Czy zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne u psów są możliwe?

Psy, tak jak ludzie, mogą cierpieć na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Rozpoznanie zaburzenia to pierwszy krok do wyzdrowienia.

Napisane i zweryfikowane przez biochemiczkę Luz Eduviges Thomas-Romero.

Ostatnia aktualizacja: 21 grudnia, 2022

Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne przyjmują wiele różnych postaci, zwłaszcza u ssaków. Tak więc nawet psy mogą cierpieć z powodu tego wyniszczającego zaburzenia.

U zwierząt, okresy ekstremalnego stresu mogą wywołać OCD. Jednak wielu właścicieli nieumyślnie zachęca swoje psy do rozwijania cech OCD, chwaląc je lub zwracając na nie uwagę w ramach nagrody za powtarzanie pewnych zachowań.

Psy mogą również dziedziczyć pewne predyspozycje genetyczne do zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych. Na przykład, cocker spaniele mają tendencję do zaborczości wobec pewnych przedmiotów lub własnej przestrzeni osobistej.

Czy zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne u psów są uznanym zaburzeniem?

Tak, psy mogą wykazywać wiele cech obsesyjnych. Do najczęstszych należą kręcenie się w kółko, ściganie własnego ogona, ściganie świateł i cieni, lizanie ścian, pilnowanie przedmiotów i ssanie zabawek lub koców.

Inne zachowania obsesyjno-kompulsywne obejmują halucynacje (takie, jak łapanie much), jedzenie nieodżywczych rzeczy, takich jak błoto, kamienie lub odchody, kołysanie się i wpatrywanie się w przestrzeń. Niektóre psy mogą również być agresywne w stosunku do innych.

W poważnych przypadkach psy mogą zacząć się samookaleczać i niszczyć przedmioty w domu – jest to zachowanie, które często wiąże się z lękiem separacyjnym. W tym artykule chcemy uważniej przyjrzeć się zachowaniom obsesyjnym:

1. Kręcenie się lub pogoń za własnym ogonem

Bulteriery, zwłaszcza bulteriery angielskie, mają szczególną skłonność do takiego zachowania. Jednak nie są jedyną rasą, która cierpi na to zaburzenie.

Ostatnie badania sugerują, że pogoń za ogonem, szczególnie u bulterierów, może być formą autyzmu. Badanie przeprowadzone w 2011 roku przez Moon-Fanelli et al. wykazało, że przymus ścigania własnego ogona jest bardziej powszechny u samców.

Badacze doszli również do wniosku, że wydaje się to być powiązany ze stanem podobnym do transu i epizodami agresji. Te odkrycia, wraz z tendencją do fobii, zaprowadziły ekspertów do wniosku, że pogoń za ogonem może być formą psiego autyzmu.

Należy jednak zaznaczyć, że te wnioski nie są ostateczne. W tym samym badaniu zauważono również, że zaburzenie to może być związane ze stanem znanym jako zespół łamliwego chromosomu X.

Diagnozowanie autyzmu u psów

Należy wspomnieć, że istnieją dolegliwości u psów, takie jak zaburzenia lękowe i bólowe, które są trudne do zdiagnozowania i mogą powodować objawy podobne do tych powiązanych z autyzmem.

W związku z tym, w przypadku ras, takich jak bulteriery, na tym etapie weterynarze i właściciele mogą tylko powiedzieć, że pies „może mieć autyzm”.

Aby weterynarz mógł tymczasowo zdiagnozować autyzm u psa, musi on wykazywać nietypowe, powtarzające się zachowania i pewien stopień upośledzenia interakcji społecznych z ludźmi oraz psami. Jednak najpierw weterynarz będzie musiał wykluczyć inne schorzenia, które mogą być odpowiedzialne za te objawy.

2. Zachowanie zaborcze: wyraźny znak zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego

Zaborcze chronienie przedmiotu to sposób psa na ochronę „zasobu”. Tym „zasobem” może być żywność, zabawka lub inny przedmiot, a nawet sam właściciel.

Na wolności, takie zachowanie pomaga zagwarantować, że zwierzę nie straci cennego „zasobu” na rzecz rywali. Może objawiać się na wiele różnych sposobów, a właściciele często nie zdają sobie sprawy, że ich zwierzęta pilnują obiektu, dopóki zachowanie nie stanie się bardziej oczywiste.

Zachowanie obronne może szybko zmienić się w agresję. W rzeczywistości defensywność i agresja często mogą wyglądać dość podobnie. Jeśli pies się boi, może próbować uciec, uciekając się do aktywnej agresji dopiero wtedy, gdy próba ucieczki się nie powiedzie.

Genetyka również może być przyczyną tego rodzaju zachowań. Na przykład, jest to szczególnie powszechne u cocker spanieli.

3. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne – lizanie lub gryzienie łap

Ten rodzaj zachowania początkowo jest często spowodowany alergią lub urazem łapy lub nogi. Jednak z biegiem czasu problemy psychologiczne, takie jak niepokój, mogą prowadzić do obsesyjnego lizania lub gryzienia łap.

Nuda, stres, brak aktywności i alergie mogą wywołać epizod obsesyjnego lizania. Ciągłe lizanie uwalnia endorfiny w mózgu, pomagając stworzyć uczucie spokoju i dobrego samopoczucia. W niektórych przypadkach pies obsesyjnie powtarza to zachowanie, aby uzyskać ten przypływ endorfin i zmniejszyć niepokój.

Ważne jest, aby spróbować zidentyfikować bodziec, aby wyleczyć przyczynę.

4. Obsesja na punkcie światła i cieni

To klasyczny objaw OCD. Może to być spowodowane różnymi różnymi bodźcami, ale najczęściej są one tworzone przez samych właścicieli. Często zaczyna się przypadkowo, gdy ktoś włącza światło i powoduje, że światła lub cienie przesuwają się po pokoju.

Istnieje wiele innych sytuacji, które mogą powodować tego typu zachowania u psów. Na przykład, często występuje u zwierząt, które spędzają dużo czasu w samotności.

Żaluzje lub zasłony delikatnie falują w ciągu dnia, powodując zmiany w świetle wpadającym do pomieszczenia. Nie mając nic innego do roboty, pies może z przyjemnością podążać za światłem, gdy się porusza.

I znowu, działanie to wytwarza endorfiny, co prowadzi do rozwoju OCD. Psy rasy border collie są szczególnie podatne na takie zachowanie, chociaż inne rasy pasterskie również mogą ulegać tej stymulacji światłem lub cieniem.

Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne u psów: wnioski

Chociaż OCD nie zawsze jest spowodowane klasycznym lękiem przed separacją, może być wywołane przez długie nieobecności. Eksperci uważają, że może to być również związane z rozwojem psiej demencji lub choroby Alzheimera.

Chociaż istnieją metody leczenia tego rodzaju zachowań, wyleczenie nie zawsze jest możliwe. Weterynarze często używają serotoniny w leczeniu psów z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi, a także warunkowania awersji wobec hałasu, aby przerwać cykl zachowań obsesyjno-kompulsywnych.