Gevlekte koeskoes: kenmerken, habitat en voortplanting

In Australië zijn er verschillende soorten boombewonende buideldieren die de moeite waard zijn om te kennen. Hier is een van de merkwaardigste en schattigste.

Geschreven en geverifieerd door de psychologe Sara González Juárez.

Laatste update: 22 oktober, 2022

Veel dieren bewonen de boomtoppen, maar niet veel van onze natuurhistorische boeken. Dit is het geval met de gewone gevlekte koeskoes, een boombewonend buideldier dat, net als het stinkdier, in staat is een vieze geur af te geven om roofdieren af te weren.

Als je denkt aan boombewonende buideldieren, verschijnen er zelden voorbeelden, behalve de koala. Hier is nog een bewijs dat de natuur verrassingen verbergt voor iedereen die ervoor kiest verder te gaan dan de beperkingen van de populaire kennis.

Taxonomie en kenmerken van de gevlekte koeskoes

De gevlekte koeskoes (Spilocuscus maculatus ) behoort tot de familie Phalangeridae en tot de orde Diprotodontia. Hoewel hij vaak verward wordt met een primaat, is hij eigenlijk nauwer verwant aan de opossum.

Het is een buideldier dat 3-6 kilogram weegt en ongeveer een halve meter lang is. De mannetjes zijn groter dan de vrouwtjes, maar dat is niet het enige teken van seksuele dimorfie: terwijl de mannetjes wit zijn met roodachtige of bruine vlekken, zijn de vrouwelijke exemplaren helemaal wit.

Ze hebben ook een grijpstaart waarmee ze zich aan boomtakken kunnen vastklampen en zich behendiger kunnen bewegen. Ze hebben ook korte, sterke ledematen, met 5-vingerige handen en sterke klauwen voor het kammen en vasthouden aan boomstammen.

De habitat

Dit dier is endemisch in Australië en Nieuw-Guinea, waar het bossen en jungles bewoont in zowel natte als droge klimaten. Beide moeten niet op grote hoogten worden aangetroffen, want de gewone gevlekte koeskoes beweegt zich alleen in gebieden van 500-1.000 meter boven zeeniveau.

Het komt vaak voor dat dit geografische bereik ook wordt gedeeld met de zuidelijke gewone koeskoes (Phalanger mimicus) en de gewone borstelstaartbuidelrat (Trichosurus vulpecula). Veel van de verwarring komt voort uit dit samenleven.

Hoewel het een omnivore soort is, is het dieet van de gevlekte koeskoes hoofdzakelijk folivoor. Hij eet meestal varenbladeren, klimplanten, ficussen of piper betle. Hij neigt tot selectiviteit en geeft de voorkeur aan jonge scheuten en bladeren.

Meer en minder vaak eet hij onrijpe vruchten, vooral kokosnoot. Hij eet ook vruchten van planten van de Pometia-familie en zeer zelden kleine gewervelde dieren of insecten.

Het gedrag

De gevlekte koeskoes is nachtactief en uitsluitend boombewonend. Overdag slaapt hij in de bosvegetatie, waar hij zich verbergt met gebladerte zodat roofdieren hem niet kunnen vinden.

Het is ook gedocumenteerd dat ze nooit tijd samen doorbrengen, behalve om te paren. Elk individu is solitair en heeft zijn eigen foerageer- en rustgebied. Als ze elkaar ontmoeten, proberen ze elkaar vaak agressief te verdrijven, vooral als het mannetjes zijn.

Ze communiceren door een repertoire van roepjes en vocalisaties. Er is niet veel onderzoek naar gedaan, maar fluiten, piepen en klikken zijn gedocumenteerd. Vrouwtjes maken tijdens het broedseizoen een specifieke roep om een partner te vinden.

Voortplanting van de gevlekte koeskoes

Deze soort heeft geen specifieke voortplantingsperiode, en ze doen dat het hele jaar door. Mannetjes paren met meerdere vrouwtjes (polygynie) en dit is de enige keer dat ze ruimte delen met andere exemplaren.

De nestgrootte is meestal niet groot, omdat de beschikbaarheid van voedsel in de omgeving het voortplantingsvermogen van de gevlekte koeskoes beïnvloedt. Ze paren meestal maar één keer per jaar en krijgen niet meer dan één nakomeling.

De draagtijd van het vrouwtje duurt 20 tot 42 dagen. Bij de baring blijft de baby in het marsupium, zogend tot hij groot genoeg is om eruit te komen. Dit gebeurt op een leeftijd van 5-7 maanden. Daarna draagt de moeder haar baby op haar rug tot hij zelfstandig is.

Beschermingsstatus

De spilocuscus maculatus of gevlekte koeskoes bevindt zich volgens de IUCN momenteel in een staat van minste zorg (LC) (Engelse link). De populatie is stabiel en is niet gefragmenteerd. Hij is echter opgenomen in CITES Appendix II.

Hoewel de populatie niet bedreigd lijkt te zijn, maken deskundigen zich wel zorgen over de populatie vanwege een combinatie van factoren. De eerste is de lage voortplantingssnelheid van slechts één paring per jaar als de middelen het toelaten. De tweede is de jacht door de plaatselijke bevolking voor de consumptie van hun vlees en de verkoop van hun vacht.

Gelukkig leven verschillende exemplaren in beschermde gebieden, waar deskundigen ze kunnen bestuderen en hun kennis over de soort kunnen uitbreiden. Toch moeten acties voor hun behoud niet worden opgegeven, want deze dieren kunnen elk moment bedreigd worden.