Kajman żakare - cechy charakterystyczne

Kajman żakare – cechy charakterystyczne

Ten czarny kajman jest znany jako kajman żakare. Gatunek ten ma długą i wąską głowę, a pysk jest węższy u podstawy.

Skóra pokrywająca ciało tego kajmana jest praktycznie nieprzepuszczalna. Kolejną cechą charakterystyczną jest muskularny ogon, który posiadają te zwierzęta.

Pod względem zabarwienia jest ono różne u młodych i dorosłych okazów. Młode okazy mają oliwkowy odcień skóry z czarnymi plamami. Z drugiej strony dorosłe okazy mają czarnawy odcień na grzbiecie.

Podczas okresu rozrodczego samce wykonują taniec robiąc piruety w wodzie. Mają bardzo specyficzny rytuał, który ma miejsce w miesiącach letnich. Samce, które zrobiły wrażenie na samicach mogą zbliżyć się do nich po zakończeniu tańca.

Sezon lęgowy trwa zwykle od grudnia do kwietnia. Samica składa od 20 do 40 jaj. Umieszcza je w zbudowanym przez siebie gnieździe, do którego budowy wykorzystuje odpady organiczne i znalezione przez siebie materiały. Gniazdo ma średnicę około 130 centymetrów.

Naturalne środowisko i populacja

Obecnie gatunek ten występuje w różnych krajach Ameryki Południowej. W szczególności można go spotkać w Argentynie, Boliwii, Brazylii lub Paragwaju.

Kajmany, podobnie jak krokodyle i gawiale, od zawsze były związane z wodą. Dlatego w różnych lokalizacjach, w których można znaleźć te okazy wolą one czyste wody w rzekach, ujściach rzek i lagunach.

Żakare opalają się również na brzegach ujść lub na brzegach rzek. W Brazylii współżyją w spokoju z kapibarami.

Kajman żakare – status ochronny

Kajman żakare określony jest jako gatunek niezagrożony. Obecnie nie jest znana liczba osobników tego gatunku.

Dawniej młode okazy były cennym przedmiotem polowań w XIX wieku i pierwszej połowie XX wieku. Ich skóra była bardzo cenna. Dlatego zostały uznane za gatunek chroniony.

Próby zachowania gatunku

Rządy opracowały różne strategie ochrony w celu wsparcia odnowy gatunku. Jedną z proponowanych opcji, uwzględniając naturalne ekosystemy, jest wykorzystywanie dzikich gatunków.

W tym celu proponuje się strategie biznesowe, które mogą przynosić korzyści społeczeństwu, a tym samym stymulować ją do ochrony gatunku.

Hodowla

W krajach, takich jak Argentyna opracowano strategie ochrony gatunków, takie jak „projekt żakare”. Celem była hodowla jaj, by ułatwiać zrównoważone użytkowanie mokradeł w kraju. W ten sposób wspierany jest również lokalny handel, na przykład hodowcy skorupiaków lub zwierząt hodowlanych.

Hodowla jaj polega na zebraniu ich po tym, jak żakare pozostawią je na łonie natury. Najlepszym wyjściem, w zależności od używanego systemu, jest zdobycie ich bardzo wcześnie lub bardzo późno. Następnie są one sztucznie inkubowane, a pisklęta są hodowane w kontrolowanym środowisku.