Kuoka krótkonoga - najszczęśliwsze zwierzę na świecie

Kuoka to mały kangur, który został obecnie sklasyfikowany przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) jako „podatny na zagrożenia”. Zasłynął na świecie ze względu na swój wieczny uśmiech i został nazwany „najszczęśliwszym zwierzęciem na świecie”.

Kuoka krótkoogonowa otrzymała przydomek „najszczęśliwszego zwierzęcia na świecie” z powodu nieustannego uśmiechu, który rozświetla jej pyszczek. Dlatego rodzi się ciekawość, aby dowiedzieć się czegoś więcej na temat tego zwierzęcia.

Kuoka to torbacz

Ten mały kangur należy do gatunku Setonix brachyurus. Jest to torbacz diprotodontowy, który należy do rodziny Macropodidae – kangurowate i rzędu Diprotodontia – dwuprzodozębowce.

Dwuprzodozębowce to rząd torbaczy występujący w Oceanii. Rząd ten charakteryzuje się dużą różnorodnością gatunków. Należą do nich kangur, koala, kuskus lub pałankowate małych rozmiarów.

Z drugiej strony, jedną z interesujących cech tego rzędu jest to, że gatunek ma dwa siekacze w szczęce. Ponadto biorąc pod uwagę, że jego pochodzenie zaczyna się w oligocenie, jego historia ewolucyjna odzwierciedla olbrzymią adaptację do kolejnych zmian. Właśnie to spowodowało tak dużą różnorodność biologiczną w ramach tego rzędu.

Jaką historię ma kuoka

Pierwszy zapis, jaki zarchiwizowano na temat kuoki, pochodzi już z 1658 roku. Zwierzę zostało opisane jako „kot podobny do kota Algalii, ale o brązowym odcieniu”. Kilka dekad później zaobserwowano je ponownie i opisano jako „rodzaj szczura, ale wielkości kota”.

Chociaż zwykle zwierzę to znane jest pod nazwą kuoka, Aborygeni nadali mu również różne inne nazwy. Z przypisanych mu imion można wymienić na przykład Quak -a lub kwoka.

Na poziomie taksonomicznym zalicza się do rodzaju Setonix, od łacińskiego „seta” – tłumaczonego jako „locha” oraz od greckiego „óxx” – tłumaczonego jako pazur. Jeśli chodzi o człon nazwy „brachyurus”, pochodzi on z języka greckiego i jest połączeniem „brachys” czyli krótki i „oura” czyli ogona.

Uważa się, że kuoka oddzieliła się wcześnie od reszty walabii z rodzaju Macropus, a ponadto nie ma z nimi wielu wspólnych cech. Dlatego postanowiono stworzyć konkretny, odrębny rodzaj dla tego zwierzęcia.

Ogólna charakterystyka

Kuoka jest niewielka i trochę podobna do kota domowego. Jej włosy są grube i krótkie, a odcień sierści szarawo-brązowy, z jaśniejszymi obszarami.

Pysk ma niewiele włosów, a uszy są małe. Z drugiej strony rzeczywiście krótki ogon może mierzyć zaledwie od 8 do 31 centymetrów długości. Właśnie z powodu długości ogona otrzymała drugi człon swojej nazwy – brauchyurus, czyli krótkoogonowa.

Jeśli chodzi o masę ciała, szacuje się, że kuoka może warzyć między 2,7 ​​a 4,2 kg. Natomiast, jeśli mówimy o długości jej ciała, w tym głowy, wynosi ona od 400 do 540 milimetrów. Z drugiej strony wiadomo, że tylna noga kuoki może mierzyć około 120 milimetrów.

Miedzy samcami a samicami tego gatunku obserwuje się jedynie nieznacznie wyraźny dymorfizm płciowy. Samce mają nieco większy rozmiar i masę ciała niż samice. Różnica  długości wynosi około 12 milimetrów i dysproporcja masy ciała około jednego kilograma.

Należy również wspomnieć, że kuoka to zwierzę, które żyje we wschodniej Australii, gdzie prowadzi nocny tryb życia. W szczególności jest to gatunek o charakterze endemicznym dla południowo-zachodniej Australii, w tym Rottnest i Bald Islands. Z drugiej strony dotychczas nie zgłoszono istnienia podgatunków.

Szacuje się, że jeśli chodzi o długość życia, kuoki krótkoogonowe mogą żyć ponad 10 lat na wolności, podczas gdy w niewoli osiągają wiek 14 lat.

Jaki status ochrony ma kuoka

W 1996 roku, zwierzę to znalazło się na liście „fauny, która jest rzadka lub bliska wymarcia”. Włączenie kuoki do tej grupy było spowodowane różnymi zagrożeniami. Obejmują one, między innymi, zmniejszenie zasięgu geograficznego jej występowania, zmniejszenie liczby populacji i poważne zagrożenia ze strony drapieżników.

Utrata siedlisk i różnorodności pokarmowej to inne ważne czynniki zagrożenia dla tego szczęśliwego gatunku. W lasach Australii odnotowano jego wymieranie z powodu zmniejszenia różnorodności pokarmów, jakie naturalnie znajdują się w ich diecie.

W 2013 roku wprowadzono w życie plan odzyskania gatunku, który bierze pod uwagę różne zagrożenia. Obejmuje on szeroki zakres kontroli, od nadzorowania drapieżników takich, jak lisy lub dzikie koty, po monitorowanie skutków spowodowanych zmianami klimatu, utratą siedlisk lub różnymi chorobami.

Obecnie nastąpił spadek liczby populacji kuoki i szacuje się, że w sumie występuje od 7500 do 15 000 dorosłych osobników. Dlatego IUCN sklasyfikował kuokę w kategorii gatunków„podatnych na zagrożenia”.