Długość życia zwierząt - jak długo żyją psy?
Naturalnie kiedy decydujemy się na przygarnięcie do domu psa: zastanawiamy się nad długością jego życia. Nie chcemy, żeby odchodził od nas zbyt szybko. Od czego zależy długość życia zwierząt? W tym artykule znajdziesz kilka przydatnych odpowiedzi.
Śmierć, tak jak i narodziny są elementarną częścią egzystencji zarówno zwierząt jak i ludzi. Cykl życia wymaga od nas radości z każdej wspólnej chwili. Czy oszacowanie żywotności Twojego psa jest możliwe? Zapoznaj się z poniższymi czynnikami, które najczęściej warunkują ilość przeżytych lat.
Długość życia psa – czy można ją oszacować?
Na samym początku warto zadać sobie pytanie – czy warto? Przewidywanie potencjalnej żywotności psa jest jak próba oszacowania daty śmierci innych bliskich nam osób. Aby to zrobić należy wziąć pod uwagę cały wachlarz zmiennych związanych z organizmem, z genetyką, pochodzeniem, rasą, schorzeniami, wielkością psa.
Czy to pozwoli nam ustalić datę pożegnania się z pupilem? Oczywiście, że nie. Istnieją jednak pewne szacunkowe obliczenia, które mniej lub bardziej określają długość życia danej rasy psów.
Co szczególnie powinniśmy uwzględnić w szacowaniu żywotności psów? Przede wszystkim jakość i warunki życia psa.
Codzienna pielęgnacja, środowisko w jakim żyje, dieta, dostęp do specjalistycznej pomocy (weterynarz): wszystko to ma wpływ na długość życia Twojego włochatego przyjaciela.
Ponadto należy pamiętać, że każdy pies jest wyjątkowym i niepowtarzalnym przypadkiem. Organizm każdego z psów może mieć bardzo szczególne, odmienne cechy.
Dlatego też, w niektórych przypadkach psy często przekraczają wszelkie nasze oczekiwania co do ich długowieczności. Życzylibyśmy sobie aby każdy z nich był nieśmiertelny, to oczywiste.
Najlepszym tego przykładem jest australijski pies pasterski Bluey, który przeżył aż 29 lat. Przy czym szacowana długość życia dla jego rasy wynosiła od 13 do 15 lat. To właśnie do tego psiaka należy rekord świata w długowieczności psów.
Biorąc pod uwagę wszystkie wspomniane elementy i czynniki wpływające na psy, zapewne domyślasz się już, że dokładne określenie długości życia zwierząt jest niemożliwe.
Jedyne co można ustalić to: średnią długość życia danej rasy psów, uwzględniając cechy genetyczne, morfologię i metabolizm.
Oczywiście, wykonując tego rodzaju obliczenia musimy brać pod uwagę, że średnia może wzrosnąć lub zmaleć w zależności od warunków życia danego zwierzęcia.
Średnia długość życia poszczególnych ras
Najogólniej rzecz ujmując: psy o małych lub średnich rozmiarach żyją dłużej od psów dużych i olbrzymich.
Szacowana długość życia psa niewielkiego rozmiaru, takiego jak np. chihuahua, shih tzu czy lhasa apso to: od 17 do 20 lat. Oczywiście w wielu przypadkach udało się nawet przekroczyć tę granicę.
Przybliżona długość wieku średnich psów takich jak shar pei, chow chow czy owczarek australijski przewiduje od 13 do 15 lat. Duże rasy np. rottweiler czy golden retriever szacuje się na od 10 do 13 lat życia.
W przypadku olbrzymich psów, jak tych z rasy nowofundland czy bernardynów: to już tylko od 8 do 11 lat.
Czy psy nierasowe żyją dłużej? Prawda czy mit?
Istnieje powszechne przekonanie, że kundelki zwane też mieszańcami żyją dłużej niż rasowe psy. W większości przypadków można zgodzić się z tym stwierdzeniem.
Mieszańce wykazują niezwykłą wytrzymałość psychiczną i fizyczną, są zazwyczaj odporniejsze; często żyją długo i szczęśliwie w kochających je rodzinach.
Dlaczego tak się dzieje? Psy “czystej krwi” poddane zostały skrupulatnym i selektywnym krzyżówkom w procesie standaryzacji ich rasy.
Głównym celem było i jest wzmocnienie i podkreślenie pewnych cech fizycznych i ich instynktownych zdolności zapisanych w kodzie DNA.
Wzorzec rasy jest ustalany przez poszczególne organizacje kynologiczne zrzeszające hodowców na danym terenie, wszystko po to aby stworzyć rasy “doskonałe”.
Niestety często chęć stworzenia doskonałego wzorca wiąże się z krzyżowaniem spokrewnionych genetycznie osobników, w celu utrzymania czystości rasy.
Kojarzenie krewniacze a długość życia psów
W hodowli psów kojarzenie krewniacze wykorzystywane jest do utrwalenia cech wybitnego osobnika. Ma na celu też pozyskiwanie tzw. czystych linii ras o dużym stopniu homozygotyczności.
W praktyce, tak wysoki stopień pokrewieństwa genetycznego (chów wsobny) ma negatywne konsekwencje dla zdrowia i żywotności psów.
Przy chowie wsobnym pojawiają się często wady rozwojowe. Oto kilka przykładów:
- osłabiony układ odpornościowy,
- problemy z płodnością,
- choroby zwyrodnieniowe,
- trudności poznawcze.
To tylko niektóre z przykładów zaburzeń, które stanowią cenę “czystej rasy”.
Z kolei mieszańce (psy nierasowe), które nie zostały poddane inbredowaniu: cieszą się różnorodnością genetyczną, co często wiąże się z długowiecznością i wysoką odpornością na wszelkie czynniki z otoczenia. Rzadko dotykają je choroby dziedziczne i zwyrodnienia.
Oczywiście ich odporność na przeciwności losu i silne usposobienie nie oznacza, że wymagają mniejszej uwagi i gorszych warunków życia.
Jak każda rasa kundelki powinny otrzymywać odpowiednią profilaktykę przez całe życie. Niezbędne jest przestrzeganie wizyt u weterynarza (co 6 miesięcy), konieczne są szczepienia i odrobaczanie. Nie ma taryfy ulgowej.
Istotny wpływ na długość życia ma też zbilansowana dieta, codzienna aktywność fizyczna psa, a także odpowiednia stymulacja psychiczna. Ponadto, niezależnie od rasy i wielkości psa – niezbędnymi czynnikami są bezwarunkowa miłość i poświęcenie.