Padaczka u psów rasy beagle: co ją wywołuje?
Padaczka u psów rasy beagle to dość częste zjawisko. Niektóre z badanych grup wskazują na to, że padaczka może pojawiać się nawet u 1,5% przedstawicieli tej rasy.
Co więcej, beagle są bardziej narażone na występowanie epizodów padaczkowych niż inne rasy. Dotyczy to zwłaszcza osobników w wieku od 6. miesiąca do 3. roku życia.
Napady padaczkowe to objawy kliniczne, a nie choroba sama w sobie, tak jak wymioty, swędzenie, czy pojawienie się guzka. Mogą pojawiać się z powodu problemów z przemianą materii, guzów, a nawet predyspozycji genetycznych. Przeczytaj dzisiejszy artykuł, aby dowiedzieć się więcej na temat padaczki u psów rasy beagle.
Padaczka u psów rasy beagle: co ją wywołuje?
Epilepsja to najczęstsza choroba neurologiczna, która dotyka psy. Podczas napadu padaczkowego aktywność mózgu staje się atypowa, co prowadzi do wystąpienia nietypowego zachowania, trudnych do opisania uczuć, a nawet utraty świadomości. Ludzie również doświadczają skutków tej choroby.
U psów występują trzy różne odmiany epilepsji.
- Pierwotna. Przyczyna tej choroby nie jest znana, ale lekarze uważają ją za schorzenie idiopatyczne. W wielu przypadkach ten rodzaj epilepsji wiąże się z genetyką danej rasy psów. Wydaje się, że tak jest w przypadku beagli.
- Wtórna. Pojawia się z powodu guzów mózgu, bezpośredniego urazu czaszkowo-mózgowego lub wypadków naczyniowo-mózgowych.
- Reaktywna. Występuje z powodu problemów z przemianą materii. Może ją wywołać niski poziom cukru we krwi, niewydolność organów lub odurzenie.
Znaczenie genetyki w przypadkach padaczki u psów rasy beagle
Badania przeprowadzone na ponad 400 000 wykazały, że beagle to rasa, która zajmuje szóste miejsce pod względem częstotliwości występowania padaczki. Oznacza to, że około 1,5% psów, chociaż zapewne procent ten jest większy, zapada co roku na to schorzenie.
Udało się wyizolować jedynie dwa geny, które wywołują epilepsję u psów: LGI2 i ADAM23. Ta predyspozycja pojawia się zapewne powodu mutacji zachodzących w wymienionych genach, które w niektórych rasach są przekazywane z pokolenia na pokolenie.
Ryzyko odziedziczenia choroby wzrasta znacząco, gdy zwierzę pochodzi z chowu wsobnego.
Padaczka u psów rasy beagle to zagadka, która jest trudna do rozwikłania
Podczas gdy inne psy doświadczają padaczki wtórnej z powodu guzów mózgu i udarów, to znacząca większość beagli nie wykazuje objawów chorób, które mogłyby tłumaczyć rozwój epilepsji.
Nie pojawiają się u nich żadne zaburzenia w tkance mózgu, a mimo tego występuje atypowa i bezpodstawna aktywność mózgu.
Pierwszy napad padaczkowy pojawia się zazwyczaj między pierwszym a trzecim rokiem życia. Do niektórych objawów takiego epizodu zaliczamy puste spojrzenie, zdezorientowany wzrok, kręcenie się w kółko, nadmierne ślinienie się, skurcze mięśni oraz utratę świadomości.
Cytowane badania wykazały, że wyraźne czynniki ryzyka dla psów to zaawansowany wiek, płeć męska, przynależność to czystej razy oraz waga przekraczająca 38 kilogramów. Podobnie jak w wielu innych przypadkach, na taką chorobę częściej zapadają rasy izolowane genetycznie.
Problem chowu wsobnego
Chów wsobny to problem, który jest w dzisiejszych czasach dobrze opisany. W tym procesie psy o upragnionych charakterystykach są selektywnie krzyżowane, aby z czasem je podkreślić i stworzyć nowe rasy. W wielu przypadkach hodowcy popełniają błąd i krzyżują zwierzęta z tej samej rodziny. Mogą być dalekimi krewnymi, ale nadal są spokrewnieni.
To wspiera proces znany jako depresja wsobna. Inaczej jest to utrata różnorodności genetycznej. Poza tym promuje on przekazywanie szkodliwych mutacji, takich jak te, które mogą ewentualnie wywoływać epilepsję, do kolejnych pokoleń. To dodatkowo zwiększa częstotliwość występowania określonych chorób.
Niestety nie ma określonego rozwiązania, które pozwoliłoby tego uniknąć. Wiele psów rasy beagle cierpiących na epilepsję jest w stanie prowadzić dość normalny tryb życia. Z kolei prognozowana długość życia innych będzie drastycznie zmniejszona, w zależności od ich stanu klinicznego.
Jako opiekun możesz jedynie wykazać się cierpliwością, miłością i chęcią zapewniania swojemu przyjacielowi życia, które jest tak godne, jak to tylko możliwe. Psy, podobnie jak ludzie, mogą prowadzić relatywnie normalne życie – nawet jeśli cierpią na padaczkę.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Koskinen, L. L., Seppälä, E. H., Belanger, J. M., Arumilli, M., Hakosalo, O., Jokinen, P., … & Lohi, H. (2015). Identification of a common risk haplotype for canine idiopathic epilepsy in the ADAM23 gene. BMC genomics, 16(1), 1-10.
- Ekenstedt, K. J., & Oberbauer, A. M. (2013). Inherited epilepsy in dogs. Topics in Companion Animal Medicine, 28(2), 51-58.
- Erlen, A., Potschka, H., Volk, H. A., Sauter‐Louis, C., & O’Neill, D. G. (2018). Seizure occurrence in dogs under primary veterinary care in the UK: prevalence and risk factors. Journal of veterinary internal medicine, 32(5), 1665-1676.