Choroby, które przenoszą bezpańskie koty
Nieodpowiedzialność niektórych opiekunów spowodowała, że wiele zwierząt wylądowało na ulicy. Na szczęście adopcja była jedną z głównych strategii ograniczania tej sytuacji. Jednak bezpańskie koty lub psy są bardziej podatne na choroby, które zagrażają zdrowiu ich i ich opiekunów, dlatego należy zachować ostrożność podczas ich adopcji.
Nie oznacza to, że przyjęcie bezdomnego zwierzęcia jest złe, ale że musisz udać się do weterynarza, aby potwierdzić jego stan zdrowia. Dzięki temu unika się nie tylko zarażania jakąkolwiek patologią, ale także znacznie poprawia się jakość życia nowego członka rodziny. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się o niektórych chorobach, które mogą być przenoszone przez bezpańskiego kota.
Dlaczego bezpańskie koty łatwiej zapadają na choroby?
Bezpańskie koty znajdują się na zewnątrz, w miejscach obfitujących w różne źródła infekcji. Z tego powodu łatwo jest, gdy szukając pożywienia, zachorują. Ponadto, z powodu niedożywienia, które zwykle doświadczają, mechanizmy obronne ich organizmu nie działają prawidłowo, a ich stan ulega dalszemu pogorszeniu.
To w połączeniu z ciągłymi prześladowaniami ze strony psów, ludzi czy innych kotów powoduje, że ich zdrowie jest słabe i sprzyja chorobom. Z tego powodu w większości przypadków, zanim kot wróci do normalnego stanu, potrzebny jest proces rehabilitacji. Obejmuje to wszystko, od opieki weterynaryjnej do ponownej adaptacji do kontaktu z ludźmi.
Choroby przenoszone przez bezpańskie koty
Po przybyciu do nowego domu, koty będą mieszkać blisko swoich opiekunów i innych zwierząt. Dlatego konieczne jest, aby być czujnym na wszelkie oznaki patologii, w przeciwnym razie zwierzę stanie się źródłem zakażenia niebezpieczne dla wszystkich. Poniżej wymieniono niektóre z najczęstszych chorób u bezpańskich kotów.
Toksoplazmoza
Toksoplazmoza to patologia, która zaraża różne ssaki (i niektóre ptaki). Jest ona wywoływana przez pierwotniaka (Toxoplasma gondii), którym można się zarazić poprzez zjedzenie zarażonych gryzoni lub mieszkanie z chorymi kotami. Bezpańskie koty, będąc narażone na zewnątrz, są bardziej narażone na zakażenie.
W rzeczywistości ten pierwotniak jest w stanie modyfikować zachowanie szczurów, aby stracić strach przed kotami. W konsekwencji ułatwia to bezdomnym zwierzętom zarażenie się poprzez zjedzenie gryzonia. Ponadto, kał zarażonego kota powoduje rozprzestrzenianie się choroby.
To ostatnie jest ważne, ponieważ infekcja u ludzi wiąże się z dużym ryzykiem u kobiet w ciąży. Dlatego, jeśli chcesz adoptować kotkę, lepiej nie robić tego w czasie ciąży. Nie zapomnij również zabrać kota do weterynarza, aby upewnić się, że jego zdrowie jest w optymalnym stanie.
Wścieklizna
Wścieklizna to choroba wywoływana przez wirus przenoszony przez różne rodzaje zwierząt. Aby doszło do infekcji, ślina z zakażonego organizmu musi dostać się do organizmu przez otwartą ranę. Z tego powodu, normalnym zjawiskiem jest zarażanie się bezpańskich kotów poprzez ukąszenia innych dzikich organizmów.
Choroba ta zmienia ośrodkowy układ nerwowy i może prowadzić do śmierci. W rzeczywistości śmiertelność wścieklizny wynosi 100 %, a choroba ta może również zainfekować opiekunów i spowodować zgon. Aby tego uniknąć, należy podjąć niezbędne środki ostrożności, aby obchodzić się z bezpańskimi kotami, nie pozwalając im na drapanie, gryzienie lub lizanie.
Choroba kociego pazura
Ta patologia jest spowodowana zadrapaniami lub ugryzieniami kota zarażonego bakterią Bartonella henselae. Koty są zarażane przez pchły lub kleszcze, które przenoszą zakażenie. Jednak wiele zwierząt nie wykazuje wyraźnych objawów klinicznych choroby i jest to widoczne tylko wtedy, gdy zaatakują człowieka.
Z drugiej strony, ofiara drapania będzie miała szereg łagodnych objawów, wśród których są gorączka, ból głowy i obrzęk węzłów chłonnych. Te objawy kliniczne zwykle ustępują bez konieczności ścisłego monitorowania, chociaż jeśli twój układ odpornościowy jest osłabiony, możesz potrzebować leków.
Chociaż nie jest to choroba niebezpieczna, najlepiej unikać podrapania przez bezpańskiego kota.
Grzybica (dermatfitoza kotów)
Grzybica to choroba skóry wywoływana przez grzyb Microsporum canis. Tego typu patologie są bardzo zaraźliwe ze względu na formę infekcji drobnoustrojem. Ponadto, opadłe włosy chorego zwierzęcia mogą przenosić się na inne zwierzęta domowe bez bezpośredniego kontaktu.
Ta patologia zaczyna się od niewielkiego okrągłego zapalenia skóry, które rozprzestrzenia się i zaczyna łuszczyć. Na szczęście łagodne przypadki ustępują samoistnie. Jednak u bezpańskich kotów konieczne jest monitorowanie weterynaryjne, ponieważ niedożywienie może uniemożliwić skuteczne działanie ich układu odpornościowego.
Ponadto opiekunowie muszą być bardzo ostrożni wobec tego schorzenia, ponieważ są również podatni na infekcje. Co prawda choroba ta nie ma poważnych konsekwencji, ale najlepiej jest unikać niezabezpieczonego bezpośredniego kontaktu podczas ratowania kotew z ulicy.
Wirus niedoboru odporności kotów
Wirus niedoboru odporności kotów jest bardzo podobny do wirusa HIV, który atakuje ludzi. Ta patologia powoduje, że układ odpornościowy kota nie działa prawidłowo, co otwiera drzwi do różnych infekcji. W związku z tym bezdomny kot nie może bronić się przed innymi chorobami i ich powikłaniami.
Ten wirus może być przenoszony tylko z jednego kota na drugiego, a bezpańskie zwierzę może zarazić twoje zwierzęta, jeśli nie będziesz ostrożny. Z tego powodu, ważne jest, aby jak najszybciej zabrać nowego członka rodziny do weterynarza. W ten sposób upewnisz się, że nikt nie jest zagrożony jakąkolwiek możliwą infekcją. Pamiętaj też, że ta patologia nie może być przenoszona na ludzi.
Pasożyty jelitowe
Pasożyty wewnętrzne, takie jak glisty, glisty, owsiki i kokcydia, są powszechnymi patogenami u młodych kotów. Ponadto bezpańskie osobniki mają większą szansę na infekcję ze względu na niską jakość życia. W związku z tym, gdy kot ten przybędzie do nowego domu, może spowodować zakażenie innych członków rodziny.
Takie problemy nie są zazwyczaj bardzo groźne, choć pozostawione bez kontroli mogą powodować poważne problemy zdrowotne u zwierzęcia. Zabiegi zwalczające pasożyty są szybkie i skuteczne.
Wirus białaczki kotów
Wirus ten należy do tej samej grupy co niedobór odporności kotów i powoduje te same efekty immunosupresyjne. Ponadto przenosi się również w przypadku kontaktu śliny z otwartymi ranami. Dlatego kotom bardzo łatwo jest zarazić się, gdy kilka z nich mieszka w tym samym miejscu.
W przypadku bezpańskich kotów choroba ta przenoszona jest przez walki z innymi zwierzętami, a po przybyciu do nowego domu mogą zarazić inne zwierzęta. Zakażenie wirusem białaczki kotów przez długi czas było uważane za główną przyczynę zgonów tych zwierząt, chociaż obecnie dzięki środkom zapobiegawczym liczba ta spada.
Koty nie mogą przenosić tego wirusa na ludzi, więc opiekun nie jest narażony na infekcję. Mimo to zarażony kot musi zostać poddany leczeniu w celu złagodzenia jego objawów.
Zapalenie nosa i tchawicy kotów
Zapalenie nosa i tchawicy jest wysoce zaraźliwą chorobą układu oddechowego u kotów, ponieważ rozprzestrzenia się poprzez kichanie lub wydzieliny zakażonego zwierzęcia. Jest to spowodowane przez wirusa opryszczki typu 1 i kaliciwirusa. Te patogeny pozostają w organizmie nawet pomimo braku jakichkolwiek objawów. W konsekwencji nosiciel może być ogniskiem infekcji przez całe życie.
Choroba ta jest bardzo powszechna w hodowli lub w grupach kotowatych, więc bezpańskie koty są podatne na infekcje. Zapalenie nosa i tchawicy zwykle nie jest śmiertelne, ale jeśli próbka jest bardzo słaba, mogą wystąpić przypadki śmiertelne. Z tego powodu, najlepiej zapobiegać problemowi dzięki kompletnemu harmonogramowi szczepień dla wszystkich zwierząt.
Ratowanie bezpańskiego kota to altruistyczny akt, który zmienia życie zwierząt. Aby jednak zdrowie kota i jego nowej rodziny pozostało w optymalnym stanie, lepiej udać się do weterynarza jak najszybciej. Pamiętaj, że życie tego malucha wcale nie było łatwe i potrzebuje wszelkiej możliwej opieki. Mimo to możesz być pewien, że wysiłek, aby wyglądać zdrowo, będzie tego wart.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Ingram, W. M., Goodrich, L. M., Robey, E. A., & Eisen, M. B. (2013). Mice infected with low-virulence strains of Toxoplasma gondii lose their innate aversion to cat urine, even after extensive parasite clearance. PloS one, 8(9), e75246.
- Salamanca, C. A., Polo, L. J., & Vargas, J. (2011). Sobrepoblación canina y felina: tendencias y nuevas perspectivas. Revista de la Facultad de Medicina Veterinaria y de Zootecnia, 58(1), 45-53.
- Castro, F. F. C., & Rodríguez, M. P. M. (2016). Rabia en un gato doméstico (Felis silvestris catus) en el municipio de Yumbo, Valle del Cauca, Colombia. Revista UDCA Actualidad & Divulgación Científica, 19(1), 243-246.
- Flores, G. G. (2013). Enfermedad por arañazo de gato. Revista médica de Costa Rica y Centroamérica, 70(605), 109-111.
- Calle-Restrepo, J. F., Fernández-González, L., Marcela, L., & Morales-Zapata, J. R. S. (2013). Virus de la leucemia felina: un patógeno actual que requiere atención en Colombia. Vet Zootec, 7(2), 1-22.
- Pinales Hernández, I. L. (2020). Complejo respiratorio felino: factores de riesgo y detección molecular de agentes infecciosos selectos en gatos del área metropolitana de Monterrey, Nuevo León (Doctoral dissertation, Universidad Autónoma de Nuevo León).
- Chapela, V., Martínez, M., Ojeda, P., & Bidarte, A. (2010). Inmunodeficiencia felina y leucemia linfoide en gatos. Revista médica de homeopatía, 3(2), 68-70.
- Grandía, R., Entrena, Á., & Cruz, J. (2013). Toxoplasmosis en Felis catus: etiología, epidemiología y enfermedad. Revista de Investigaciones Veterinarias del Perú, 24(2), 131-149.