Zespół chwiejności jeża: na czym polega?
W przeszłości ludzie rzadko trzymali w domu jakiekolwiek zwierzęta oprócz psów, kotów lub okazjonalnego ptaków. Dziś te czasy są odległym wspomnieniem, ponieważ rynek zwierzęcych przyjaciół stał się niezwykle zróżnicowany. Aby nadążyć za duchem czasu, weterynarze muszą być przygotowani do zapewnienia odpowiedniej opieki szerokiemu gronu stworzeń. Mając to na uwadze, chcemy spojrzeć na zespół chwiejności jeża.
Oczywiście weterynarze nie mogą posiadać wiedzy o każdym zwierzęciu. Jednak nadal obowiązkiem ludzi jest zapewnienie opieki medycznej każdemu zwierzęciu, które potrzebuje naszej pomocy. Czasami oznacza to leczenie jeży.
Zespół chwiejności jeża
Zespół chwiejności jeża (WHS) to zwyrodnieniowa choroba układu nerwowego, która dotyka jeże. W chwili pisania tego tekstu pochodzenie choroby jest nieznane.
Ta patologia jest podobna do stwardnienia rozsianego u ludzi i wielu badaczy porównuje te dwie choroby. Jednak w przypadku afrojeża białobrzuchego eksperci uważają, że ma to związek z masowym mieszaniem się genów, które przeszedł ten gatunek.
Należy podkreślić, że hodowla afrojeży białobrzuchych ma w niektórych miejscach znaczną lukę prawną.W wielu krajach trzymanie tych zwierząt jako zwierząt domowych jest nielegalne, ponieważ mogą stać się gatunkami inwazyjnymi po wypuszczeniu na wolność.
Dlatego w tych miejscach profesjonalne instytucje nie mają licencji na ich hodowanie. Zespół chwiejności jeża może być wynikiem krzyżowania bliskich krewnych przez osoby nielicencjonowane bez odpowiedniej wiedzy.
Rozwój choroby
Zespół chwiejności jeża dotyka domowe afrojeże białobrzuche w wieku około trzech lat. Może również wystąpić w innych grupach wiekowych, zarówno młodszych, jak i starszych, ale jest to mniej prawdopodobne.
Rozwój tego zespołu jest postępujący i zwykle zaczyna się od tylnych nóg zwierzęcia. Później, w miarę postępu choroby, dotknie również przednie nogi. W niektórych przypadkach może rozpocząć się po lewej stronie, a następnie przejść do prawej strony lub odwrotnie.
Zespół ten powoduje utratę kontroli nad mięśniami w ciele jeża (ataksja). W rezultacie zwierzę chwieje się podczas chodzenia – stąd nazwa choroby.
W tym miejscu ważne jest, aby wyjaśnić, że zespół chwiejności jeża można łatwo pomylić z zespołem przedsionkowym. Dlatego ważne jest, aby pamiętać o różnych możliwych diagnozach.
Gdy pojawią się objawy i chwiejność, utrudni to zwierzęciu codzienne życie. Co więcej, w początkowych stadiach choroby występuje utrata masy ciała ze względu na trudności zwierząt w dostępie do miski z jedzeniem.
Zwykle zwierzęta umierają nagle, od jednego miesiąca do jednego roku po wystąpieniu objawów. Jednak przeżycie zależy w dużej mierze od opieki paliatywnej, jaką otrzymuje jeż.
Leczenie i pielęgnacja
Chociaż nie ma konkretnego leczenia, zapewnienie podstawowej opieki jeżom znacznie poprawi i wydłuży ich jakość życia.
Dieta
Jeże z WHS potrzebują dobrej jakości diety z owadami lub gotowaną bez skóry piersią kurczaka/indyka. Co więcej, warto uzupełnić ich dietę o menu składające się z małych kawałków pieczonych lub gotowanych owoców lub warzyw.
Najlepiej podawać im również suplementy witamin z kwasów tłuszczowych Omega 3 i 6. Jednocześnie eksperci zalecają podawanie im kompleksu witamin.
W bardziej zaawansowanych stadiach choroby jeże mogą wymagać pomocy przy jedzeniu. To dlatego, że choroba utrudnia im samodzielne jedzenie. Jednocześnie będą musiały pić z dystrybutora wody z dyszą, aby pozostać nawodnionymi.
Aby pomóc jeżowi w jedzeniu, najlepiej przygotować domowe puree z jedzenia i podawać je strzykawką. Puree powinno zawierać te same składniki i porcje, które Twój zwierzak zawsze spożywa, a także odpowiednie suplementy.
Bardzo ważne jest, aby zwracać uwagę na nawodnienie w zaawansowanych stadiach zespołu chwiejności jeża. Dlatego musisz mieć zawsze przygotowaną strzykawkę i często podawać zwierzęciu wodę.
Zespół chwiejności jeża a fizjoterapia
Utrzymanie mięśni zwierzęcia w jak najlepszej kondycji jest ważne dla spowolnienia postępu tej choroby. Możesz to zrobić, masując kończyny zwierzęcia w celu utrzymania napięcia mięśniowego.
Eksperci zalecają również masowanie brzucha zwierzęcia. Możesz delikatnie masować brzuch jeża, który jest gładki i nie ma kolców. W ten sposób pobudzasz motorykę przewodu pokarmowego.
Dzisiejszy artykuł poruszył bardzo trudny temat, ponieważ nigdy nie jest łatwo mówić o chorobach, na które nie ma lekarstwa ani leczenia.
Mamy jednak nadzieję, że podane tutaj porady pomogą Ci zadbać o swojego zwierzaka w przypadku, gdy rozwinie się u niego ta choroba. W ten sposób możesz zapewnić jeżowi najlepszą jakość życia tak długo, jak to tylko możliwe.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Díaz-Delgado, J., Whitley, D. B., Storts, R. W., Heatley, J. J., Hoppes, S., & Porter, B. F. (2018). The pathology of wobbly hedgehog syndrome. Veterinary pathology, 55(5), 711-718.
- Graesser, D., Spraker, T. R., Dressen, P., Garner, M. M., Raymond, J. T., Terwilliger, G., … & Madri, J. A. (2006). Wobbly hedgehog syndrome in African pygmy hedgehogs (Atelerix spp.). Journal of Exotic Pet Medicine, 15(1), 59-65.
- Ruszkowski, J. J. (2020). Wobbly Hedgehog Syndrome (WHS): a review of knowledge and some practical suggestions about differential diagnosis. Med. Weter, 76(5), 263-265.