Zespół ogona końskiego u psów: przyczyny i leczenie

Zespół ogona końskiego u psów jest chorobą zwyrodnieniową, która powoduje silny ból u zwierzęcia. Dowiedz się tutaj, aby zidentyfikować go na czas, aby ułatwić życie.

Jeśli zauważysz, że Twój pies nie może prawidłowo siedzieć, cierpi na nagłe wahania nastroju lub wykazuje oznaki bólu podczas wstawania, możesz mieć do czynienia z przypadkiem cauda equina, co oznacza zespół ogona końskiego u psów. Ważne jest, aby znać oznaki, które na to wskazują, zwłaszcza jeśli zwierzę jest starsze i słabe.

Aby pomóc Ci lepiej zrozumieć ten stan, ten artykuł zawiera wszystkie podstawowe informacje na temat przyczyn, objawów i wymaganego leczenia. Zwróćcie na to uwagę, bo będzie to bardzo przydatne.

Co to jest zespół ogona końskiego u psów?

Znany również jako zespół ogona końskiego lub zwężenie lędźwiowo-krzyżowe, zespół ogona końskiego u psów jest chorobą zwyrodnieniową, która atakuje staw lędźwiowo-krzyżowy, tj. miejsca, gdzie kończy się biodro, a zaczyna ogon psa (kręgi L7-S1).W miarę jak kości te ulegają zwyrodnieniu, kanał rdzenia kręgowego zwęża się, a rdzeń kręgowy jest uciskany.

To wydłużenie powoduje silny ból w okolicy i trudności w poruszaniu się psa. Możliwe jest również, że pojawi się wtórnie do procesu zwyrodniwego – przepuklina krążka, co znacznie pogarsza stan zwierzęcia.

Przyczyny zespołu ogona końskiego u psów

Najczęstszą przyczyną jest sam upływ czasu, który naturalnie degeneruje kości zwierzęcia. Może się jednak pojawiać również z bardzo różnych powodów. Zwracamy uwagę na następujące kwestie:

• Zwichnięcie kręgów.
• Infekcja kręgów.
• Guz kręgu.
• Nowotwór dróg nerwowych.
• Uraz.
• Złamanie kręgosłupa.
• Wady wrodzone, takie jak rozszczep kręgosłupa.
• Spondyloza – każda forma zwyrodnienia kręgosłupa.
• Dysplazja stawu biodrowego.
• Przepuklina ostatniego krążka międzykręgowego.

Predyspozycje genetyczne

Chociaż każdy pies może cierpieć na zespół końskiego ogona, pojawia się ona częściej u starszych oraz średnich i dużych psów. Istnieją również rasy, które są bardziej narażone na ryzyko, takie jak owczarki niemieckie, które ogólnie są podatne na problemy z biodrami. Inne wrażliwe rasy to labrador, golden retriever, bokser i dog.

Objawy choroby

Najwyraźniejsze oznaki tej choroby są widoczne w tylnej trzeciej części ciała psa. W przypadku zespołu końskiego ogona u psów łatwo zauważyć, że zwierzę nie podnosi nogi w celu oddania moczu, nie merda nadmiernie ogonem, ma trudności z chodzeniem lub wstawaniem i wykazuje zmniejszenie ogólnej aktywności. Częste są również zmienne i drażliwe nastroje.

Ogon koński ma również szereg objawów klinicznych, które są wykrywane podczas wizyty u weterynarza. Oto najważniejsze:

• Lumbago lub ból krzyża.
• Kulawizna przerywana jednostronna lub dwustronna.
• Ból podczas chodzenia.
• Osłabienie lub paraliż okolicy ogona i miednicy.
• Zanik mięśni tylnej jednej trzeciej części ciała.
• Upośledzone odruchy tylnych łap.
• Nietrzymanie moczu i stolca.

Diagnostyka zespołu ogona końskiego u psów

Cauda equina u psów ma bardzo ogólne objawy, które można łatwo pomylić z chorobą zwyrodnieniową stawów związaną z wiekiem. Co więcej, charakterystyczne objawy – takie jak nietrzymanie moczu – pojawiają się dopiero w zaawansowanym stadium choroby. W momencie objawowym pies odczuwa duży ból, a leczenie nie jest tak skuteczne jak w poprzednich etapach.

W klinice przeprowadza się szereg podstawowych badań w celu ustalenia przyczyny urazu. Najczęstszym jest zdjęcie rentgenowskie, za pomocą którego diagnoza różnicowa jest weryfikowana z innymi przyczynami, które mogą dawać podobne objawy, takimi jak guzy lub złamania. Konieczne może być również tomografia komputerowa lub rezonansu magnetycznego.

Leczenie choroby

Wdrożone leczenie będzie się różnić w zależności od stanu zaawansowania zespołu ogona końskiego i niepełnosprawności, jakie wywołuje u zwierzęcia. W bardzo ciężkich przypadkach możliwe jest jedynie leczenie paliatywne, ale jeśli choroba zostanie odpowiednio wcześnie rozpoznana, możliwe jest podjęcie próby zatrzymania postępu choroby lub operacja pacjenta.

Paliatywne leczenie zespołu ogona końskiego u psów

Gdy przypadek jest nieoperacyjny lub nie można przywrócić funkcjonalności, zostanie wdrożony program mający na celu poprawę jakości życia psa. W tym celu stosuje się kilka strategii:

• Kontrola bólu: ta sekcja jest niezbędna, ponieważ jak już zostało powiedziane, ból odczuwany przez psa jest intensywny i obezwładniający.
• Szelki podtrzymujące: służą do ręcznego podnoszenia tylnej części ciała psa, aby ułatwić mu chodzenie.
• Wózki inwalidzkie: wskazane w przypadku całkowitego unieruchomienia nóg.
• Zabiegi uzupełniające: fizjoterapia i akupunktura to jedne z najczęściej stosowanych.

Chirurgiczne leczenie zespołu ogona końskiego u psów

W przypadku, gdy oczekuje się przywrócenia psu mobilności i jakości życia – lub gdy leki nie działają – interwencja chirurgiczna jest właściwym rozwiązaniem. Celem jest odbarczenie rdzenia kręgowego.

Wybrany zabieg nazywa się laminektomią grzbietową. W tym celu usuwa się blaszki kręgowe, czyli tylną część kręgu, która pokrywa kanał kręgowy, tuż przy odcinku L7-S1 kręgosłupa. W ten sposób tworzy się przestrzeń dla rdzenia kręgowego, uwalniając go od nacisku.

Leczenie medyczne zespołu ogona końskiego u psów

Ponieważ interwencja chirurgiczna jest inwazyjną i kosztowną opcją, w przypadkach, które są jeszcze uleczalne, często podejmuje się próby kontrolowania postępu zwyrodnienia za pomocą terapii farmakologicznej zawierającej m. in:

• Środki przeciwzapalne i przeciwbólowe: łagodzą proces zapalny i bolesny.
• Chondroprotektory i witaminy z grupy B: pomagają kontrolować postęp pierwotnej lub wtórnej choroby zwyrodnieniowej stawów.
• Antybiotyki: tylko wtedy, gdy ogon koński jest konsekwencją procesu zakaźnego.
• Chemioterapia: jeśli pochodzenie jest nowotworowe.
• Całkowity lub częściowy odpoczynek.

Ostatnią rzeczą, którą powinieneś wiedzieć o zespole ogona końskiego u psów, jest to, że wczesna diagnoza jest niezbędna, aby zapewnić jakość życia, jeśli nie powrót do zdrowia po tej chorobie. Chociaż na początku może się to wyglądać na chorobę  zwyrodnieniową stawów, jest to również powód, aby odwiedzić weterynarza. Jeśli zdecydujesz się ratować psa, aby oszczędzić mu jak najwięcej cierpienia, profilaktyka będzie znacznie skuteczniejsza.