De grote spinkrab: habitat, kenmerken en voortplanting
Als je ooit een spinkrab hebt gezien, is dat waarschijnlijk in de visbakken van de etalages van viswinkels geweest. De waarheid is dat dit dier niet erg bekend is, behalve in deze specifieke omgeving, en dat het meeste onderzoek gericht is op het kweken ervan in gevangenschap voor menselijke consumptie.
Maar in zijn habitat is het een levend wezen dat evenveel verrassingen in zijn klauwen heeft (!) als ieder ander. Als fundamenteel onderdeel van benthische ecosystemen is het essentieel dat we de natuurlijke kant van dit schaaldier laten zien, en niet alleen de kweek- en eetaspecten. Daarom vind je in dit artikel alle biologische kenmerken van dit schaaldier, waarbij niets is weggelaten. Laten we aan de slag gaan!
Taxonomie en kenmerken
De grote spinkrab behoort, net als de rest van de krabbenfamilie, tot de orde van de decapoda of tienpotigen. Dat wil zeggen dieren met 10 poten. Zijn wetenschappelijke naam is Maja squinado. De soort wordt gerekend tot de familie Majidae , die nog 200 andere soorten omvat, gekenmerkt door de voorste stekels van het exoskelet.
Van de 10 poten zijn er 2 geëvolueerd tot de kenmerkende voorste klauwen, maar bij hun voorouders hadden deze alleen een bewegingsfunctie. Mannetjes hebben grotere dan vrouwtjes en beide gebruiken ze om prooien te vangen en voedsel in het algemeen te hanteren. De vrouwelijke exemplaren daarentegen hebben een meer volumineuze buik om de eieren te herbergen.
Het zijn grote schaaldieren met een gewicht van bijna 6 kilogram en een diameter van 60 centimeter. Hun kalkrijke schild heeft schorspunten over de hele rug, wat ze extra bescherming biedt tegen roofdieren. Zijn kleur varieert van bruin tot roodachtig, afhankelijk van de habitat, omdat dit zijn manier is om zich te camoufleren tegen de zeebodem en de rotsen.
Het dieet van de grote spinkrab
Dit schaaldier wordt beschouwd als omnivoor, omdat het zich voedt met een grote verscheidenheid aan organismen in zijn omgeving. Zijn dieet varieert ook met het seizoen. In de winter kiest hij meestal voor algen en andere weekdieren, maar in de warme seizoenen eet hij meer stekelhuidigen en zeekomkommers.
Daarnaast consumeert hij meestal ook detritus dat op de zeebodem te vinden is. Hier ligt zijn belangrijkste rol voor het ecosysteem, het verwijderen van afval, want zonder wezens als deze zou het evenwicht van het bioom waarin ze leven niet mogelijk zijn.
Habitat
Zoals gezegd is het een dier dat zich over de zeebodem beweegt. Het zwemt niet, maar loopt over het oppervlak en zoekt zijn toevlucht in rotsachtige gebieden. Hij komt voor tot 150 meter diepte.
Het is een van de meest voorkomende ongewervelden op het continentaal plat.
De grote spinkrab, de soort die ons bezighoudt, komt voor in het noordwesten van de Atlantische Oceaan en in de Middellandse Zee, en ook aan de Afrikaanse kust tot aan Guinee. Ze zijn exclusief voor zoute wateren, dus ze zullen nooit gevonden worden in rivieren die in deze wateren uitmonden.
Spinkrabgedrag
De spinkrab is een schaaldier met migratiegewoonten. Hoewel deze migraties niet bijzonder lang zijn (meestal niet langer dan 100 kilometer), moeten we opmerken dat ze in deze periode sociaal worden. De reden hiervoor is dat ze op weg zijn naar hun broedplaatsen om te paren en bescherming nodig hebben.
Op dit moment zijn ze kwetsbaar, omdat ze net hun schelpen hebben verveld, dus samenblijven met anderen van hun soort verhoogt hun bescherming.
Hun camouflagegedrag is ook merkwaardig, omdat ze meestal op algen, schelpen en andere elementen in hun omgeving zitten om onopgemerkt te blijven. Afhankelijk van hun leeftijd leven ze dichter bij of verder van de kust; het zijn de volwassenen die buitengaats trekken.
Voortplanting
Vrouwtjes paren na de vervelling, in de herfst, wanneer hun nieuwe schaal zachter is, wat weer de opslag van eieren en de copulatie vergemakkelijkt. De congregaties van migrerende spinkrabben (meestal ongeveer 20 per groep) trekken naar de broedplaatsen. Daar leggen de vrouwtjes ongeveer 15.000 eieren, hoewel dit aantal zelfs kan oplopen tot 30.000.
De vrouwtjes kunnen tot 4 keer per jaar leggen.
Bij het leggen laat het vrouwtje ook het sperma los dat het mannetje heeft afgezet in de zogenaamde zaadput, waar het zich ophoopt en tot 6 maanden wordt opgeslagen. Op deze manier vindt externe bevruchting plaats. Daarna hecht ze ze aan haar buik en vervoert ze gedurende 7-8 weken tot ze uit het ei komen.
Behoud van de grote spinkrab
Momenteel wordt de spinkrab niet met uitsterven bedreigd. Toch is de vangst ervan in de meeste landen gereguleerd. Daarnaast kweekt men deze dieren ook in gevangenschap voor menselijke consumptie. Dit is noodzakelijk omdat sommige populaties begonnen af te nemen.
Overexploitatie is echter altijd een duidelijk gevaar, omdat deze schaaldieren hoge prijzen op de markt krijgen. Daarom moeten we nooit de acties negeren die mensen voor hun eigen voordeel uitvoeren, want alles wat goed geld waard is heeft de neiging om op een gegeven moment te verdwijnen als het niet gecontroleerd wordt.
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Centollo. (s. f.). Ministerio de Agricultura y Pesca de España. Recuperado 18 de noviembre de 2022, de https://www.mapa.gob.es/es/ministerio/servicios/informacion/centollo_tcm30-102473.pdf
- WoRMS – World Register of Marine Species. (s. f.). https://www.marinespecies.org/aphia.php?p=taxdetails
- Neumann, V. (1998). A review of the Maja squinado (Crustacea: Decapoda: Brachyura) species-complex with a key to the eastern Atlantic and Mediterranean species of the genus. Journal of Natural History, 32(10-11), 1667-1684.
- Hines, A. H., Wolcott, T. G., González-Gurriarán, E., González-Escalante, J. L., & Freire, J. (1995). Movement patterns and migrations in crabs: telemetry of juvenile and adult behaviour in Callinectes sapidus and Maja squinado. Journal of the Marine Biological Association of the United Kingdom, 75(1), 27-42.