Leiszmanioza u kotów: przyczyny i leczenie

Leiszmanioza u kotów jest zakażeniem wywoływanym przez pasożyta należącego do rodzaju Leishmania. Pasożyt ten potrafi zakażać różne kręgowce i rozprzestrzenia się za pośrednictwem bezkręgowców. Najczęstszymi nosicielami pasożyta są muszki z rodzaju Phlebotomus i Lutzomyia.

Leiszmanioza u kotów to choroba wywoływana przez pasożyta Leishmania infantum. Ta choroba pasożytnicza może atakować różne gatunki kręgowców i rozprzestrzeniać się za pośrednictwem bezkręgowców – zwykle muchówek.

Czym jest leiszmanioza?

Leiszmanioza odnosi się do zespołu objawów wywoływanych przez różne gatunki z rodzaju Leishmania. Choroba może przybierać różne formy:

• Skórną (zlokalizowaną lub rozproszoną).
• Skórno-śluzówkową.
• Trzewną.

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) pasożyty wywołujące leiszmaniozę występują w Meksyku, Ameryce Środkowej i Południowej, Europie, Afryce i Azji. Co więcej, pasożyty te występują endemicznie w regionach tropikalnych i subtropikalnych.

Skąd się bierze leiszmanioza

Pasożytem odpowiedzialnym za leiszmaniozę kotów (FL) jest Leishmania infantum. Ten pierwotniak pasożytniczy potrzebuje nosiciela, aby rozprzestrzenić się na inne gatunki kręgowców.

W przypadku Europy, Azji i Afryki nosiciel zwykle należy do rodzaju Phlebotomus. W obu Amerykach najpowszechniejszym nosicielem jest rodzaj Lutzomyia.

Eksperci uważają, że muchówki są głównymi przekaźnikami tej kociej choroby. Infekcja występuje, gdy owady te żywią się krwią kotów. W ten sam sposób muchówki, które nie są jeszcze nosicielami choroby, zarażają się, gdy gryzą zakażone koty.

Dlatego zakażone koty mogą stanowić dodatkowe źródło pokarmu dla L. infantum.

Cykl biologiczny tego pierwotniaka jest złożony. Obejmuje szereg zmian morfologicznych w zależności od gospodarza. Muchówki zarażają swojego żywiciela formą pierwotniaka promastigota.

Po infekcji makrofagi żywiciela otaczają promastigoty. W ten sposób w makrofagach promastigoty przekształcają się w amastigoty.

Czynniki wpływające na występowanie leiszmaniozy

Różne czynniki mogą mieć wpływ na to, jakie będą konsekwencje zakażenia. Wśród tych czynników znajdziemy:

• Liczbę zainfekowanych nosicieli.
• Ilość muchówek (much, które działają jako wektory przenoszenia).
• Ilość gospodarzy
• Pojawienie się nowych zbiorników na określonym obszarze geograficznym.
• Czynniki meteorologiczne. W szczególności temperatura i wilgotność.

Leiszmanioza – objawy u kotów

Do najczęstszych objawów tej choroby należą zmiany skórne lub dyskretne zmiany śluzówkowo-skórne głowy lub tylnych kończyn. Choroba może również powodować obrzęk węzłów chłonnych.

Rzadziej leiszmanioza u kotów może powodować uraz oczu, uszkodzenia jamy ustnej lub utratę wagi. Czasami objawy mogą obejmować żółtaczkę, gorączkę, wymioty, biegunkę, odwodnienie i inne objawy.

Jeżeli weterynarz podejrzewa, że kot może mieć leiszmaniozę, powinien zlecić pełną morfologię krwi, profil biochemiczny i analizę moczu. Co więcej, aby potwierdzić obecność pasożyta, konieczna będzie posiew laboratoryjny.

Leczenie leiszmaniozy u kotów

Jak dotąd nie znaleziono kontrolowanych badań dotyczących leczenia LF. Zwykle profesjonaliści przepisują kotom te same leki, co psom.

Najczęstszym lekiem jest allopurynol. Jednak weterynarze mogą również przepisać połączenie allopurynolu i antymonianu megluminy. Badania wykazały skuteczność tego leku. Jednakże ostatecznie to weterynarz zadecyduje o najlepszym sposobie postępowania.

W okresie leczenia ważne jest, aby uważnie monitorować kota, aby wykluczyć jakiekolwiek niepożądane reakcje. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek niepożądanych skutków ubocznych lekarz weterynarii zdecyduje, jak zareagować.

Wskazówki dotyczące zapobiegania leiszmaniozie u kotów

Aby zapobiec leiszmaniozie u kotów, weterynarze i wyspecjalizowany personel często przedstawiają szereg sugestii.

• Leiszmanioza występuje częściej u kotów z obniżoną odpornością, niezależnie od tego, czy cierpią one na niedobór immunologiczny kotów (FIV), białaczkę kotów (FeLV) czy inne choroby. Dlatego koty w tym stanie wymagają dodatkowych środków ostrożności.
  Właściciele kotów mogą stosować miejscowe środki owadobójcze, chociaż nie ma dowodów na ich skuteczność.

Wnioski

Leiszmanioza kotów występuje sporadycznie, ponieważ pasożyt występuje rzadziej u kotów niż u psów. Nie oznacza to, że koty są bardziej odporne na L. infantum, ale raczej może to być przypadek błędnej diagnozy.

Specjaliści mogą pomylić chorobę z innymi chorobami, a weterynarze mogą być mniej świadomi o istnieniu leiszmaniozy u kotów niż u psów. Leiszmanioza może również wystąpić u ludzi. Za infekcję u ludzi odpowiedzialnych jest około 20 różnych gatunków Leishmania.