Lintwormen bij honden: symptomen, diagnose en behandeling
Lintwormen bij honden of dipylidium caninum werden voor het eerst ontdekt en onderzocht in het midden van de 18e eeuw. Het zijn parasieten die – vaak ongemerkt – in de darmen van de meeste zoogdieren leven, ook in die van de mens.
Hoewel ze veel ongemak kunnen veroorzaken, zijn lintwormen bij honden niet levensbedreigend. Maar als je vermoedt dat je huisdier wormen kan hebben, is het belangrijk zo snel mogelijk een dierenarts te raadplegen.
Eén parasiet, twee gastheren
De reis van de lintworm – van geboorte tot het moment dat hij de darm van de gastheer bereikt – is een lange. De eitjes worden namelijk in de ontlasting uit het lichaam van de gastheer uitgescheiden. Eenmaal buiten eten vlooienlarven de eitjes op, en worden zo een tussengastheer voor de parasieten.
Binnen in de kleine vlooienlarven blijven de lintworm-eitjes zich ontwikkelen, en wachten op het moment dat ze vervolgens hun definitieve gastheer kunnen infecteren. Tegelijkertijd groeien de vlooienlarven, en gaan op zoek naar een hond of ander dier om op te leven.
De levenscyclus van de hondenlintworm is voltooid als de vlo door een zoogdier wordt opgenomen. De worm hecht zich dan vast aan de darmwand van zijn nieuwe gastheer, waar hij zich voedt.
Eenmaal volgroeid beginnen de wormen zich voort te planten. Lintwormen zijn hermafrodieten. Dat betekent dat ze zowel mannelijke als vrouwelijke voortplantingsorganen hebben. En is dus maar één exemplaar nodig om zich voort te planten. Ze kunnen tot 70 cm lang worden, met een diameter van ongeveer 3 mm.
Symptomen van lintwormen bij honden
De meeste gevallen van lintwormen bij honden zijn – voor het grootste deel – asymptomatisch. Als je goed genoeg oplet is er echter één ding dat je kan waarschuwen voor de aanwezigheid van een parasiet: gravide proglottiden.
Dit is de naam die gegeven wordt aan de eierzakjes die via de ontlasting uit het lichaam worden uitgescheiden. Op het eerste gezicht lijken ze misschien op kleine rijstkorrels. Het enige verschil is dat ze bewegen, waarbij ze zich regelmatig uitrekken en omkrullen. Elke capsule bevat ongeveer 30 embryo’s.
Behalve in hun uitwerpselen kun je ook eierzakken opmerken in de mand van je hond of ergens anders waar ze slapen. Ze kunnen daarnaast rond de anus te zien zijn. In ernstige gevallen kan een hond ook andere symptomen vertonen, zoals:
- Doffe, vlekkerige vacht.
- Gewichtsverlies, ondanks een normale eetlust.
- Opvallende toename van de eetlust, zonder toename van het gewicht.
- Diarree of constipatie.
- Zwelling van de buik. In sommige gevallen kan het dier tekenen van pijn vertonen als je de buik aanraakt.
- Je hond kan ook zijn achterwerk over de vloer slepen. Dit in een poging om anale pruritus (branderigheid of jeuk) te verlichten.
Lintwormen bij honden: diagnose en behandeling
De aanwezigheid van gravide proglottiden is voor een dierenarts voldoende om een geval van lintwormen bij honden vast te stellen.
Je dierenarts zal een antiparasiticum voorschrijven, oraal of intraveneus, en vervolgens de geschikte duur van de behandeling bepalen. In het algemeen zal dit soort behandeling over een periode van ongeveer drie weken toegediend moeten worden.
Er is maar één effectieve, langdurige manier om deze hardnekkige parasiet uit te roeien, en dat is met een antivlooienbehandeling.
De Dipylidium caninum kan resistent worden tegen geneesmiddelen. Bovendien, als de tussengastheer (de vlo) op het huidoppervlak van het dier blijft leven, begint de cyclus vroeg of laat opnieuw.
Preventie
De eenvoudigste manier om lintwormen te voorkomen is om vlooien op afstand te houden. Dit betekent dat je alle plekken in je huis waar deze kleine insecten zich kunnen schuilhouden grondig moet schoonmaken. Er is ook nog iets elementairs dat je kunt doen om te voorkomen dat je hond lintwormen oploopt. Dat is het regelmatig toedienen van een vlooienbehandeling.
Lintwormen en mensen
In principe loopt elk zoogdier dat in contact komt met vlooien het risico lintwormen op te lopen. Dat geldt ook voor mensen. De meeste gevallen van lintwormen bij mensen betreffen jonge kinderen. Zij zijn het meest geneigd vuile handen in hun mond te stoppen na omgang met huisdieren of na buiten spelen.