Meestvoorkomende ziekten bij Australische grasparkieten
Australische grasparkieten zijn een van de meestvoorkomende gezelschapsvogels. Dat komt omdat ze niet al te groot zijn, en zich goed aan hun omgeving kunnen aanpassen. Bovendien vertonen ze een tamelijk kleurrijk groen verenkleed, wat ze samen met het bovenstaande tot een prima keuze als huisdier maakt. Er zijn echter veelvoorkomende ziekten bij Australische grasparkieten, en die zullen we vandaag bekijken.
De wetenschappelijke naam van deze vogel is Melopsittacus undulatus, die tot de Psittacidae-familie behoort. In feite is deze soort een van de naaste verwanten van papegaaien. Lees verder in dit artikel en leer meer over de meest voorkomende ziekten die Australische grasparkieten treffen.
Soorten ziekten bij vogels
De meeste ziekten die vogels treffen worden veroorzaakt door hun soort voedsel of de kwaliteit van hun leefomgeving. Er zijn echter allerlei ziektebeelden die een ravage aanrichten in de gezondheid van deze prachtige dieren. Om de studie ervan te vergemakkelijken kunnen al deze ziekten als volgt ingedeeld worden:
- Bacteriële ziekten
- Virale ziekten
- Voedingsdeficiënties
- Neoplastische ziekten
- Parasitaire ziekten
- Hormonale (endocriene) ziekten
- Schimmelziekten
Wat zijn de meestvoorkomende ziekten bij Australische grasparkieten?
De veel voorkomende ziekten bij Australische grasparkieten zijn heel goed bekend. Dat komt omdat deze soort een van de populairste vogels is als huisdier. Dankzij dit gegeven kunnen de ziekten op een rijtje gezet worden. Zo kunnen andere eigenaars beter op de gezondheid van hun huisdier letten. Hieronder volgen de meestvoorkomende ziekten bij Australische grasparkieten.
Vogelpootschurft
Deze parasitaire ziekte wordt veroorzaakt door mijten van het geslacht Knemidocoptes, die letsels veroorzaken onder de schubben van hun poten. Daardoor hebben de vogels een verdikte huid (gehyperkeratiniseerd) die zo kan uitgroeien dat hun uiterlijk misvormd wordt. De ziekte tast ook de snavel en de oogstreek aan met dezelfde symptomen als op de poten.
De diagnose wordt gesteld door lichamelijk onderzoek om de mijt te vinden die de ziekte veroorzaakt. Dit wordt meestal gedaan door de laesie af te schrapen en onder een microscoop te bekijken. Als de diagnose gesteld is, zal de dierenarts het gebruik van een acaricide voorschrijven om het probleem op te lossen.
Jodiumtekort (struma)
Deze ziekte wordt veroorzaakt door een tekort aan jodium, dat een vergroting (hyperplasie) van de schildklier veroorzaakt. De schildklier ligt rond de luchtpijp en produceert hormonen die essentieel zijn voor de groei. Wanneer aangetast, veroorzaakt dit problemen in de ontwikkeling van de parkiet en belemmert het de doorgang van lucht.
Afhankelijk van de ernst van het geval, kan de aandoening worden vastgesteld door het keelgebied aan te raken. Afgezien daarvan is een bloedonderzoek nodig om te bevestigen dat de schildklier is aangetast. De behandeling is meestal niet ingewikkeld, want er is alleen het gebruik van voedingssupplementen nodig. In het algemeen herstelt de vogel binnen 5 dagen.
Diabetes mellitus
Diabetes mellitus is een hormonale aandoening. Het is een ziekte waarbij het lichaam niet in staat is om het hormoon insuline te gebruiken of te produceren. Daardoor stijgt het glucosegehalte in het bloed. Dat kan vervolgens tot allerlei orgaan- en immuunsysteemstoornissen leiden. Daardoor zijn de vogels vatbaarder voor infecties.
Australische grasparkieten kunnen lijden aan niertumoren die tot diabetes kunnen leiden. Bovendien moet de diagnose gesteld worden met behulp van verschillende klinische tests, waaronder bloed- en urinemonsters. Wat de behandeling betreft kan toediening van insuline en verandering van dieet nodig zijn. Dit is afhankelijk van de ernst van het geval.
Chlamydiosis
De bacterie Chlamydia psittaci kan een aandoening veroorzaken die men Chlamydiosis noemt. Die veroorzaakt een progressieve algemene infectie. Veelvoorkomende verschijnselen zijn gewichtsverlies, verwarde veren, oog- of neusuitvloeiing, lusteloosheid, en, in sommige gevallen, complicaties aan de luchtwegen.
Deze ziekte is meestal gemakkelijk vast te stellen met de juiste klinische tests. Chlamydiose kan echter ook eigenaars besmetten (zoönose), dus moet voorzichtigheid betracht worden met de hygiëne van het huisdier.
Wat de behandeling betreft, kan de dierenarts het gebruik van antibiotica voorschrijven. Bedenk dat deze ziekte zeer ernstig kan worden en zelfs de dood van de vogel kan veroorzaken. Probeer er dus zo snel mogelijk iets aan te doen.
Polyomavirus (avian polyomavirus)
Deze ziekteverwekker is een van de meest problematische virussen voor pasgeboren vogels. De ziekte veroorzaakt de dood bij de meeste besmette kuikens, maar resistentie ontwikkelt zich bij volwassen dieren. Daardoor worden grotere vogels dragers van de ziekte. Om besmet te raken is het alleen nodig contact te hebben met de uitwerpselen van een dier met de ziekteverwekker.
De diagnose is complex. Hiervoor gebruikt met meestal moleculaire tests. De klinische verschijnselen van de ziekte zijn namelijk niet erg specifiek. Bovendien is er momenteel geen effectieve behandeling voor dit virus. Hierdoor sterven pasgeborenen hulpeloos, terwijl volwassen dieren meestal zonder problemen overleven.
Bruine was op de mannetjes
Het geslacht van grasparkieten kan je herkennen aan de kleur van de was. Dit is een structuur die aan de basis van de snavel zit, vlak naast de ogen. Vrouwtjes hebben deze streek bruin gekleurd als ze loops zijn. Bij mannetjes heeft dit gebied altijd blauwe of roze tinten.
Als het mannetje enige verandering van zijn geslachtshormonen ondergaat, kan de was van zijn gezicht bruin verkleuren. Door tumoren van het voortplantingsstelsel kan een kleurverandering optreden. Gevorderde leeftijd en een andere daarmee gepaard gaande ziekte kunnen ook deze verkleuring veroorzaken. Het is het beste een dierenarts te bezoeken om de oorzaak van het probleem te onderzoeken.
Newcastle disease (paramyxovirus)
Deze aandoening is meestal erg besmettelijk. De veroorzaker is een paramyxovirus. Het is in feite erg gevaarlijk en staat op de lijst van de U.S. Terrestrial Animal Health Code, Wereldorganisatie voor diergezondheid. De meestvoorkomende symptomen zijn piepende ademhaling, niezen, loopneus, verlies van eetlust, spiertrillingen, en diarree.
Het is erg belangrijk te benadrukken dat de ernst afhangt van de stam waarmee de vogel besmet is. Bovendien is er geen effectieve behandeling om deze pathologie te genezen. Je kunt dus alleen maar wachten tot het huisdier vanzelf herstelt. Alsof dat nog niet genoeg is, is deze ziekte ook zoönotisch en loopt de eigenaar het risico eraan te lijden.
Avian Coccidiosis
Coccidiosis is een ziekte die veroorzaakt wordt door endoparasieten van het geslacht Eimeria. Deze ziekte veroorzaakt ernstige stoornissen in het spijsverteringsstelsel, dus de eerste verschijnselen zijn diarree, braken en overmatige dorst. Naarmate het geval verergert, begint de vogel gewicht te verliezen en ziet er hangerig uit.
De dierenarts stelt diagnose meestal gesteld door coprologische analyse van de ontlasting. Voor de behandeling worden vaak geneesmiddelen zoals sulfonamiden gebruikt, en ook met probiotica verrijkte diëten.
Giardiasis
De oorzaak van deze ziekte is een endoparasiet van het geslacht Giardia die darmproblemen bij de vogel veroorzaakt. Tot de meestvoorkomende symptomen behoren diarree met een nare geur, gewichtsverlies, en een jeukende huid. Sommige vogels kunnen echter asymptomatisch zijn en andere organismen besmetten zonder enige tekenen van infectie te vertonen.
Gelukkig is giardiasis geen ernstig probleem voor het huisdier, want het is gemakkelijk uit te roeien met een goede behandeling. Bij pas uitgekomen kuikens kan het echter fataal zijn als de dierenarts de ziekte niet goed behandelt.
Tumoren (neoplasmen)
Neoplasmen komen meestal voor bij 16-24% van de grasparkieten die de dierenkliniek bezoeken, hoewel ze niet allemaal een bekende oorzaak hebben. Dit probleem heeft als kenmerk dat er sprake is van abnormale celgroei. Dat kan verschillende milde of ernstige klinische verschijnselen veroorzaken. Enkele van de meestvoorkomende tumoren zijn de volgende:
- Tumoren in de nieren
- Maagcarcinoom (Engelse link)
- Cloacaal papilloma
- Tumoren van de gonaden
- Hypofysair adenoom
Australische grasparkieten kunnen lijden aan verschillende soorten veelvoorkomende ziekten. De meeste daarvan worden echter veroorzaakt door slechte verzorging of slechte hygiënische gewoonten. Je hebt niets te vrezen als je de omgeving van je huisdier in goede conditie houdt. Onthoud desondanks dat bezoeken aan de dierenarts een uitstekende manier zijn om de gezondheid van je huisdier te verzekeren.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- DE FREITAS, F., BIANQUE DE OLIVEIRA, A., DOWELL DE BRITO CAVALCANTI, M., SOARES LEITE, A., SANTIAGO MAGALHAES, V., ALVES DE OLIVEIRA, R., & EVENCIO SOBRINO, A. (2002). Parásitos gastrointestinales de aves silvestres en cautiverio en el estado de Pernambuco, Brasil. Parasitología latinoamericana, 57(1-2), 50-54.
- Acosta, I., Soto, C. J., & Cruz, E. (2008). Giardia spp.(Diplomonadidae) in budgerigars (Melopsittacus undulatus) in Cuba. Revista de Salud Animal, 30(1), 63-64.
- Baez Arellano, J. (1994). Patología de las aves. Editorial Trillas.
- Steiner, C. V., & Davis, R. B. (1985). Patología de las aves enjauladas: temas seleccionados (No. 04; SF994. 2. A1, S8y.). Acribia.
- González-R, Y. M., Ochoa-Amaya, J. E., González-Paya, G., Ciuoderis-Aponte, A. K., Cruz-Ochoa, P. F., & Cruz-Casallas, P. E. (2015). Estudio retrospectivo de hallazgos histopatológicos en animales silvestres de vida libre y en cautiverio en Villavicencio, Colombia. Orinoquia, 19(1), 44-55.
- Otero, D. F. (1994). Clamidiosis aviar. Veterinaria (Montevideo), 29(123), 18-22.
- Cazorla Perfetti, D., & Morales Moreno, P. (2016). Uso del azufre precipitado en petrolato para el tratamiento tópico de la sarna Knemidocóptica (Knemidocoptes sp) en dos gallos. Revista de Investigaciones Veterinarias del Perú, 27(2), 397-402.