Charakterystyka szynszyli - jaki jest ten gryzoń?

Szynszyle są gwiazdami wielu filmików w internecie, ale czy wiesz, jak wyglądają w swoim prawdziwym środowisku? Oto, co wam powiem.

Napisane i zweryfikowane przez psychologa Sara González Juárez.

Ostatnia aktualizacja: 26 listopada, 2022

Szynszyle są inteligentnymi, towarzyskimi gryzoniami i najlepszymi przyjaciółmi wielu ludzi, którzy nabyli je jako zwierzęta domowe. Jednak odmiana trzymana w niewoli jest sztuczną hybrydą pomiędzy dwoma gatunkami żyjącymi na wolności, aby przystosować je do życia w niewoli. Z tego powodu w tym miejscu znajdziesz opis rodzaju szynszyli, ponieważ nie można poznać tego, co zostało zmodyfikowane przez człowieka, bez przyjrzenia się jego naturalnemu pochodzeniu. Nie przegap niczego, bo te urocze gryzonie zasługują na całą twoją uwagę.

Taksonomia i charakterystyka

Mówiąc o dzikiej szynszyli, mamy na myśli rodzaj szynszyli, do którego należą te szynszylowate gryzonie z rodziny Chinchilla. W obrębie tego rodzaju występują 2 gatunki:

• Szynszyla krótnonoga lub szynszyla z krótkim ogonem: jak wskazuje jej nazwa, ogon jest krótszy niż u innych gatunków. Ma też mniejsze i bardziej okrągłe uszy oraz bardziej kwadratowe ciało, ponieważ jego futro jest grubsze.
• Szynszyla mała lub długoogonowa: ten gatunek charakteryzuje się bardziej smukłym ciałem i bardziej trójkątną głową. Uszy są duże i postawione, a ogon dłuższy.

Szynszyle mają gęstą sierść z krótkim, ale bardzo miękkim futrem. To, podobnie jak duże oczy i uszy oraz długie wibrysy, jest przystosowaniem do zimna panującego na terenach jałowych, które zamieszkują. Chociaż w wyniku selektywnej hodowli u odmiany domowej występuje wiele kolorów, szynszyle mają delikatny szary kolor, czarne końcówki uszu i białe podbrzusze.

Zazwyczaj mają 225-380 milimetrów długości i ważą 500-800 gramów. Samice osiągają największe masy i długości, ponieważ są znacznie większe od samców.

Siedlisko szynszyli

Oba gatunki szynszyli zamieszkują pasmo górskie Andów. Podczas gdy szynszyla krótkoogonowa występuje w południowym Peru, Boliwii, północno-zachodniej Argentynie i północnym Chile, szynszyla wełnista jest spotykana tylko w północnym Chile.

Ich siedliskiem są jałowe obszary górskie na dużych wysokościach (3000-5000 metrów). Gniazdują w szczelinach i otworach między skałami, gdzie łatwo się maskują dzięki kolorowi swojego futra. W nocy wyruszają na poszukiwanie pożywienia.

Są to głównie roślinożerne gryzonie, chociaż bardzo rzadko mogą zjadać owady lub małe ptasie jaja. Żywią się trawami i ziołami występującymi na ich terenie. Czasami spożywają też miąższ kaktusów, z których pozyskują wodę.

Zachowanie szynszyli

Gryzonie te są nocne i stadne. Wychodzą na zewnątrz o zachodzie słońca i wykorzystują część świtu, żeby się poopalać. Resztę dnia spędzają w skalnej szczelinie, w której dzięki wibroostrzu wiedzą, czy się zmieszczą. Jeśli wibrysy nie są zgięte, szynszyla nie utknie.

Żyją w grupach liczących do 100 osobników, ale zwykle nie są one tak duże. W celu komunikacji wydają wiele dźwięków, takich jak okrzyki alarmowe (podobne do gwizdów), gruchanie w poszukiwaniu partnera czy gwizdy ostrzegawcze. Warczą też i zgrzytają zębami.

Rozmnażanie

W wieku 8 miesięcy szynszyla jest zdolna do zapłodnienia. Ciąża trwa około 111-128 dni, a młode rodzą się dobrze rozwinięte, z otwartymi oczami i ważą około 35 gramów. Miot nie jest zbyt liczny, rzadko osiąga 3 szczeniaki.

Laktacja trwa 6-8 tygodni. Od tego czasu małe szynszyle zaczynają odżywiać się tym samym pokarmem, co ich matka, chociaż mogą jeść trochę warzyw zaraz po urodzeniu. Samice mogą kopulować w ciągu tygodnia od narodzin, ale na wolności mają zazwyczaj tylko dwa mioty w roku.

Status ochronny szynszyli

Zarówno szynszyla krótkonoga, jak i szynszyla mała są zagrożone (EN). Są to dwa gatunki, na które masowo polowano dla ich futra, mimo że nadal istnieją fermy futrzarskie.

Huragany El Niño, utrata siedlisk przez ekstensywną hodowlę zwierząt oraz wyłapywanie ich z natury dla zwierząt domowych spowodowały, że ich liczba z roku na rok maleje.

Pomimo programów hodowlanych w niewoli i wielu działań przeciwko hodowli zwierząt futerkowych, populacja jest wciąż daleka od odbudowy. Pozostaje tylko wspierać organizacje walczące o zachowanie tych wspaniałych gryzoni tam, gdzie ich miejsce – w Górach Skalistych.