Co to jest kaliciwirus kotów i jak można go leczyć?
Kaliciwirus kotów jest chorobą górnych dróg oddechowych kotów domowych i innych dzikich gatunków kotów. U kotów objawia się jako zapalenie nosa i tchawicy, nieżyt nosa, zapalenie spojówek i owrzodzenia jamy ustnej. Obok herpeswirusa jest to jedna z najczęściej występujących chorób zakaźnych u kotowatych na całym świecie.
Wirus kaliciwirusy kotów (Feline calicivirus virus), zwany także FVC, jest bardzo zaraźliwy. Może być przenoszona bezpośrednio między zdrowym i zarażonym kotem, a także przez zakażone przedmioty. Oto kilka pytań, które opiekunowie kotów często zadają na temat kaliciwirusa kotów.
Co to jest kaliciwirus kotów?
Po pierwsze, należy zaznaczyć, że kaliciwirus kotów jest wirusem z rodziny Caliciviridae. Ten rodzaj biologicznego patogenu został znaleziony u większości zwierząt domowych, a także u zwierząt dzikich. Jego genom składa się z jednoniciowego RNA.
Chociaż jest to wirus powszechny, nie został wyizolowany ani wykorzystany w modelach zwierzęcych, więc jego kompletny genom jest obecnie nieznany. Jednak dzięki postępom w biologii molekularnej i bioinformatyce nauka jest coraz bliżej jej sekwencjonowania.
W ten sposób być może pewnego dnia będzie można zwalczać ten patogen w sposób bardziej efektywny niż jest to obecnie dostępne.
W jaki sposób wirus jest przenoszony między kotami domowymi?
Koty kaliciwiruso-dodatnie rozsiewają wirusa przez wydzielinę z nosa, łzy lub ślinę. Niektóre badania sugerują, że do przeniesienia choroby może dojść również poprzez kał, ale nie uważa się tego za główne źródło przenoszenia.
Koty mogą zostać zarażone przez zakażone przedmioty, np. miskę z jedzeniem, na której znajduje się ślina. Wirus może przetrwać na powierzchni do tygodnia, jeśli nie zastosowano środka dezynfekującego i jeśli środowisko jest odpowiednie. Źródłem kontaktu mogą być również ludzie, którzy dotykają zarażonego kota, a następnie zdrowego.
Które koty są najbardziej podatne na chorobę?
Wszystkie koty są podatne na zakażenie, chociaż te zaszczepione potrójną szczepionką przeciwko kotom (FTCV) są mniej narażone na zakażenie, zwłaszcza w przypadku sporadycznych kontaktów. Pod tym względem kocięta są najbardziej podatne na rozwój ciężkiej choroby w następstwie zakażenia.
Dorosłe koty nieszczepione mogą ulec zakażeniu, ale zasadniczo choroba nie będzie miała tak ciężkiego przebiegu.
Jak długo trwa infekcja?
Kiedy kot wejdzie w kontakt wirusem, czy to od innego kota, przedmiotów czy ludzi, przechodzi okres inkubacji trwający od 2 do 6 dni. W tym czasie zarażone koty nie są zaraźliwe.
Po okresie inkubacji pojawiają się objawy kliniczne, które mogą być mniej lub bardziej nasilone. Dowody zakażenia mogą pojawić się u kota między 14 a 21 dniem. Ponadto, dopóki obecne są objawy kliniczne, zwierzę jest wysoce zaraźliwe dla innych kotów. Wydalanie wirusa powyższymi drogami trwa od 2 do 3 tygodni.
Nawet jeśli kot wyzdrowieje z choroby – lub wydaje się, że wyzdrowiał – ponad połowa wszystkich kotów pozostaje w stanie nosicielstwa. W niektórych przypadkach stan ten trwa tylko kilka miesięcy, ale w rzadkich przypadkach infekcja może utrzymywać się przez całe życie kota.
Tak więc tak długo, jak kot jest nosicielem, nie tylko może zarażać inne koty i zwierzęta, ale także doświadcza objawowych wybuchów choroby, jeśli jego układ odpornościowy jest osłabiony z jakiegokolwiek powodu.
Objawy kliniczne
Ob jawy kliniczne kaliciwirusa kot ów mogą być od łagodnych do bardzo ciężkich, zwłaszcza u młodych kociąt. Z drugiej strony, etiologia zależy również od ilości wirusa, na którego kot był narażony w momencie zakażenia. Należy również zauważyć, że poziom wiremii jest ważnym czynnikiem w określaniu rozwoju choroby.
Ogólnie rzecz biorąc, najczęstsze objawy to te, które przypominają przeziębienie. Wśród nich wyróżniamy następujące objawy kliniczne
- Kichanie
- Zatkany nos
- Gorączka
- Katar
- Ślinotok
Po tych objawach mogą pojawić się inne, które zaczynają komplikować obraz kliniczny kota. Wśród nich wyróżniamy następujące:
- Zapalenie spojówek i wydzieliny z oczu
- Senność i apatia
- Kulawizna spowodowana ostrym zapaleniem stawów.
- Brak apetytu lub anoreksja, która u kotów może prowadzić do lipidozy wątrobowej.
- Zapalenie błony śluzowej wyściełającej jamę ustną i język.
- Wrzody w jamie ustnej
W trakcie trwania choroby mogą pojawić się również oportunistyczne infekcje bakteryjne i inne choroby wtórne, takie jak zapalenie płuc. Brak apetytu powoduje, że koty tracą dużo na wadze. Co więcej, u ciężarnych kotek te objawy kliniczne mogą prowadzić do poronienia.
Diagnoza
Diagnoza tej choroby jest zazwyczaj dość prosta, ponieważ objawy są jednoznaczne i bardzo zauważalne. Mimo to weterynarze przeprowadzają także dokładne badanie fizykalne i morfologię krwi. W ten sposób potwierdzają obecność zakażenia i nasilenie objawów.
Leczenie kaliciwirusa kotów
Obecnie nie jest dostępny żaden lek, który zwalczałby kaliciwirusa kotów. Na szczęście większość kotów, które zarażą się wirusem, może być leczona w domu objawowo, tzn. leczy się tylko objawy kliniczne. W międzyczasie układ odpornościowy kota zwalcza infekcję, która trwa około 4 tygodni.
Leczenie domowe polega na utrzymywaniu oczu i nosa kota w czystości przez cały czas. Aby udrożnić przewody, można stosować roztwory soli fizjologicznej. Można też zastosować leki rozpuszczające śluz, które ułatwią kotu oddychanie.
Ponadto stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych zaleca się w przypadkach, gdy kot ma gorączkę lub stan zapalny górnych dróg oddechowych. Antybiotyk o szerokim spektrum działania, który działa w jamie ustnej kota, jest podawany doustnie, aby zwalczyć ewentualne oportunistyczne infekcje bakteryjne.
Jeśli stan kota się pogorszy, powinien on zostać hospitalizowany. W klinice kot otrzyma terapię płynami, aby zapobiec odwodnieniu. W niektórych przypadkach może być nawet konieczne założenie sondy nosowo-żołądkowej, aby kot mógł jeść.
Koty nosiciele
Kiedy kot wyzdrowieje, istnieje szansa, że może stać się nosicielem choroby. Oznacza to, że w przyszłości może on stać się źródłem zakażenia dla innych kotów, nawet jeśli sam nie wykazuje żadnych widocznych objawów choroby.
Nosiciele są zaraźliwi przez kilka miesięcy po wyzdrowieniu. Jednak niektóre przypadki mogą być zaraźliwe nawet przez kilka lat. Z tego powodu należy przeprowadzać rygorystyczną kontrolę weterynaryjną, aby uniknąć zarażenia innych zwierząt domowych.
Zapobieganie
Najlepszym sposobem zapobiegania kociej grypie są szczepienia. Jak już wspomniano, potrójna szczepionka zapewnia kotom wysoką odporność na wirusa, więc prawdopodobieństwo zarażenia się jest niewielkie. Co więcej, nawet jeśli zachorują, zmniejsza nasilenie objawów i przyspiesza powrót do zdrowia.
Pierwszą dawkę szczepionki MMR dla kotów podaje się zwykle w wieku 12 tygodni, ale dawka przypominająca jest konieczna w wieku 4 tygodni, a następnie co roku. Nie daje to gwarancji, że Twój kot uniknie infekcji, dlatego zaleca się trzymanie go w domu przez pierwsze 5-6 miesięcy życia.
Kaliciwirus kotów nie jest infekcją, która nie budzi większych obaw. Chociaż wiele kotów pokonuje tę chorobę bez trudu, wiele pozostaje jej nosicielami przez całe życie, a niektóre umierają w trakcie jej trwania.
Z tego powodu coroczne szczepienie kotów ma kluczowe znaczenie, niezależnie od tego, czy koty wychodzą z domu, czy nie, czy mogą być mniej lub bardziej narażone na kontakt z wirusem. Szczepienia są jedyną realną alternatywą w walce z wieloma chorobami, zarówno kocimi, jak i ludzkimi.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Binns, S. H., Dawson, S., Speakman, A. J., Cuevas, L. E., Hart, C. A., Gaskell, C. J., … & Gaskell, R. M. (2000). A study of feline upper respiratory tract disease with reference to prevalence and risk factors for infection with feline calicivirus and feline herpesvirus. Journal of Feline Medicine & Surgery, 2(3), 123-133.
- Hurley, K. F., Pesavento, P. A., Pedersen, N. C., Poland, A. M., Wilson, E., & Foley, J. E. (2004). An outbreak of virulent systemic feline calicivirus disease. Journal of the American Veterinary Medical Association, 224(2), 241-249.
- Radford, A. D., Addie, D., Belák, S., Boucraut-Baralon, C., Egberink, H., Frymus, T., … & Horzinek, M. C. (2009). Feline calicivirus infection: ABCD guidelines on prevention and management. Journal of feline medicine and surgery, 11(7), 556-564.
- Mochizuki, M. (1992). Different stabilities to bile among feline calicivirus strains of respiratory and enteric origin. Veterinary microbiology, 31(2-3), 297-302.
- Dawson, S., Bennett, D., Carter, S. D., Bennett, M., Meanger, J., Turner, P. C., … & Gaskell, R. M. (1994). Acute arthritis of cats associated with feline calicivirus infection. Research in veterinary science, 56(2), 133-143.