Rybia łuska u psów: objawy i leczenie

Rybia łuska u psów jest niezwykle rzadką chorobą, której występowanie podyktowane jest genetyką. Dowiedz się więcej na jej temat i jak leczyć nią psa.

Napisane i zweryfikowane przez biologa Samuel Sanchez.

Ostatnia aktualizacja: 22 grudnia, 2022

Skóra jest pierwszą biologiczną barierą organizmów. Nie tylko chroni nas przed infekcjami i pasożytami, ale także umożliwia regulację gazów i płynów w naszym organizmie. Dlatego stany, które wpływają na skórę, są zwykle bardzo szkodliwe i powodują różne objawy u dotkniętych chorobą zwierząt. Rybia łuska (Ichthyosis) u psów jest tego dobitnym przykładem.

Ta wrodzona choroba jest niezwykle rzadka, ale warto o niej wiedzieć ze względu na możliwe skutki uboczne i trudności w leczeniu. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o rybiej łusce u psów i o tym, jak ją wykryć, zanim będzie za późno, czytaj dalej.

Co to jest rybia łuska?

Termin rybia łuska odnosi się do stanu naskórka, który występuje u psów z powodu dziedzicznej i recesywnej mutacji. Mówiąc prościej, choroba jest zakodowana w DNA nosiciela i nie jest wynikiem kontaktu z czynnikiem zewnętrznym (takim jak wirusy, bakterie czy grzyby).

Jak wskazują profesjonalne źródła, objawy tego stanu wywodzą się z wad rozwojowych warstwy rogowej naskórka, najbardziej zewnętrznej warstwy naskórka zwierzęcia. Skóra pacjenta będzie wyglądała na skorupiastą (stąd nazwa choroby rybia łuska), wykaże nieprawidłową pigmentację, a nawet patologicznie zgrubieje.

Rodzaje

Rybia łuska psów może być zróżnicowana na kilka podtypów. Są to:

• Rybia łuska ogólna: jest to bardzo rzadka odmiana i ma charakter dziedziczny. Diagnoza może być postawiona wyłącznie na podstawie obserwacji objawów występujących u pacjenta.
• Epidermolityczna: objawia się charakterystycznymi pęcherzami na skórze i pojawia się w młodym wieku. Do postawienia diagnozy konieczna jest biopsja skóry.
• Nie epidermolityczna: jest specyficzna dla danej rasy i ma autosomalny recesywny wzorzec dziedziczenia.

Przyczyny rybiej łuski u psów

Jak wspomniano powyżej, rybia łuska jest chorobą dziedziczoną autosomalnie recesywnie u psów. Oznacza to, że mutacja przyczynowa znajduje się na chromosomie nie będącym chromosomem płciowym i że, aby wystąpić, musi zamanifestować się w 2 allelach, które tworzą gen zwierzęcia (ojca i matki).

Choroba ta była szeroko badana u golden retrieverów w celu znalezienia dokładnego genu, w którym występuje mutacja: PNPLA1. Jeśli pomyślimy o niezmutowanym allelu jako (N) i allelu powodującym rybia łuskę z mianownikiem (ict), genetyczne wyjaśnienie choroby jest następujące:

1. Psy (N/N), to znaczy ze zdrowymi allelami matczynymi i ojcowskimi, nie noszą patologii w swoim genomie i nie są chore.
2. Psy (N / ict) mają jeden zmutowany i jeden normalny allel. Ponieważ stan jest recesywny, są nosicielami i nie mają rybiej łuski. Jeśli oboje rodzice mają ten genotyp, potomstwo urodzi się chore w 25% przypadków, a zdrowe w pozostałych 75%.
3. Psy (ict/ict) mają mutację w obu allelach. Dlatego rozwijają chorobę we wszystkich przypadkach.

Oprócz golden retrievera, rasy takie jak jack russell terrier, yorkshire i doberman mają pewne predyspozycje do rozwoju rybiej łuski. Najlepszym sposobem zapobiegania jego pojawieniu się w rodowodzie psów jest nie krzyżowanie psa, który jest nosicielem zmutowanego genu (nawet jeśli jest bezobjawowy).

Objawy

Symptomatologia tego stanu jest bardzo specyficzna. Choć może przypominać inne choroby dermatologiczne (zapalenie skóry, nadmierne rogowacenie i inne), posiada szereg unikalnych cech. U psów z rybią łuską wyróżniamy następujące objawy:

• Łuszcząca się skóra.
• Nadmierna produkcja łupieżu.
• Pogrubienie opuszek łap i innych struktur. Objawy te mieszczą się w pojęciu hiperkeratozy.
• Tłuste i twarde strupy.
• Niechlujny wygląd.
• Ból i stan zapalny w skrajnych przypadkach, zwłaszcza w opuszkach.

Psy rodzą się z tym schorzeniem (w jego typowej odmianie) i z czasem ma ono tendencję do pogłębiania się. Konieczne jest zasięgnięcie porady weterynaryjnej w przypadku wystąpienia któregokolwiek z powyższych objawów.

Diagnoza

Trudność w rozpoznaniu rybiej łuski u psów zależy od wariantu prezentowanego przez pacjenta. Psy, które dopiero zaczynają wykazywać objawy, mogą budzić nieco więcej wątpliwości, ale w prawie wszystkich przypadkach choroba zostanie potwierdzona wyłącznie na podstawie badania fizykalnego. Jak wspomniano powyżej, symptomatologia tego schorzenia jest unikalna.

Aby potwierdzić i podjąć leczenie, weterynarz pobierze powierzchowną próbkę skóry psa w celu obserwacji pod mikroskopem. Pozwoli to wykluczyć obecność roztoczy, grzybów lub bakterii, które mogą powodować podobne obrażenia. Testy DNA (typu ICT-A) będą ostatnim krokiem do jednoznacznego wykrycia choroby.

Leczenie rybiej łuski u psów

Niestety, nie istnieje terapia, która leczy to schorzenie. Jest to wada genetyczna i nie można jej w żaden sposób zaradzić. W każdym przypadku można podjąć szereg wskazówek i środków ostrożności, aby zapobiec pogorszeniu się stanu zwierzęcia lub większemu cierpieniu. Wybraliśmy następujące wytyczne:

1. Regularne czesanie: Higienizacja psa przy pomocy grzebienia i specjalnego roztworu (przepisanego przez lekarza weterynarii) pomoże pozbyć się strupów, zanim stwardnieją i spowodują swędzenie. Musisz być konsekwentny i cierpliwy.
2. Chemia gospodarcza: szampony przeciwłojotokowe mogą pomóc organizmowi psa w wytwarzaniu mniejszej ilości substancji lipidowych na poziomie naskórka podczas choroby.
3. Leki: miejscowe stosowanie syntetycznych retinoidów wydaje się łagodzić objawy psa, ale te leki mają szereg zgłaszanych skutków ubocznych. Porozmawiaj z lekarzem weterynarii, zanim zaczniesz podawać leki swojemu psu, zwłaszcza jeśli jest on w delikatnym stanie zdrowia.

Niestety, u niektórych psów dochodzi do tak poważnego stanu, że dla ich własnego dobra muszą zostać poddane eutanazji, zanim umrą z powodu wtórnej infekcji. Zwykle jednak nie ma konieczności podejmowania tak drastycznych środków.

Choroba ta jest przewlekła i nieuleczalna, wymaga stałej opieki ze strony opiekuna. Oczywiście najlepszym sposobem zapobiegania jest nie krzyżowanie osobnika z osobnikiem, który jest nosicielem rybiej łuski (lub posiada jeden ze zmutowanych alleli). To jedyny sposób, aby w dłuższej perspektywie zapobiec urodzeniu się większej liczby psów z tą chorobą.