Hernia perinealis bij honden: symptomen, behandeling en verzorging
Hernia perinealis bij honden is op zichzelf geen fatale aandoening, maar als er andere organen bij betrokken zijn, kan een spoedoperatie nodig zijn. Deze kwaal treft meestal oudere mannelijke honden, wanneer bepaalde spieren van het lichaam hun tonus beginnen te verliezen.
Hernia’s manifesteren zich met het uitpuilen van de aangrenzende streek waarin ze verschijnen, dus de meest gewone vorm die je bij een huisdier ziet is een knobbel. Lees verder, en we geven je de sleutels om de symptomen van een hernia perinealis bij honden op te sporen en wat de relevante behandelingen en verzorging zijn.
Wat is een hernia perinealis?
Het rectum, het laatste deel van de dikke darm dat afval opslaat voor het wordt uitgestoten, wordt ondersteund door wat men de bekkenbodem noemt. Dit gespierde middenrif houdt alle delen van de buik in hun normale positie.
Als honden een bepaalde leeftijd bereiken – of eerdere pathologieën hebben – kunnen ze last krijgen van een verslechtering van deze spier. Als die breekt, ontsnapt een deel van de darm en komt vast te zitten in de hernia. Dit betekent dat de ingewanden de buikholte verlaten om vast te zitten tussen de spier en de huid.
Hoewel de specifieke oorzaken voor het ontstaan van hernia perinealis niet bekend zijn, komen de meeste gevallen voor bij oudere mannelijke honden. Daarom denkt men dat mannelijke hormonen en een vergrote prostaat met elkaar in verband kunnen staan.
Vanaf het moment dat de breuk optreedt, komt de darm bloot te liggen tussen het scrotum en de anus, en hier komt dus de knobbel te liggen. Deze pathologie beïnvloedt meestal het vermogen om te plassen en te poepen, dus het kan potentieel gevaarlijk zijn voor het dier dat eraan lijdt.
Klinische verschijnselen van Hernia perinealis bij honden
Zoals gezegd kan Hernia perinealis ontdekt worden door het verschijnen van een knobbel onder of naast de anus. Omdat de darm op deze onnatuurlijke manier gepositioneerd is, oefent hij druk uit tegen de anale sluitspieren, en verhindert zo de hond om te poepen. Bovendien kan bij bepaalde gelegenheden een darmlus door de hernia naar buiten komen en gewurgd raken.
Als dit gebeurt, stroomt de bloedtoevoer niet meer en ontstaat er een necrose van dat deel van de darm. Anderzijds kan in plaats van de darmlus de blaas door de hernia naar buiten komen,. Het dier verliest dan het vermogen om te plassen en kan intoxicatie oplopen. Dat is het gevolg van het niet kunnen kwijtraken van afvalstoffen via de urine.
In deze verschillende situaties zullen de klinische verschijnselen afhangen van de aangetaste organen. In het algemeen zijn de meestvoorkomende de volgende:
- Depressie
- Buikpijn
- Futloosheid en apathie
- Moeite met plassen en/of poepen
- Constipatie
- Verandering in het lopen
Behandeling
Hernia perinealis bij honden is gemakkelijk vast te stellen door rectale palpatie. De dierenarts zal naar de volledige medische voorgeschiedenis van het huisdier vragen. Daarna zal hij of zij alle pertinente tests uitvoeren om een hernia van een mogelijke tumor te onderscheiden.
Hoewel het niet echt nodig is, kan een echografie helpen de inhoud van de hernia te bepalen om hem beter af te bakenen. Dit kan helpen om de meest succesvolle behandeling te geven. Ook als de prostaat vergroot is, is het normaal dat de dierenarts extra tests beveelt.
De behandeling van Hernia perinealis bij honden hangt helemaal af van de omvang ervan. Een chirurgische aanpak en castratie zijn altijd nodig. Er is echter niet-chirurgische zorg beschikbaar die in bepaalde gevallen kan werken.
Chirurgische behandeling is in deze gevallen het meest aan te bevelen. Door middel van een operatie wordt de inhoud van de hernia op zijn juiste plaats gezet en wordt de regio van het beschadigde gespierde middenrif gerepareerd.
Om te voorkomen dat de hernia weer naar buiten komt, kunnen de dikke darm en de blaas aan de buikwand genaaid worden. Dierenartsen doen dit om de organen te stabiliseren. Ook wordt het gespierde middenrif verstevigd met een chirurgisch gaas of met musculatuur die van een andere plaats gehaald wordt.
Tenslotte wordt castratie uitgevoerd om de mannelijke hormonen te verlagen, de grootte van de prostaat te verkleinen en de kans te verkleinen dat de hernia weer opduikt. Dit alles voorkomt toekomstige complicaties.
Verzorging na de operatie
Eerst zullen honden een antibioticumkuur moeten nemen om elke vorm van infectie na de operatie te voorkomen. Bovendien is het gebruik van pijnstillers gebruikelijk om te voorkomen dat de dieren pijn lijden.
Eenmaal thuis moet de begeleider een reeks handelingen verrichten om de genezing te bevorderen. Het belangrijkste is het dieet van het dier te veranderen in een vezelrijk dieet, met veel vocht. Dit is noodzakelijk om de darmtransit te verzekeren. Het gebied zal ernstig aangetast zijn en het dier moet zoveel mogelijk geholpen worden, zodat de ontlasting zonder pijn of ongemak door de darmen reist.
Een andere belangrijke overweging is lichaamsbeweging. Hoewel die tot een minimum beperkt moet worden, kun je het dier niet toestaan voortdurend te blijven liggen. Je zult er verschillende keren per dag op uit moeten gaan en wandelen, 2 of 3 minuten per keer.
Tenslotte moet opgemerkt worden dat de frequentie waarmee de hond naar buiten gaat geleidelijk moet toenemen. Dat wil zeggen, als je eerst 3 keer ging wandelen, moet je dat nu 6 of 7 keer doen, maar dan wel heel kort. Beetje bij beetje zul je de wandelingen weer als normaal kunnen gaan doen.
In de meeste gevallen zijn de prognose voor de ziekte en de operatie heel goed. Elke aandoening is echter afhankelijk van de etiologie en de dierenarts kan regelmatiger bezoeken voorstellen voor een efficiëntere follow-up. Als je vermoedt dat je hond aan een Hernia perinealis lijdt, aarzel dan niet om onmiddellijk naar een deskundige te gaan.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Cinti, F., Rossanese, M., & Pisani, G. (2021). A novel technique to incorporate the sacrotuberous ligament in perineal herniorrhaphy in 47 dogs. Veterinary Surgery.
- Maute, A. M., Koch, D. A., & Montavon, P. M. (2001). Perineal hernia in dogs–colopexy, vasopexy, cystopexy and castration as elective therapies in 32 dogs. Schweizer Archiv fur Tierheilkunde, 143(7), 360-367.
- Pekcan, Z., Besalti, O., Sirin, Y. S., & Caliskan, M. (2010). Clinical and surgical evaluation of perineal hernia in dogs: 41 cases. Kafkas Univ Vet Fak Derg, 16(4), 573-578.
- Vnuk, D., Maticic, D., Kreszinger, M., Radisic, B., Kos, J., Lipar, M., & Babic, T. (2006). A modified salvage technique in surgical repair of perineal hernia in dogs using polypropylene mesh. VETERINARNI MEDICINA-PRAHA-, 51(3), 111.
- Weaver, A. D., & Omamegbe, J. O. (1981). Surgical treatment of perineal hernia in the dog. Journal of Small Animal Practice, 22(12), 749-758.