3 błędy, które popełniasz każdego dnia z psem geriatrycznym

Opieka nad psem geriatrycznym wymaga czasu i poświęcenia. Poznaj najczęstsze błędy popełniane podczas opieki nad tym etapem życia.

Napisane i zweryfikowane przez psychologa Sara González Juárez.

Ostatnia aktualizacja: 23 września, 2022

Wszystkie psy w pewnym momencie się starzeją i, jak u każdego innego zwierzęcia, zaczynają pojawiać się u nich oznaki starości. Pies geriatryczny nie zachowuje się tak samo, ponieważ jego zdolności sensoryczne i poznawcze, a także fizyczne, zmniejszają się. Jednak często popełnia się błędy w opiece nad psem geriatrycznym, mimo że te oznaki są oczywiste. Dolegliwości są nieuniknione, ale to tylko dodaje więcej troski do codziennej rutyny. Przyjrzyjmy się bliżej temu zagadnieniu.

Kiedy psa uznaje się za geriatrycznego?

Trudno jest ustalić wiek przejściowy dla wszystkich psów. Większe psy będą miały krótszą żywotność, mimo że dojrzewają później. Dlatego ich trzeci wiek zaczyna się około 8 lat.

Dla mniejszych psów, które żyją dłużej, liczba ta wzrasta do 10 lat. Mimo to zakresy te są jedynie wskazówkami, ponieważ to oznaki starzenia się pozwolą Ci uzyskać wiarygodne informacje.

Oznaki starzenia się u psów

Od około 8 roku życia, w zależności od historii zdrowia psa, zaczną pojawiać się pierwsze oznaki starzenia. Przyjrzyjmy się najczęstszym z nich:

• Zmiany w zakresie wzroku, słuchu i węchu: zauważysz, że trudno jest im znaleźć przedmioty wzrokiem, nie reagują, gdy wołasz je z daleka lub wracają do wąchania rzeczy, które zostawili.
• Zmiany w zachowaniu: z wiekiem zmienia się także mózg. Psy geriatryczne mogą zmieniać swój sposób pielęgnacji, częściej się dezorientować lub zapominać.
• Zaburzenia snu: Starsze psy śpią dłużej, ale z przerwami.
• Brak energii: Pies w wieku geriatrycznym ma naturalnie mniej energii niż szczeniak. Chociaż nie powinien przestać być aktywny, zwykle można zauważyć, że jego energia spada.
• Problemy zdrowotne: Z czasem ciało psa ulega pogorszeniu, co prowadzi do pewnych patologii, takich jak problemy z układem ruchowym czy oddechowym.

3 częste błędy w opiece nad psem geriatrycznym

Czasami akceptacja faktu, że nasz pies nie jest już skaczącym, biegającym młodzieńcem, jest mylona z brakiem specjalnej opieki. Chociaż ból jest częścią naturalnego procesu starzenia się, zawsze należy się nim zająć.

Oto 3 najczęstsze błędy popełniane na tym etapie życia i jak ich unikać. Nie przegap tego, bo wszystkie zwierzęta zasługują na trzecią erę opieki i dobrego samopoczucia.

1. Zaniedbanie diety

To, że Twój pies się postarzał, nie oznacza, że jutro umrze. Bardzo często spotyka się osoby, które pozwalają na więcej zachcianek i dają mu nieodpowiednie jedzenie dla tej nieświadomej idei, co tylko przyspieszy problemy zdrowotne wynikające z jedzenia (lub pogorszy je, jeśli już są obecne).

Mimo to uszczęśliwianie staruszka poprzez jedzenie nie jest sprzeczne z utrzymywaniem zrównoważonej diety. Nie poddawaj się, gdy pies prosi o jedzenie; zamiast tego zaplanuj podawanie mu odpowiedniego pokarmu, który naprawdę lubi, jako część jego regularnej diety.

2. Niekorygowanie jego zachowania

Z wiekiem pojawią się zmiany w zachowaniu psa, a niektóre z nich będą problematyczne. Jednak szkolenie psów nigdy się nie kończy: to mit, że pies w podeszłym wieku nie jest już w stanie uczyć się i korygować zachowań.

Oczywiście przekierowanie tych nowych zachowań (lub ich braku) powinno zawsze odbywać się w sposób pozytywny. Dla większości nowych uczniów korzystne będzie zapewnienie im wszelkiej niezbędnej opieki na tym etapie życia.

3. Normalizacja braku aktywności

To nie to samo, że pies porusza się wolniej, co to, że nie porusza się wcale. Pies geriatryczny nadal chce się bawić, spotykać i ruszać, nawet jeśli jest to mniej intensywne i wolniejsze.

Dlatego nigdy nie przestawaj go stymulować. Zachęcaj go do ruchu, spędzaj z nim czas, dawaj mu nowe zapachy, szukaj nowych, ciekawych tras na spacery itp. Sekretem dobrej starości jest powolne, ale pewne odchodzenie.

Inna specjalna opieka nad psem geriatrycznym

Opieka nad psem geriatrycznym wymaga wysiłku i poświęcenia na wiele drobnych sposobów, takich jak częstsze sprawdzanie uszu i oczu, częstsze szczotkowanie czy pilnowanie zębów. Ważna staje się także socjalizacja, ponieważ będziesz musiał spędzać z nim więcej czasu, nie uzależniając go jednak emocjonalnie.

Podsumowując, tak jak w Twoich rękach leżało wychowanie szczeniaka na zdrowego i szczęśliwego dorosłego, tak samo w Twoich rękach leży odpowiedzialność za to, by jego ostatnie lata życia były pełne miłości i wolne od cierpienia. Na tym ostatnim etapie potwierdzają się dobre wspomnienia i pojawia się uczucie, że uszczęśliwiłeś kogoś, kogo kochałeś do ostatniej chwili.