Wojna między pasożytami a żywicielami

Pasożyty istnieją z powodu uszkodzeń zewnętrznych, ale reprezentują również potężny mechanizm ewolucyjny w historii gatunku.

Napisane i zweryfikowane przez biologa Samuel Sanchez.

Ostatnia aktualizacja: 21 grudnia, 2022

Choroby i epidemie są dziś przedmiotem rozmów. Od masek po zamknięte instytucje, teraz bardziej niż kiedykolwiek oczywiste jest, że niektóre organizmy istnieją tylko po to, aby nas wykorzystać. Czym jest koronawirus, jeśli nie pasożytem wykorzystujący nasze komórki? Toczy się nieustanna walka między pasożytami a żywicielami, którą odkryjemy w tym artykule.

Pasożyty mają długotrwały związek ze wszystkimi innymi żywymi istotami, jednak większość z nas naprawdę zdaje sobie z tego sprawę dopiero teraz. Są definiowane jako istoty, które czerpią korzyści z życia z organizmu innego gatunku (żywiciela).

Pasożytnictwo opiera się na współczynniku strat dla żywiciela. Na przykład, kleszcz wysysa krew z psa w celu pożywienia, a zdrowie psa się pogarsza. Ale między obydwoma komponentami toczy się skomplikowana walka, która pełna jest niuansów. Wyjaśnimy teraz, dlaczego życie, jakie znamy, nie byłoby możliwe bez pasożytów.

Rodzaje pasożytów

Istnieją dwa główne typy pasożytów:

• Mikropasożyty: są małe i żyją w komórkach. Mnożą się wewnątrz żywiciela (przykładem jest wirus).
• Makropasożyty: żyją na ciele lub w jamach żywiciela. Dorastają na żywicielu, ale rozmnażają się z dala od niego (zwykle myślimy tutaj o kleszczach).

Zwykle myślimy o pasożytach jedynie jako o krwiopijcach, ale w rzeczywistości są one bardziej przebiegłe. Inne rodzaje pasożytów nie są tak oczywiste. Niektórzy korzystają z opieki rodzicielskiej nad gatunkiem (pasożytnictwo lęgowe), podczas gdy inne korzystają z usług zwierząt (pasożytnictwo społeczne).

Wojna między pasożytami a żywicielami

Kiedy pasożyt przyczepia się do żywiciela, rozpoczyna się proces zwany koewolucją. Jest to złożone wydarzenie, ponieważ obie strony zmieniają się wraz z upływem czasu.

Pasożyty nie są zainteresowane zabijaniem żywicieli.

To zdanie, zaskakujące, ale prawdziwe, pozwala na delikatną i złożoną relację. Pasożyt chce jak najdłużej utrzymać żywiciela przy życiu, aby nadal czerpać z niego korzyści. Co zyskuje wirus, jeżeli zabije nosiciela, gdy zacznie się namnażać w jego ciele?

Jeśli o tym pomyślimy, pasożyt jest zainteresowany równowagą. Liczne badania sugerują, że najlepiej przystosowanymi pasożytami są te, które mają niewielki wpływ na organizm żywiciela.

Jeśli żywiciel wykonuje swoje codzienne czynności, nie zdając sobie sprawy z tego, że jest chory, istnieje większe prawdopodobieństwo, że wirus rozprzestrzeni się na inne zwierzęta tego samego gatunku. Jeżeli zaś pasożyt zabije żywiciela, nie może dalej z niego korzystać ani się rozmnażać. Wysokie współczynniki śmiertelności z czasem oznaczają koniec gatunku.

Reakcja zwierząt

Podczas gdy pasożyt się pożywia, żywiciel rozwija broń, aby się go pozbyć. Złożona hipoteza “gen po genie” zakłada, że ​​dla każdego nowego atrybutu czynnika zakaźnego żywiciel w odpowiedzi wytwarza obronę.

W grę wchodzą zarówno złożony układ odpornościowy zwierzęcia, jak i inne rodzaje barier.

Zwierzęta mogą ewoluować, tworząc struktury, które utrudniają pasożytom wnikanie do ich ciała: grubą skórę, włosy, modzele, śluz i inne. Istnieją również bariery behawioralne, w których zwierzęta uczą się unikać miejsc bogatych w pasożyty, a nawet identyfikują chore jednostki ze swojego gatunku.

Wirusy i seks, bardziej powiązane, niż się wydaje

Ten wyścig między zarażaniem a zapobieganiem infekcji może być wyczerpujący dla obu stron. Jest jednak jedna główna różnica: pasożyt żyje tylko po to, by zarażać, ale żywiciel musi się rozmnażać.

Dlatego tylko zwierzęta z silnym układem odpornościowym i skutecznymi barierami mogą się rozmnażać. Do pewnego stopnia, ich dzieci odziedziczą tę siłę, dzięki czemu będą lepiej przygotowane do walki z chorobami. W międzyczasie pasożyty będą ewoluować wraz z nimi, aby omijać bariery i kontynuować zarażanie.

Kwestia siły między pasożytami a żywicielami

Istnienie pasożytów to idealny przykład doboru naturalnego. Oznacza to, że ci, którzy potrafią zwalczać choroby, z powodzeniem rozmnażają się, podczas gdy słabi zginą. Zmusza to zwierzęta do tworzenia zarówno immunologicznych, jak i fizycznych barier w obawie przed infekcją.

To kolejny mechanizm ewolucji. Dlatego bez pasożytów nie byłoby życia, jakie znamy.