Zwierzęta pustynne – oto 10 najniebezpieczniejszych
Pustynie są jednymi z najsurowszych siedlisk, ponieważ nadmierne upały i niedobór wody tworzą trudne do życia przestrzenie. Ponadto, różnice temperatur są przesadne, z silnym upałem w godzinach popołudniowych i przejmującym zimnem w nocy. Wszystkie te cechy powodują, że zwierzęta pustynne rozwijają niebezpieczne mechanizmy, aby radzić sobie w swoim środowisku.
Chociaż środowisko pustynne jest złożone, istnieje wiele gatunków, którym udaje się w nim przetrwać. Jednak spotkanie z niektórymi z nich może okazać się śmiertelne. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się o 10 najbardziej niebezpiecznych zwierzętach pustynnych.
1. Efa piaskowa (Echis carinatus)
Jadowita żmija występująca w Azji Środkowej i na Bliskim Wschodzie, jest jednym z węży “Wielkiej Czwórki”, słynących z niebezpiecznych jadów. Ukąszenie tego gatunku jest w stanie zabić ofiarę, ale nie wszystkie osobniki wstrzykują wystarczającą ilość jadu, aby to osiągnąć.
Jest to jeden z najbardziej śmiercionośnych znanych gatunków węży lądowych. Mimo to stosowanie antidotum znacznie zmniejszyło śmiertelne skutki ukąszenia tego gatunku.
2. Heloderma arizońska (Heloderma suspectum)
Potwór Gila jest częścią jedynego rodzaju jaszczurek jadowitych, jaki istnieje. Wbrew powszechnemu przekonaniu, gad ten nie używa jadu do zabijania swoich ofiar, ponieważ jego toksyny powodują jedynie silny ból i paraliż. Jednak niebezpieczeństwo tego gatunku nie leży w jego śmiertelności, ale w strasznym doświadczeniu, przez które może cię narazić.
3. Zwierzęta pustynne – Skorpiony
Pomimo swoich niewielkich rozmiarów, te bezkręgowce mogą stanowić śmiertelne zagrożenie dla ludzi. Większość skorpionów budzi strach w społeczeństwie, ponieważ ich jad był odpowiedzialny za wiele zgonów. Ze względu na ich charakter, suche i gorące środowiska są dla nich doskonałe do rozwoju, dlatego pustynia jest jednym z ich najczęściej powtarzających się siedlisk.
4. Pająk pustelnik (Loxosceles deserta)
Pająk skrzypcowy jest jednym z najniebezpieczniejszych pajęczaków występujących w środowiskach pustynnych. Dzieje się tak, ponieważ jego jad zawiera martwicze składniki, które mogą powodować poważne komplikacje lub śmierć, jeśli uraz nie jest leczony z odpowiednią ostrożnością.
5. Afrykańska pszczoła miodna (Apis mellifera)
Afrykańska pszczoła miodna jest tylko odmianą zwykłej pszczoły miodnej, więc jej toksyny są tak samo niebezpieczne jak toksyny zwykłej pszczoły. Jak można sobie wyobrazić, ich ugryzienie samo w sobie nie jest śmiertelne, ale ryzyko tkwi w samej liczbie osobników atakujących cel w tym samym czasie. Ponadto, wstrzykiwana przez nie trucizna może wywołać reakcję alergiczną, która może zagrozić życiu ofiary.
6. Puma płowa (Puma concolor)
Wierzcie lub nie, ale pumy to niebezpieczne zwierzęta, które potrafią przystosować się do różnych środowisk, dlatego też można je zobaczyć w niektórych obszarach górskich pustyni. Ten kot jest drugim co do wielkości, w obu Amerykach i jest wrodzonym łowcą, który nie zawaha się przed niczym, aby zdobyć jakąkolwiek zdobycz. Jego siła, szybkość, pazury i kły czynią go dość przerażającym gatunkiem.
7. Mrówki (rodzaj Solenopsis)
Mrówki solenopsis obejmują dużą liczbę gatunków, wśród których są okazy przystosowane do suchego pustynnego klimatu. Ponadto, jad wytwarzany przez te owady powoduje poważne podrażnienia ciała, które przypominają oparzenia. Te same toksyny często powodują reakcje alergiczne, które mogą być śmiertelne dla ofiary.
Mrówki solenopsis dzielą swoją kolonię na kasty składające się z królowej, robotnic i samców rozpłodowych.
8. Struś (Struthio camelus)
Prawdopodobnie nie spodziewalibyście się zobaczyć strusia na tej liście, ponieważ są to raczej przyjazne ptaki. Jednak charakterystyczne nogi tego konkretnego gatunku dają mu dodatkową zdolność do ucieczki przed drapieżnikami. Ze względu na ogromną siłę i gęstość kości, kopnięcie tego zwierzęcia może zabić nawet lwa.
9. Dingo australijski (Canis lupus dingo)
Dingo jest bliskim potomkiem wilków, który ma również pewne cechy fizyczne współczesnych psów. Te psowate są wrodzonymi myśliwymi w swoim środowisku i zwykle nie są agresywne wobec ludzi. Jednak niedobór pożywienia może zmodyfikować ich zachowanie i skłonić do zaatakowania każdej żywej istoty na swojej drodze.
W rzeczywistości, 40 lat temu doszło do smutnego wydarzenia, w którym najprawdopodobniej stado dingo śmiertelnie zaatakowało dwumiesięczne dziecko. Wydarzenie to było tak szokujące, że nakręcono o nim nawet film. Mimo to nie ma pewnych dowodów, że to właśnie te psowate były sprawcami, ale są przypadki nieśmiercionośnych ataków na innych ludzi.
10. Zwierzęta pustynne – Kangur rudy (Macropus rufus)
Chociaż te torbacze są dobrze znane i kochane przez społeczeństwo, często nie dostrzega się potencjalnego zagrożenia, jakie stanowią. Nie oznacza to, że są one z natury agresywne, ale że ich reakcja na naszą obecność może wywoływać u nich dyskomfort. Pamiętaj, że mówimy o zwierzęciu z dobrze rozwiniętymi nogami, które może spowodować poważne obrażenia, jeśli nie zachowa się ostrożności.
Kopnięcie czerwonego kangura może spowodować poważne złamania ludzkiego szkieletu.
Każde z powyższych zwierząt jest w stanie spowodować poważne obrażenia (a nawet śmierć). Mimo to, większość z nich nie zaatakuje, jeśli nie będzie się im przeszkadzać. W związku z tym, wiele wypadków śmiertelnych jest spowodowanych niewłaściwym obchodzeniem się ze zwierzętami: weź pod uwagę, że każda żywa istota zasługuje na szacunek, nie igraj z jej życiem, nie mówiąc już o twoim własnym.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Swinson, C. (1976). Control of antivenom treatment in Echis carinatus (Carpet Viper) poisoning. Transactions of the Royal Society of Tropical Medicine and Hygiene, 70(1), 85-87.
- Eng, J., Kleinman, W. A., Singh, L., Singh, G., & Raufman, J. P. (1992). Isolation and characterization of exendin-4, an exendin-3 analogue, from Heloderma suspectum venom. Further evidence for an exendin receptor on dispersed acini from guinea pig pancreas. Journal of Biological Chemistry, 267(11), 7402-7405.
- Gilbert, M. M., Snively, E., & Cotton, J. (2016). The tarsometatarsus of the Ostrich Struthio camelus: anatomy, bone densities, and structural mechanics. PloS one, 11(3), e0149708.
- Winston, M. L. (1992). The biology and management of Africanized honey bees. Annual review of entomology, 37(1), 173-193.
- Knight, D., & Bangs, M. J. (2007). Case report. Cutaneous allergic vasculitis due to Solenopsis geminata (Hymenoptera: Formicidae) envenomation in Indonesia. Southeast Asian journal of tropical medicine and public health, 38(5), 808.
- Vorhies, C. T. (1917). Poisonous animals of the desert. College of Agriculture, University of Arizona (Tucson, AZ).