Oryks szablorogi - czy to już wymarły gatunek?
To jedyny gatunek antylopy z zakrzywionymi rogami. Oryks szablorogi będzie bohaterem dzisiejszego artykułu. Dzisiaj przedstawimy Wam nieco inne zwierzę: jest to oryks szablorogi. W tym artykule opowiemy Ci wszystko, co musisz o nim wiedzieć. Opowiemy Ci także dlaczego został uznany za gatunek wymarły w stanie dzikim.
Jak wygląda oryks szablorogi?
Oryks to gatunek ssaka z rodziny wołowatych. Znane są cztery różne gatunki, ale jeden z nich wyróżnia się swoim szczególnym pięknem: Oryks szablorogi (Oryx dammah). Mówimy o niezwykle wytrzymałych zwierzętach o wadze od 140 do 200 kilogramów. Mają krótkie kończyny zakończone szerokimi kopytami.
Sierść tych zwierząt jest w przeważającej części biała, jednak nogi, szyja i klatka piersiowa mają czerwonawy odcień. Ale, najbardziej godną uwagi cechą tych zwierząt są ich rogi.
Niesamowite rogi
Zarówno samce, jak i samice mają imponujące rogi. Mogą mierzyć nawet metr, a w miarę jak rosną zakrzywiają się do tyłu.
Ten ciekawy kształt rogów przyczynił się do ich nazwy “szablorogi”, ponieważ przypominają nam one zakrzywione szable, których używali niektórzy wojownicy ze Wschodu.
Kiedy dochodzi do sporów terytorialnych lub hierarchicznych używają swoich potężnych rogów do walki. Przeciwnicy zderzają się rogami równolegle, więc rzadko się ranią.
Środowisko i dieta
Zanim zniknęły antylopy, te zamieszkiwały jałowe obszary i półpustynne murawy Afryki Północnej i przez pewien czas również Saharę. Uważa się, że w czasach starożytnych Egipcjanie oswoili oryksa szablorogiego, aby spożywać jego mięso.
Ich dieta oparta jest na trawach i różnych gatunkach krzewów. Podobnie jak inne zwierzęta pustynne, są przystosowane do przetrwania przez długi czas bez wody pitnej: wydobywają tylko te ilości wody, które znajdą w owocach i sukulentach.
Dlaczego oryks to gatunek wymarły w stanie dzikim?
Pierwsza z przyczyn dotyczy nadmiernego polowania, którego ofiarami padały te zwierzęta. Ich niezwykłe poroże uczyniły ich celem łowców w ostatnich dziesięcioleciach.
Z drugiej strony utrata i degradacja ich siedlisk naturalnych również przyczyniły się do ich zniknięcia. Zajęcie części ich terytorium przez człowieka, a także inwentarz żywy i walka o zasoby ze zwierzętami domowymi przyczyniły się do zmniejszenia populacji oryksa.
Do tego stopnia, że w 1985 r. doliczono się tylko 500 egzemplarzy. Od 2000 roku nie ma potwierdzonych dowodów na jego obecność na wolności. Doprowadziło to do oznaczenia oryksa szablorogiego jako gatunek wymarły w stanie dzikim przez IUCN.
Aby uniknąć ich całkowitego wymarcia niektóre kraje, takie jak Tunezja czy Senegal, wprowadziły program hodowli w niewoli. Stopniowo wypuszczano niektóre pary do rezerwatów przyrody, aby spróbować odbudować populację tego cudownego zwierzęcia.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Zhang, H., Ren, Y., Chen, L., & Sha, W. (2012). The complete mitochondrial genome of scimitar-horned oryx (Oryx dammah). Mitochondrial DNA, 23(5), 361-362.
- Gilbert, T., & Woodfine, T. (2008). The reintroduction of scimitar-horned oryx Oryx dammah to Dghoumes National Park, Tunisia. Winchester: Marwell Preservation Trust.