En tierra de todos: film dokumentalny WWF

Film dokumentalny WWF pokazuje, jak ważne jest zrozumienie roli drapieżników w przyrodzie.

Napisane i zweryfikowane przez biologa Ana Díaz Maqueda.

Ostatnia aktualizacja: 19 października, 2022

Nawet jeśli oglądasz wiadomości, nie trudno natknąć się na nagłówki, w których ranczerzy i pasterze demonizują duże drapieżniki, takie jak wilki i niedźwiedzie. Myśliwi są na pierwszej linii walki z tymi zwierzętami, które mimo że są chronione prawem, kończą się odstrzałem.

Dla kontrastu możemy też obserwować, jak inne grupy ludzi starają się je za wszelką cenę ratować, w taki sposób, że kryminalizują ludzi, którzy próbują przetrwać w coraz bardziej opuszczonym świecie wiejskim.

W niektórych częściach Europy zdaje się rozwijać inna idea: koegzystencja z dużymi drapieżnikami. O tym opowiada film dokumentalny World Wildlife Fund (WWF) “En tierra de todos”, w tłumaczeniu na polski “W krainie wszystkich”. Ten duży projekt audiowizualny pokazuje doświadczenia i świadectwa ponad 30 hodowców z całej Europy, którzy nauczyli się żyć z tymi zwierzętami.

Jaki jest cel filmu dokumentalnego WWF “En tierra de todos”?

Za dokumentem WWF “En tierra de todos” znajdujemy duży projekt LIFE. Ten zakrojony na szeroką skalę program ma na celu osiągnięcie współistnienia ludzi i dużych drapieżników w Europie.

Osiągnięcie tego celu nie jest łatwe, ale próbują, nie poprzez zakazujące prawa czy nienawiść do jednej lub drugiej strony, ale poprzez komunikację.

Od nienawiści do głębokiego szacunku

Jedną z osób przepytanych w dokumencie jest Sofía González Berdasco, pasterka kóz w południowym regionie rzeki Douro w Hiszpanii. Kobieta ta, podobnie jak wielu innych pasterzy kóz, wyrosła z głębokim przerażeniem i nienawiścią do wilka. Tego właśnie doświadczyła w dzieciństwie, jak mówi: “opowieści jak Czerwony Kapturek, ale prawdziwe”.

Sofia stanęła w obliczu bardzo głębokiej przepaści. Dopóki nie udało jej się nie tylko uszanować wilka, ale pokochać go i pragnąć, by tak jak jej kozy, mógł żyć.

Początki profilaktyki

W tym samym dokumencie swoje świadectwo składa pasterz Fernando Rodríguez Tabara. Przede wszystkim daje do zrozumienia, że rozumie rolę dużych drapieżników w przyrodzie i to, jak bardzo są one potrzebne.

Podobnie jak jego koledzy pasterze, Fernando widział, jak wilk żerował na jego krowach, ale w przeciwieństwie do nich postanowił wdrożyć pomysł, aby je chronić.

Fernando zaadoptował i wytresował mastify, aby chroniły jego przeżuwacze. Nigdy wcześniej tego nie robiono i dlatego jest to niezwykłe. Mówi, że odkąd podjął takie działania, wilki trzymają się z daleka.

Konflikt z dużymi drapieżnikami w Europie

Może się to wydawać niedawne, ale konflikt między ludźmi a zwierzętami, takimi jak wilki, rysie, niedźwiedzie i rosomaki jest tak stary jak hodowla zwierząt, która pojawiła się w okresie neolitu.

Duże drapieżniki, zwane również drapieżnikami górnymi, odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu ekosystemów. Od nich zależy różnorodność biologiczna regionów. Ich główną funkcją jest trzymanie na dystans innych małych drapieżników, takich jak lisy, które są zwierzętami znacznie bardziej generalistycznymi.

Z drugiej strony zwierzęta te regulują populacje zwierząt roślinożernych, takich jak jelenie czy dziki. Te ostatnie często pojawiają się w prasie ze względu na ich wyraźne przeludnienie i podejście do obszarów miejskich. Wynika to z jednej strony z niszczenia ich siedlisk, a z drugiej z łatwości, z jaką się rozmnażają, ponieważ nie mają naturalnych drapieżników.

W przeszłości populacje dużych drapieżników były regulowane przede wszystkim w celu poprawy bezpieczeństwa zwierząt gospodarskich. Dzięki temu ich pasterze nie muszą być zawsze obecni, aby ich bronić. To kolejna wizja z filmu dokumentalnego, w której jeden z rozmówców okazuje swoją dezaprobatę wobec tych hodowców, którzy potrafią kłaść się spać, nie zostawiając swoich zwierząt pod ochroną.

Refleksja końcowa

Po obejrzeniu filmu dokumentalnego i bliższym zapoznaniu się z tym innowacyjnym projektem możemy dojść do wniosku, że aby współistnienie mogło zaistnieć, należy przede wszystkim zapobiegać.

Jak mówi Fernando, rządy powinny nagradzać tych rolników, którzy podejmują wysiłek, by zapobiec dostępowi drapieżników do ich zwierząt. Obecnie jednak panuje tendencja do dofinansować ludzi, których zwierzęta hodowlane rzekomo giną pod pazurami tych zwierząt.