De zwartvoetbunzing: habitat en kenmerken
De zwartvoetbunzing (Mustela nigripes) of Amerikaanse bunzing is een klein zoogdier dat de afgelopen decennia heeft moeten vechten om te overleven. Hij ziet er ongevaarlijk uit, maar deze soort wordt gekenmerkt door zijn uitgebreide consumptie van andere zoogdieren.
Klonen, beschermingsprogramma’s, instandhouding in gevangenschap en andere strategieën zijn geïmplementeerd om hun bestaan te garanderen. Aan de andere kant heeft de domesticatie van deze soort een einde gemaakt aan zijn jachtinstinct en zijn solitaire gewoonten.
Vanwege zijn uiterlijk wordt de zwartvoetbunzing vaak verward met andere soorten die als huisdier gehouden worden, hoewel er veel verschillen zijn. Lees hieronder meer over de zwartvoetbunzing.
Habitat van de zwartvoetbunzing
De zwartvoetbunzing leeft in open ecosystemen, die hij gewoonlijk deelt met zijn belangrijkste voedselbron: prairiehonden (Cynomys). Bovendien gebruikt het dier hun holen als toevluchtsoord en hol, zodat zijn leefgebied afhankelijk is van de aanwezigheid van de holen van zijn prooi.
Over het algemeen is waargenomen dat de zwartvoetbunzing 40 tot 60 hectare foerageerpotentieel nodig heeft, en de populatiedichtheid van prairiehonden bepaalt hun leefgebied. Daarnaast hebben ziekten en de overvloed aan roofdieren die prairiehonden eten een impact op de populatie.
Wat de geografische ligging betreft, leeft deze soort momenteel in de Verenigde Staten. Het leefgebied beslaat ongeveer 500 km² in een gebied dat de staten South Dakota, Wyoming en Arizona omvat. Dankzij herplaatsingsprogramma’s (Engelse link) zijn echter ook enkele sporen van populaties geregistreerd in:
- Kansas
- New Mexico
- South Dakota
- Utah
Fysieke eigenschappen
Fysiek heeft de zwartvoetbunzing een lengte van 35 tot 50 centimeter, plus een gevoerde staart van 15 centimeter lang. Wat betreft het gewicht varieert dit meestal tussen 700 gram en 1,3 kilogram.
De basis van zijn huid is wit, hoewel de vacht donkerder wordt aan de uiteinden, zodat hij in het algemeen een geelachtig bruin uiterlijk heeft. Mannetjes zijn ongeveer 10% groter dan vrouwtjes.
Het onderscheidende kenmerk ten opzichte van andere vergelijkbare soorten is de zwarte kleur van zijn poten. Dit begint bij de heup en eindigt bij het puntje van de staart. Daarnaast hebben volwassenen van deze soort een onderscheidend ‘masker’, dat ook zwart is. Door deze kleuren kan dit zoogdier opgaan in zijn prairie-ecosysteem, waarin het op een wilde manier gedijt.
Het gedrag van de zwartvoetbunzing
De zwartvoetbunzing leeft voornamelijk ‘s nachts en brengt het grootste deel van zijn tijd door in holen die hij inpikt van prairiehonden. Buiten de broed- en verzorgingsperiode is deze soort meestal solitair. Om deze reden hebben organisaties zoals World Wild Life instandhoudingsprogramma’s geïmplementeerd voor deze soort bunzing in holen van prairiehonden.
Interessant is dat deze zoogdieren afhankelijk zijn van een reeks harde geluiden of gebabbel, waarmee ze anderen waarschuwen. Ook gebruiken ze een sissend geluid om hun angst te tonen en roepen de vrouwtjes hun jongen met een soort kreunend geluid. Ten slotte vertrouwen ze op een soort lach voor het aantrekken van een partner, hoewel ze ook springen en happen als onderdeel van hun paringsritueel.
Voeding en voortplanting
Wat betreft het dieet van de zwartvoetbunzing bestaat zijn dieet voor 90% uit prairiehonden. Het is immers een carnivoor zoals hierboven reeds vermeld is. Wanneer deze dieren echter in winterslaap zijn, nemen zwartvoetbunzingen hun toevlucht tot ratten, vogels, eekhoorns en konijnen.
Naar schatting eet een volwassen zwartvoetbunzing ongeveer 100 prairiehonden in een jaar. Daarnaast is waargenomen dat de soort zonder deze voedselbron niet in optimale omstandigheden kan overleven. Daarom moet er voor elke zwartvoetbunzing minstens één kolonie beschikbaar zijn.
Hun voortplantingsgedrag vindt plaats tussen februari en maart en de draagtijd duurt tussen de 42 en 45 dagen. Het aantal jongen varieert meestal tussen 1 en 7 exemplaren, waarvan er meestal slechts 3 of 4 overleven. De jongen worden geboren in de holen van de zwartvoetbunzing en komen er pas uit als ze 6 weken oud zijn.
Zwartvoetbunzingen hebben een levensverwachting van 8 jaar in gevangenschap en 1 tot 4 jaar in het wild.
De bovengenoemde jongen worden praktisch blind geboren en hun vacht is wit. Veranderingen in het gezichtsvermogen ontstaan na 35 dagen en er verschijnen donkere vlekken op hun vacht als ze drie weken oud zijn.
Zwartvoetbunzingen zijn geslachtsrijp op de leeftijd van één jaar. Ze kunnen zich echter pas voortplanten als ze 3 of 4 jaar oud zijn. Ze verhuizen naar een ander hol als ze nog maar een paar maanden oud zijn.
Staat van instandhouding
Omdat de populatie zwartvoetbunzingen afhankelijk is van het bestaan van prairiehondenkolonies, kent hun populatie ups en downs. Hun grootste bedreiging waren ongediertebestrijdingsmaatregelen en de omzetting van hun natuurlijke habitat in landbouwgrond. Daarnaast is er het probleem van boeren die prairiehondenkolonies afschieten en vergiftigen.
Volgens de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN) waren er in 2015 nog slechts 206 wilde exemplaren in hun oorspronkelijke verspreidingsgebied. Om deze reden is hun staat van instandhouding momenteel bedreigd (Engelse link). Hoewel er tegenwoordig niet meer op deze bunzing wordt gejaagd, zijn ze het slachtoffer van coyotevallen en elektrische afrasteringen.
Zoals je hebt kun lezen, zijn zwartvoetbunzingen gekoppeld aan het bestaan van prairiehonden. Aan het einde van de 20e eeuw is het gelukt om enkele exemplaren te vangen om ze in gevangenschap te fokken en de soort te behouden.
Deze inspanningen zijn echter niet genoeg om de soort in stand te houden. Daarom is het van vitaal belang dat diverse organisaties samenkomen om instandhoudingsprogramma’s te creëren.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- WWL. Hurón de patas negras. Recogido el 30 de junio de 2021 de: https://www.worldwildlife.org/descubre-wwf/historias/huron-de-patas-negras
- Miller, B., Biggins, D., Hanebury, L., & Vargas, A. (1994). Reintroduction of the black-footed ferret (Mustela nigripes). In Creative conservation (pp. 455-464). Springer, Dordrecht. Recogido el 30 de junio de 2021 de: https://link.springer.com/chapter/10.1007/978-94-011-0721-1_27
- Santymire, R. M., Lavin, S. R., Branvold-Faber, H., Kreeger, J., Che-Castaldo, J., Rafacz, M., & Marinari, P. (2020). Influence of vitamin E and carcass feeding supplementation on fecal glucocorticoid and androgen metabolites in male black-footed ferrets (Mustela nigripes). PloS one, 15(10), e0241085.
- Mackie, P., Chan, B., Franke, M., & Mastromonaco, G. F. (2020). Urethral catheterization as an alternative method for collecting sperm in the black-footed ferret (Mustela nigripes). Conservation Physiology, 8(1), coaa078.
- Pastor, A. R. (2017). Investigating enteric coccidiosis in the black-footed (Mustela nigripes) and domestic ferret (Mustela putorius furo) (Doctoral dissertation).
- Mize, E. L., Grassel, S. M., & Britten, H. B. (2017). Fleas of black-footed ferrets (Mustela Nigripes) and their potential role in the movement of plague. Journal of wildlife diseases, 53(3), 521-531.