Zaskroniec zwyczajny: pomiędzy wodą a lądem

Ten interesujący gad występuje na Półwyspie Iberyjskim, we Francji, we Włoszech i wielu innych krajach europejskich. Dlatego jest to gatunek typowy dla tego kontynentu.

Pomimo jego wspólnego życia z ludźmi od dawnych lat, wielu ludzi nie zna tego węża, a może obawiać się o swoje życie, gdy go zobaczy.

Nie ma co się bać, bo mamy do czynienia z całkowicie ofensywnym zwierzęciem, które wypróżnia się co najwyżej na śmiałka, który odważy się go złapać. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tym powszechnym wężu, zachęcamy do dalszej lektury.

Jak rozpoznać ten gatunek?

Niewykluczone, że niektórzy z naszych czytelników natknęli się na jeden z tych okazów podczas spaceru w lesie. W końcu jest to najczęściej występujący w Polsce wąż. Poniżej wyjaśnimy, jak rozpoznać zaskrońca:

• Jest to stosunkowo duży gad, ponieważ niektóre okazy mogą osiągać 2 metry długości. Jednak standardowy rozmiar to nieco poniżej 120 cm.
• Jeśli chodzi o ubarwienie, jest zmienne, ale najczęściej waha się od ciemnozielonego do jasnobrązowego.
• Ma serię czarnych plamek na grzbiecie, zgrupowanych w trzech do sześciu linii biegnących wzdłuż jego ciała.
• Ma charakterystyczny biały kołnierzyk otoczony czarnymi pasami. To od tego wzoru na głowie wzięła się jego nazwa zwyczajowa.

Ta ostatnia cecha dotyczy głównie młodych węży, ponieważ ma tendencję do znikania, gdy wąż osiągnie dorosłość.

Łatwy do rozróżnienia, prawda? Mniej wprawne oczy mogą pomylić tego gada z gatunkiem blisko spokrewnionym z nim zaskrońcem żmijowym (Natrix maura). Największą różnicą jest rozmiar, ponieważ ten drugi gatunek nigdy nie przekracza 75 centymetrów długości.

Zaskroniec zwyczajny: jak wyglądają jego siedliska?

Źródła podają, że zaskroniec zwyczajny żywi się głównie dorosłymi płazami (stanowiącymi 60% lub więcej jego diety), a także rybami, kijankami, robakami i innymi małymi kręgowcami.

Ta troficzna specjalizacja wynika z jego nawyków wodnych, ponieważ uwielbia ślizgać się po wodach źródeł, studni, jezior i cystern.

Taki jest poziom konkurencji i drapieżnictwa, że ​​niektóre gatunki ropuch, takie jak ropucha paskówka, nauczyły się rozpoznawać sygnały chemiczne od tych węży. W ten sposób unikają schronień nasyconych ich zapachem, z których korzystanie niewątpliwie skończyłoby się ich śmiercią.

Podobnie jak wiele innych gatunków gadów, zaskroniec hibernuje zimą, ponieważ zimne środowisko europejskich lasów w miesiącach, takich jak styczeń ma niewiele do zaoferowania.

Węże te wychodzą ze swoich nor przy rosnących wiosennych temperaturach i rozmnażają się od kwietnia do maja. W lipcu ich mioty są gotowe, z których wylęgają się za około 10 tygodni.

Interesująca strategia obronna

Zaskroniec pozbawiony jest jadu, dlatego musi umieć uciekać i wymykać się różnym drapieżnikom. Dorosłe osobniki początkowo próbują uciec, ale jeśli zostaną osaczone, mogą przejawiać szereg spektakularnych zachowań. Oto dwa z nich:

• Jeśli są osaczone, układają ciało w spiralę i spłaszczają głowę, co nadaje im trójkątny kształt. Następnie zaczynają prychać i symulować ataki z zamkniętym pyskiem. W ten sposób starają się naśladować zachowanie i kształt żmij, węży, które są rzeczywiście jadowite.
• Jeśli wszystkie te wysiłki okażą się daremne, a drapieżnik nie daje się oszukać, uciekają się do bardziej ekstremalnej strategii: udawania martwego. Ten gad prezentuje zachowanie zwane tanatozą, to znaczy udając własną śmierć, aby napastnik stracił zainteresowanie. Osiągają to, rzucając głową na ziemię, otwierają pysk i tracą ogólne napięcie mięśniowe.

Zaskroniec zwyczajny: nieszkodliwy i fascynujący

Jak zobaczyliśmy, nawet najbardziej pozornie pospolite zwierzęta mają fascynujące cechy. Kto by pomyślał, że zaskroniec, tak powszechny na podwórkach i w fontannach, będzie wykazywał tak złożone wzorce zachowań?

To właśnie jest natura, która dostarcza narzędzi maksymalizujących przetrwanie wszystkich gatunków w ich naturalnym środowisku.