Urugwajski Cimarron: wszystko o tej rasie

Silna osobowość cimarrona urugwajskiego sprawia, że jest trudnym do wyszkolenia psem, ale nie niemożliwym. Dzięki dobremu wyszkoleniu, odkryjesz lojalnego towarzysza, który doskonale potrafi pracować jako pies stróżujący zwierząt gospodarskich i ziemi.

Przejrzane i zatwierdzone przez: biologa Samuel Sanchez.

Napisany przez Laura Morales Negrin

Ostatnia aktualizacja: 21 grudnia, 2022

Urugwajski cimarron jest silnym zwierzęciem, o doskonałych cechach jako pies stróżujący i pasterski. Jest jedynym rodzimym psem w Urugwaju, a jego historia sięga kilku wieków.

Ten pies może stać się wiernym zwierzęciem towarzyszącym. Jednak niektóre jego cechy sprawiają, że bardzo konieczne jest zapewnienie mu dobrej edukacji, oprócz podstawowej opieki, aby mógł się w odpowiedni sposób rozwijać się w środowisku domowym. Zobaczmy wszystkie szczegóły dotyczące tej rasy.

Pochodzenie urugwajskiego cimarrona

Pochodzenie cimarrona urugwajskiego nie jest dokładnie znane. Mimo to, pewne informacje sugerują, że te psy są potomkami psów, które przybyły z europejskimi zdobywcami na ziemie urugwajskie, zwłaszcza hiszpańskiego psa Alano Español.

Dobór naturalny istotnie odegrał swoja rolę, ponieważ te psy, które zostały porzucone lub uciekły podczas podboju, musiały nauczyć się przetrwać w środowisku, które nie było ich własnym. Z tych pierwszych osadników pozostały najsilniejsze okazy, dając początek obecnemu urugwajskiemu cimarronowi.

W rzeczywistości termin „cimarrón” został zastosowany w Ameryce w odniesieniu do wszystkiego, co było kiedyś udomowione i zostało uwolnione do dziczy, odnosząc się do miejsca jego schronienia w szczytach. Dlatego termin ten oznaczałby coś w rodzaju „ten, który mieszka na szczytach”. To właśnie to wyobcowanie psa dało mu nazwę, pod którą znamy je ówcześnie.

Rasa przeszła przez bardzo krytyczne okresy, ze względu na fakt, że wiele okazów zostało wyłapanych i zabitych w przeszłości. Wynikało to z faktu, że istniała duża liczba okazów, które gromadziły się w grupach i agresywnie atakowały stada, a nawet karawany ludzi.

Jednak wiele osób dostrzegło również potencjał rasy jako psa stróżującego i pasterskiego. Z tego powodu postanowili zacząć ją szkolić w swoich domach, a jego temperament kształtował to, co jest dziś znane. Urugwajski Związek Kynologiczny (KCU) ustanowił standard rasy w 1989 roku. Ze swojej strony, standard Międzynarodowej Federacji Kynologicznej pojawił się dopiero w 2017 roku.

Charakterystyka urugwajskiego cimarrona

Chociaż może występować duża zmienność między okazami imogą być klasyfikowane jako psy średnich i dużych rozmiarów, istnieją pewne cechy ustalone jako wspólne dla rasy.Na przykład dorosłe samice osiągają rozmiar od 55-58 centymetrów, podczas gdy samce od 58-61 centymetrów.

Waga waha się od 33 do 40 kilogramów u samic i od 38 do 45 kilogramów u samców. Jest to pies typu molos, ze względu na swoją krzepkość, muskularne ciało i siłę. Jego nogi są proste i dość umięśnione, co pozwala mu być bardzo zwinnym i mieć świetną równowagę. Dodatkowo posiada gruby, nisko osadzony ogon.

Jeśli chodzi o głowę, oczy są w kształcie migdałów, średniej wielkości i ciemnego koloru, co nadaje zwierzęciu przenikliwe spojrzenie. Pysk jest nieco krótki i szeroki, z szerokim, czarnym nosem, chociaż w zależności od umaszczenia – może mieć inny odcień.

Ich uszy są średniej wielkości, trójkątne i opadające. W przeszłości były obcinane, ale na szczęście w wielu krajach jest to już uważane za nielegalną praktykę.

Umaszczenie urugwajskiego cimarrona

Sierść tego psa jest krótka, dwuwarstwowa i gładka. Również dolna część jest grubsza i gęstsza niż górna. Jeśli chodzi o odcienie, pręgowane i płowe w każdej z ich odmian są uznawane za oficjalne w cimarronie urugwajskim. Może również mieć białe plamki, ale tylko wtedy, gdy znajdują się na przedpiersiu, nogach, żuchwie, podgardle lub brzuchu.

Urugwajski cimarron: temperament

Ten pies już od szczenięcia wykazuje silny charakter i nieustępliwość. Dlatego od tego momentu musi być on prawidłowo kształcony i socjalizowany.

Może być psem bardzo terytorialnym w stosunku do innych zwierząt, stając się agresywnym, jeśli nie został odpowiednio wyszkolony. Z drugiej strony, jeśli poświęci się odpowiednią ilość czasu na jego szkolenie, cimarron urugwajski będzie psem towarzyskim o zrównoważonym charakterze.

Poza tym ten pies wyróżnia się odwagą i pewnością siebie, więc nie poddaje się, dopóki nie osiągnie swoich celów. Z tego powodu bywa dość uparty i jest opisywany jako zwierzę o bardzo silnej osobowości.

Opieka nad urugwajskimi cimarrón

Dieta tego psa musi być dostosowana do życia energicznego psa. Ponadto, musi być ona zgodna z etapami życia psa, pokrywając potrzeby żywieniowe w każdym przypadku.

Ze względu na swoją naturę psa pasterskiego, stróżującego i myśliwskiego, pies ten jest zazwyczaj najlepiej przystosowany do życia na rozległych, otwartych przestrzeniach. Jeśli nie jest to możliwe, stymulacja fizyczna i umysłowa będzie jeszcze bardziej potrzebna, ponieważ ułatwi życie w tych mniejszych przestrzeniach.

Ćwiczenia fizyczne powinny być intensywne i trwać co najmniej godzinę dziennie. Oznacza to, że dla tego psa same spacery nie wystarczą, musi on biegać i bawić się, aby zachować zdrowie i uwolnić całą energię, którą posiada.

Dobrym pomysłem dla tej rasy jest uprawianie jakiegoś sportu ze swoim opiekunem, takiego jak bikejoring lub wykonywanie torów przeszkód. W sytuacjach, gdy ćwiczenia mogą być tylko umiarkowane, ich czas należy wydłużyć powyżej godziny.

Higiena cimarrona urugwajskiego

Sierść tego psa wymaga cotygodniowego lub dwukrotnego szczotkowania w celu usunięcia martwych włosów i powierzchniowych zanieczyszczeń. To będzie promować zdrowie jego sierści, jak również ograniczenie kąpieli do raz na półtora do dwóch miesięcy.

Uszy powinny być sprawdzane i czyszczone co 15-20 dni w poszukiwaniu nadmiaru woskowiny, roztoczy lub innych patogenów, które mogą powodować infekcje. Ponadto, w przypadku braku naturalnego zużycia, opiekun urugwajskiego cimarrona powinien przycinać mu paznokcie, aby uniknąć dyskomfortu lub uszkodzenia.

Szkolenie cimarrona urugwajskiego

Prawda jest taka, że edukacja cimarrona urugwajskiego nie jest całkiem prosta. Dzieje się tak dlatego, że rasa zyskała reputację bardzo upartej i niezależnej, co komplikuje ich trening.

Początkowo nie jest psem zbyt potulnym i posłusznym w stosunku do poleceń opiekunów. Ta silna osobowość sprawia, że konieczna jest dobra znajomość zwierzęcia, a także wiedza na temat szkolenia psów.

Dlatego należy być bardzo konsekwentnym i stosować pozytywne wzmocnienia jako metodę szkoleniową. Jeśli jednak nie jesteś pewien, czy możesz osiągnąć dobre wyniki, zawsze najlepiej jest skonsultować się z profesjonalnym trenerem psów.

Poza tym, cimarron urugwajski powinien być socjalizowany od szczenięcia, tak aby jako dorosły osobnik, był psem zrównoważonym. W przypadku, gdy pies ten pojawi się w życiu dorosłego człowieka, najlepszym rozwiązaniem będzie doświadczony opiekun.

Zdrowie Urugwajskiego cimarrona

Aby urugwajskie cimarrony cieszyły się dobrym zdrowiem, konieczna jest wspomniana wyżej opieka, a także wizyty u weterynarza w celu zaszczepienia, odrobaczenia i przeprowadzenia badań kontrolnych. Na szczęście jest to pies o dość dobrym zdrowiu. W każdym razie zawsze może cierpieć na pewne choroby, które są zwykle powszechne w tej rasie. Wśród tych patologii są:

• Niedoczynność tarczycy: zaburzenie, w którym tarczyca nie wytwarza wystarczającej ilości hormonów tarczycy.
• Dysplazja stawu biodrowego: Jest to niestabilność stawu biodrowego i jest typowa dla dużych ras.
• Dysplazja stawu łokciowego: jest to choroba występująca przy chorobie zwyrodnieniowej stawów i stawów łokciowych zwierzęcia.
• Skręt żołądka: Jest to typowy poważny stan przewodu pokarmowego u psów z szeroką klatką piersiową, taką jak ten.
• Otyłość.

Czy to dobry zwierzak?

Nie można powiedzieć, że cimarron urugwajski jest niewskazanym zwierzęciem domowym. Jednak, jak widzieliśmy, ze względu na jego temperament, nie jest to najbardziej odpowiedni pies jako pierwszy zwierzak.

Trzeba mieć dużo cierpliwości i wytrwałości w jego edukacji, aby zapewnić mu towarzystwo i dobrze zrozumieć rasę, aby wiedzieć, jak z nim postępować. Jeśli tak nie jest, należy być przygotowanym na inwestycję w trenera psów, aby uniknąć konfliktów we wspólnym życiu.

Dlatego należy rozważyć decyzję o posiadaniu urugwajskiego cimarrona jako zwierzęcia domowego, chociaż tak powinno być w przypadku każdego psa. Jeśli któryś z nich zostanie ostatecznie wybrany jako zwierzę towarzyszące, zapewni Ci wierność przez 10 do 13 lat, ponieważ tyle wynosi jego oczekiwana długość życia.