Psy stróżujące - najważniejsze przepisy i regulacje

Obecnie wiele krajów na całym świecie wprowadziło regulacje dotyczące psów stróżujących. Postaramy się je przybliżyć w dzisiejszym artykule.

Napisane i zweryfikowane przez prawnika Francisco María García.

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Z historycznego punktu widzenia, my, ludzie, mieliśmy psy, które pomagały nam chronić naszą rodzinę i własność praktycznie od zawsze. Bardzo prawdopodobne jest, że pierwsze psy, które trzymaliśmy, były wykorzystywane właśnie do tego celu. W związku z tym następnym naturalnym krokiem w tej epoce było stworzenie ram prawnych obejmujących psy stróżujące.

Obecnie w wielu krajach obowiązują przepisy dotyczące psów stróżujących. Dlatego w dzisiejszym artykule chcielibyśmy powiedzieć, co w tej kwestii ma do powiedzenia prawo.

Psy stróżujące – prawa

Nadal nie ma przepisów na szczeblu krajowym, które regulowałyby posiadanie psów ochronnych. W praktyce każda rada miejska ma prawo do ustanowienia przepisów, które kierują hodowlą psów zajmujących się stróżowaniem.

W niektórych krajach kwestię tę reguluje rozporządzenie regulacyjne w sprawie posiadania i ochrony zwierząt. Jest to rodzaj dokumentu, który określa, że ​​psy stróżujące muszą przebywać w odpowiednio klimatyzowanych środowiskach. Czyli tam, gdzie nie mogą wyrządzić szkody ludziom i ich mieniu.

Podobnie, właściciel psa stróżującego jest zmuszony do umieszczenia widocznego ostrzeżenia, że ​​taki pies znajduje się na jego terenie. Ponadto przyjmuje całą odpowiedzialność cywilną za szkody wyrządzone przez psa osobom trzecim lub własności państwowej.

Przepisy stanowią również, że pies stróżujący mieszkający na zewnątrz powinien mieć możliwość schronienia się przed brzydką pogodą. Właściciel psa stróżującego musi zawsze zapewnić psu odpowiednie schronienie przed ekstremalnymi warunkami pogodowymi.

Czy można zgłosić przemoc wobec psa stróżującego?

Oczywiście. To, że zwierzę pełni obowiązki strażnika, nie oznacza, że właściciel może się nad nim znęcać lub zaniedbywać je. Jeśli wiesz, że pies stróżujący żyje w niehigienicznych warunkach, jest stosowana wobec niego przemoc i jest wykorzystywany fizycznie, musisz to zgłosić miejscowemu oddziałowi TOZ.

Najlepiej byłoby udać się do lokalnego komisariatu policji i złożyć skargę osobiście. Jeśli to możliwe, dołącz dowody do swoich zeznać, takie jak zdjęcia, nagrania lub inne świadectwa, które mogą świadczyć o nadużyciu.

Pies stróżujący to nie to samo co pies obronny

Niestety, wciąż pokutuje przekonanie, że szkolenie psów stróżujących polega na uczeniu ich brutalnego atakowania. Jest to jednak nieprawd, ponieważ funkcja ochronna polega tylko na tym, aby ostrzegać osobę o obecności obcych. Ma to na celu udaremnienie wszelkich prób wtargnięcia na posesję lub kradzieży.

W świadomym treningu pies stróżujący zachowuje zrównoważone i pewne siebie usposobienie w sytuacji ryzyka. Na przykład, ten rodzaj psa jest w stanie inteligentnie działać podczas rozpoznawania niebezpieczeństwa. Psy głównie szczekają, aby zaalarmować ludzi, a jednocześnie próbują odstraszyć intruzów.

Nikt nie szkoli psów stróżujących do ataku. Jednak zwierzęta zaatakują w ostateczności, aby bronić swojej rodziny i terytorium. Atak powinien nastąpić tylko na rozkaz właściciela. Celem jest jedynie unieruchomienie intruza, a nie okaleczenie go lub zabicie.

Psy stróżujące – przepisy dotyczące niebezpiecznych zwierząt

Podobnie jak w przypadku tak zwanych ras niebezpiecznych, ludzie często boją się psów stróżujących ze względu na cechy morfologiczne ich rasy. Strach rzadko kiedy wywołany jest zachowaniem lub wykonywaną pracą.

Tak więc, niezależnie od tego, czy zgadzasz się z tresurą psów stróżujących, czy nie, nadal musisz podnosić świadomość na temat niebezpieczeństw związanych ze stygmatyzowaniem niektórych ras. Jest tak, ponieważ prowadzi to do niesprawiedliwego przypisania cech hodowlanych naturze psa.

Nie jest frazesem stwierdzenie, że nie ma niebezpiecznych psów, są tylko nieodpowiedzialni lub niedoświadczeni właściciele. W rzeczywistości istnieje kilka badań, które udowadniają, że zachowanie psa jest nie tylko wynikiem jego budowy genetycznej lub pochodzenia. Wiele zależy więc od tresury i środowiska, w którym dorastało zwierzę.

Co więcej, każdy pies może stać się agresywny, gdy zostanie pozbawiony podstawowych swobód związanych z dobrostanem zwierząt. Mogą również stać się agresywne, gdy właściciele nieprawidłowo się z nimi obchodzą.

Jak widać, agresywność nie jest wrodzoną cechą osobowości psa, niezależnie od rasy, płci czy wieku. Zamiast tego jest to problem behawioralny, który zazwyczaj jest wynikiem nieodpowiedniej tresury – lub jej braku.

Podsumowując, zamiast próbować zakazać posiadania pewnych ras skupmy się na eliminacji przemocy wobec zwierząt oraz promowaniu odpowiedzialnej opieki nad wszystkimi psami.