Płochacz – 5 ciekawych faktów

Ten europejski ptak ma bardzo szczególny sposób odnoszenia się do swoich towarzyszy. Czytaj dalej, aby poznać kilka interesujących faktów na temat tego wyjątkowego gatunku poligamicznego.

Płochacz, czyli Prunella modularis to europejski ptak należący do rzędu Wróblowych lub ptaków śpiewających. Ten mały, smukły gatunek ma dyskretne brązowe upierzenie, delikatny, spiczasty dziób i długie, silne kończyny.

Żywi się głównie owadami, nasionami i owocami znalezionymi wśród krzewów i drzew, które zamieszkuje. Można go spotkać w lasach, zaroślach, na bagnach, w ogrodach i na plantacjach na wysokościach od poziomu morza do najwyższych gór.

Ciekawe aspekty płochaczy

Nieśmiały i płochliwy, płochacz jest znany ze swojego poligamicznego zachowania, które może przybierać formę poligynii lub poliandrii. W kolejnych liniach dowiedz się, na czym polegają tego typu relacje, a także poznaj inne ciekawostki dotyczące tego wspaniałego gatunku.

1. Płochacz jest obiecującym ptakiem

W sensie biologicznym poligynia jest definiowana jako związek, w którym jeden osobnik angażuje się w aktywność seksualną z więcej niż jednym partnerem. To naturalne zjawisko może być poligyniczne (jeden samiec i kilka samic) lub poliandryczne (jedna samica i kilka samców). W przypadku akcentu wspólnego poligynia może występować w obu przypadkach, przy czym poligynia jest częstsza.

Mimo że można zaobserwować również monogamiczne pary płochaczy, organizacja rozrodcza tego gatunku w większości przypadków składa się z grup złożonych z jednej samicy i kilku samców beta lub współprodukcyjnych oraz kilku samców alfa lub dominujących. Według kilku badań, w których analizowano takie interakcje między akcentami, poligynia przynosi pewne korzyści dla sukcesu reprodukcyjnego samic.

Podobnie, jak stwierdza artykuł naukowy Competition for male reproductive investment elevates testosterone levels in female dunnocks , samice ptaków płochaczy żyjące w związkach poliandrycznych wykazują wyższy poziom testosteronu, a także bardziej agresywne zachowania wobec osobników i częstszy śpiew niż samice monogamiczne.

2. Czerpanie korzyści z poligynicznych związków

Według badań opublikowanych w czasopiśmie naukowym PLoS One o nazwie Breeding biology and variable mating system of a population of introduced dunnocks (Prunella modularis) in New Zealand, płochacz wyewoluował ten typ relacji, aby zapewnić sobie wyższy współczynnik reprodukcji. Według pracy, w której przeanalizowano 80 monogamicznych, poligamicznych i poliginicznych grup społecznych Płochaczy, pary poligamiczne odniosły większy sukces w wylęgu i ucieczce swoich młodych.

3. Samce w związkach poligamicznych mają szybsze plemniki

Biorąc pod uwagę konkurencję, jaka powstaje między samcami poligamicznymi w celu zapewnienia ciągłości ich linii rodowej, płochacze w związkach poligamicznych mają szybszą plemniki niż samce monogamiczne. Wykazało to badanie naukowe opublikowane w czasopiśmie Journal of evolutionary biology , w którym badano próbki spermy samców ptaków należących do obu grup społecznych.

Zdaniem autorów, samce podporządkowane związkom poliandrowym mają wyższe kompetencje w zakresie spermy. Dlatego muszą kompensować tę wadę, zwiększając szybkość działania swoich komórek rozrodczych.

4. Płochacz rozmnaża się w całej Europie, z wyjątkiem jednego kraju

Sezon lęgowy płochaczy rozpoczyna się w kwietniu. W tym okresie płochacz buduje swoje gniazdo w kształcie miseczki z gałęzi, suchych liści i mchu pozyskanych z jego siedliska. Ptak ten składa zazwyczaj dwa lub trzy lęgi rocznie, po cztery lub pięć jaj w każdym. Samica jest jedyną osobą, która inkubuje jaja do momentu, gdy po dwunastu dniach wykluwają się z nich małe, czarne pisklęta. Zazwyczaj młode opuszczają gniazdo trzynaście dni po wykluciu.

Chociaż dzięki swoim dużym zdolnościom przystosowawczym udało mu się wylęgnąć we wszystkich częściach kontynentu europejskiego, to na Islandii nie odniósł sukcesu. Wynika to z ekstremalnych warunków, jakie panują w tym kraju. Zima i niskie temperatury są dość powszechne w tej części kontynentu.

5. Pochodzenie jego nazwy i piosenki

Jego naukowa nazwa Prunella modularis pochodzi od łacińskich słów prunus, które oznacza brązowy. Natomiast modulus, odnoszą się do zdolności płochacza do śpiewania w sposób rytmiczny i na czas. Jego śpiew charakteryzuje się tym, że jest lekko metaliczny, z następującymi po sobie szybkimi, wysokimi i jednolitymi bulgotami. Dźwięki są emitowane przez krótkie okresy, nie dłuższe niż 15 minut, a każda zwrotka trwa 3 sekundy.

Z drugiej strony, mają tendencję do śpiewania w słoneczne jesienne i zimowe dni. Ponadto, jak wspomniano powyżej, samice mogą również wydawać dźwięki, ale słabsze i o krótszym czasie trwania.