Pająki wielbłądzie: siedlisko i cechy charakterystyczne
Pająki wielbłądzie, zwane też fałszywymi pająkami, to organizmy charakteryzujące się dużą szybkością. Mimo dużego podobieństwa, nie należą do grupy pająków, a nawet mają cechy, które łatwo odróżniają je od pająków. Z drugiej strony, ich nazwa “wielbłąd” wynika również z dużej ilości włosów, które mają na ciele.
Formalnie te bezkręgowce należą do grupy pajęczaków, ale należą do rzędu solfug. Dlatego chociaż w tym artykule nazywa się je „pająkami”, używa się tylko tego terminu, ponieważ tak właśnie są one znane. Czytaj dalej, aby dogłębnie poznać solfugi.
Siedlisko pająków wielbłądzich
Solfugi występują na większości obszaru świata, z wyjątkiem miejsc, takich jak Australia, Nowa Zelandia i Madagaskar. Występują również w regionach tropikalnych, chociaż są znane z życia w środowiskach suchych lub półpustynnych. Nazywane są pająkami wielbłądzimi, ponieważ preferują ekstremalne temperatury.
Chociaż może to brzmieć sprzecznie, gatunki z tej grupy prowadzą nocny tryb życia, więc mają tendencję do unikania najgorętszych godzin w ciągu dnia. Ponadto mają zwyczaj kopania nor, aby uchronić się przed temperaturą i móc ochłodzić się na środku pustyni.
W ten sposób ograniczają straty wody do minimum, dostosowując się do surowych warunków suchego środowiska.
Charakterystyka pająków wielbłądzich
Ta grupa należy do pajęczaków, ale nie są one pająkami. Dlatego chociaż mają 4 pary odnóży, nie wytwarzają jedwabiu ani jadu. Są uważane za żarłocznych drapieżników i agresywnych bezkręgowców, których rozmiary różnią się w zależności od gatunku, ale mają od 1 do 7 centymetrów długości.
Ponadto jego ciało dzieli się w podobny sposób: na dwa segmenty zwane prosoma (gdzie znajdują się odnóża) i opistosoma (odwłok).
W tej grupie panuje zamieszanie, ponieważ niektórzy uważają, że solfugi mają 5 par odnóży. Natomiast, formalnie uznaję się 6 par kończyn. Licząc od przodu do tyłu, są następujące:
- Pierwsza para: są częścią pyska i są znane jako szczękoczułki lub „szczypce”. Pomagają one zwierzęciu w zdobywaniu pożywienia.
- Druga para: zwane nogogłaszczki, te kończyny mają dużą liczbę wrażliwych “włosków”, których używają do kierowania i poruszania się (lokomocja).
- Od trzeciej do szóstej pary: 4 pary „odnóży” to te, które są używane wyłącznie do poruszania się, z wyjątkiem trzeciej, która służy jako podpora i służy jedynie zwiadowczo.
W przeciwieństwie do pająków, solfugi nie mają “talii” dzielącej obie części ciała. Istnieje jednak lekkie zwężenie, które nie jest bardzo wyraźne, przez co ciało wydaje się bardziej jednorodne i dłuższe.
Charakter i zachowanie
Pająki wielbłądzie znane są z tego, że są bardzo szybkimi i zapalonymi łowcami, a ich osobniki potrafią osiągać prędkość do 16 kilometrów na godzinę. Doskonale sprawdzają się w stalkingu, czekając na idealny moment do ataku, lub w szybkim pościgu. W nogogłaszczkach mają narządy ssące, które pozwalają im “chwytać” i wspinać się po ścianach bez większego wysiłku, co daje im dużą mobilność.
Miesiące, w których są one najbardziej aktywne to zazwyczaj okres od maja do listopada, szukając schronienia w czasie zimy. W tym celu kopią własne dziury, używając swoich szczękoczułek lub odnóży, i chowają się pod piaskiem, aby się ogrzać.
Jednak pająki wielbłądzie są również zdolne do inwazji nor niektórych ssaków, ponieważ oszczędza im to trochę pracy.
Gatunki z rzędu Solifugae
Obecnie w ramach rzędu Solifugae rozpoznawanych jest 12 rodzin i ponad 150 rodzajów. Jednak nadal istnieje kilka konfliktów z jego taksonomią. W tej chwili grupa jest podzielona w następujący sposób:
- Daesiidae: grupa o szerokiej dystrybucji w Afryce, Indiach, Włoszech i Ameryce Południowej. Morfologia niewiele różni się od opisanych wcześniej, a jej przedstawicielem reprezentatywnym jest Gluvia dorsalis z Półwyspu Iberyjskiego.
- Karschiidae: ich zasięg jest ograniczony do Afryki Północnej, Azji Środkowej i Zachodnich Chin. Jego morfologia wyróżnia się dużą liczbą włosów w szczękoczułkach. Grupę reprezentują gatunki z rodzaju Eusimonia i Trichotoma.
- Hexisopodidae: rodzina występująca tylko w południowej części Afryki, wyróżniająca się niepodzielnym stępem (część odnóży).
- Gylippidae: są solfugami mało rozpowszechnionymi na Bliskim Wschodzie i w Azji Środkowej, wyróżniające się spłaszczonymi na wierzchołku szczękoczułkami.
- Melanoblossiidae: posiadają serię dodatkowych „zębów” w szczkękoczułkach. Są to organizmy pochodzące tylko z południowej Afryki.
- Galeodidae: solifugi z mikrowypustkami na końcach odnóży. Występują od Afryki Północnej po Azję.
- Ceromidae: rodzina ograniczona do Afryki Subsaharyjskiej, która różni się tym, że posiada tylko 2 dywizje w swoim stępie.
- Eremobatidae i Ammotrechidae: część solifug występujących w Ameryce, różniących się od innych kolcami na nogogłaszczkach i brakiem pazurów.
- Rhagodidae: ta grupa ma szeroką dystrybucję obejmującą Indie, Azję, Bliski Wschód i Afrykę Północną. Ich ciała są bardziej cylindryczne, a szczękoczułki są mocniejsze i mają mniej zębów.
- Solpugidae: organizmy te mają wrażliwe brodawki na nogogłaszczkach. Jego naturalne siedlisko znajduje się w Afryce i niektórych obszarach Iraku.
- Mummuciida: kolejna grupa zamieszkująca Amerykę, ale ograniczona tylko do części Południowej. Ta rodzina wykazuje zachowania dobowe, w przeciwieństwie do poprzednich.
Żerowanie pająków wielbłądzich
Te bezkręgowce są głównie mięsożercami, zjadającymi niektóre stawonogi lub jaszczurki. Mimo to, czasami obserwowano u nich zachowania oportunistyczne, nawet żerowanie na ptakach lub małych ssakach. Z tego powodu ich wrażliwe nogi są niezbędne, ponieważ pozwalają im wyczuć swoją ofiarę, podczas gdy atakują za pomocą swoich szczękoczułek, aby je przeciąć.
Reprodukcja pająków wielbłądzich
Pająki wielbłądzie są zbyt szorstkie w swoich godach, które mogą być nawet uznane za brutalne. Dzieje się tak dlatego, że samiec wydaje się zmuszać samicę, wykorzystując jej bezbronność i element zaskoczenia, aby ją zapłodnić. Co więcej, gdy akt się kończy, wykorzystuje swoją wielką szybkość, by uciec, zanim samica zdąży cokolwiek zrobić.
Większość z tych okazów ma swój sezon lęgowy między czerwcem a lipcem, kiedy są najbardziej obfite i aktywne. W tych miesiącach samiec dokonuje niespodziewanego ataku na samicę, tak szybko, że wywołuje u niej stan kataleptyczny. W rezultacie przyjmuje postawę uległą, którą samiec wzmacnia trzymając ją za nogi, aby zapobiec szamotaninie.
Podczas tego procesu napastnik umieszcza na ziemi kroplę spermy, którą delikatnie nabiera swoimi szczękoczułkami, wprowadzając ją do jajowodu ofiary. Cały ten rytuał może trwać zaledwie kilka minut, gdyż samiec demonstruje swoją szybkość, za wszelką cenę unikając walki. Jest to ważne, gdyż może on być narażony na zjedzenie przez samicę.
Jak rodzą się pająki wielbłądzie?
Te bezkręgowce są organizmami jajorodnymi, więc aby złożyć jaja muszą się zagrzebać w ziemi. Wylęg następuje zaledwie kilka godzin po złożeniu jaj, a na świat przychodzą małe, nieruchome i ślepe młode, które nie są jeszcze w pełni rozwinięte.
W rzeczywistości, każdy osobnik, zanim stanie się dorosły, przejdzie przez kilka przednich stadiów, które osiąga po każdej zmianie egzoszkieletu (wylince).
Jedną z najważniejszych funkcji tych gatunków jest ich rola jako kontrolerów populacji. Ponieważ mają one szeroką gamę ofiar, są filarem ekosystemu. Niestety, organizmy te stanowią jedną z najmniej zbadanych grup na świecie, tak wiele o nich nie wiadomo i mogą nadal skrywać więcej niż jedną tajemnicę.
Paj
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- González-Moliné, A. L., Melic, A., & Barrientos, J. A. (2008). IBÉRICO GLUVIA DORSALIS (LATREILLE, 1817)(SOLIFUGAE: DAESIIDAE). Boletin Sociedad Entomológica Aragonesa, 1(42), 385-395.
- Mullen, G. R. (2019). Solpugids (Solifugae). In Medical and Veterinary Entomology (pp. 505-506). Academic Press.
- Franz-Guess, S., Klußmann-Fricke, B. J., Wirkner, C. S., Prendini, L., & Starck, J. M. (2016). Morphology of the tracheal system of camel spiders (Chelicerata: Solifugae) based on micro-CT and 3D-reconstruction in exemplar species from three families. Arthropod Structure & Development, 45(5), 440-451.
- Gromov, A. V. (2000). Solpugids of the genus Eusimonia Kraepelin, 1899 (Arachnida: Solifugae, Karschiidae) of Central Asia. Ekologia, 19, 79-86.
- Balmukanov, K. U. (1993, October). FROM KAZAKHSTAN ALEXANDER V. GROMOV. In CONGRESS OF ARACHNOLOGY (p. 527).
- Dunlop, J. A., Bird, T. L., Brookhart, J. O., & Bechly, G. (2015). A camel spider from Cretaceous Burmese amber. Cretaceous Research, 56, 265-273.
- Lawrence, R. F. (1968). A contribution to the solifugid fauna of southern Africa (Arachnida). Annals of the Transvaal Museum, 26(3), 53-77.
- Bird, T. L., & Wharton, R. A. (2015). Description of a new solifuge Melanoblossia ansie sp. n.(Solifugae, Melanoblossiidae) with notes on the setiform flagellar complex of Melanoblossiinae Roewer, 1933. African Invertebrates, 56(2), 515-525.
- Lamoral, B. (1973). The Arachnid Fauna of the Kalahari Gemsbok National Park Part 1 A revision of the species of” Mole Solifuges” of the genus cheltpus purcell, 1901 (family hexisopodidae). Koedoe, 16(1), 82-102.
- Pandram, B., & Sharma, V. K. (2015). The first report of the Solifugae (family: Galeodidae, Sundvell 1833) from Madhya Pradesh, India. J Entomol Zool Studies, 3, 75-77.
- Botero Trujillo, R., Ott, R., & Carvalho, L. S. (2017). Systematic revision and phylogeny of the South American sun-spider genus Gaucha Mello-Leitão (Solifugae: Mummuciidae), with description of four new species and two new generic synonymies.
- Cossios, E. D. (2020). Descripción de una nueva especie peruana del género Mummucina (Solifugae: Mummuciidae). Revista peruana de biología, 27(3), 283-288.
- Moysiyenko, I., Radzikowski, P., Roman, E., & Dembicz, I. (2018). New records of Camel Spider Galeodes araneoides Pallas, 1772 (Solifugae, Solpugidae) in the Kherson region (Ukraine). Ukrainian Entomological Journal, 15(2), 56-58.
- Alexiou, S. (2014). The Solifuges (Arachnida: Solifugae) of Greece. Parnassiana Archives, 2, 7-11.
- Cekalovic, T. (1975). Catálogo sistemático de los Solifugae de Chile (Arachnida). Boletín de la Sociedad de Biología de Concepción (Chile), 49, 131-137.
- Maury, E. A. (1980). Presencia de la familia Daesiidae en America del Sur con la descripcion de un nuevo genero (Solifugae). Journal of Arachnology, 59-67.
- Brookhart, J. O., & Cushing, P. E. (2004). The systematics of the Eremobates scaber species-group (Solifugae, Eremobatidae). The Journal of Arachnology, 32(2), 284-312.