dat beide geslachten geen gewei hebben, maar zeer opvallende en sterk ontwikkelde hoektanden. Deze hoektanden meten bij mannetjes tot 2 centimeter en worden beschouwd als een gevaarlijk wapen.

Het sikahert, een van de minst bekende herten in Azië 

Ze komen oorspronkelijk uit het verre oosten, maar zijn sindsdien geïntroduceerd in Oceanië en Europa. Ze hebben een groot verspreidingsgebied, wat leidde tot talrijke ondersoorten, waarvan vele eilandbewoners.

Conclusie

Zoals we in het artikel kunnen zien, hebben niet alle herten een gewei. Sommige zijn klein en zien er veel minder bedreigend uit. Ze zijn grotendeels onbekend, vooral in Europa, waar veel van deze soorten niet bestaan, ze verdienen enige erkenning.