Lis płowy: siedlisko i charakterystyka

Lis płowy został ponownie wprowadzony do Kanady w 1980 roku, podczas gdy Stany Zjednoczone zaczęły przyjmować osobniki w 1998 roku. Oba procesy zakończyły się sukcesem i stwierdzono wzrost populacji tych ssaków, który utrzymuje się do dziś.

Napisane i zweryfikowane przez biologa Cesar Paul Gonzalez Gonzalez.

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Lis płowy jest znany jako jeden z najmniejszych psowatych w Ameryce Północnej, a jego rozmiar może dorównać kotu domowemu. Gatunek ten ma mroczną przeszłość, ponieważ do 1930 roku uważano go za wytępionego z naturalnego siedliska w Kanadzie. Mimo to, dzięki różnym wysiłkom reintrodukcyjnym, udało się odbudować jego populację w rodzimym środowisku.

Gatunek ten posiada naukową nazwę Vulpes velox i należy do rodziny psowatych, w której jego najbliższym krewnym jest lis pustynny. Ze względu na swój kompaktowy wygląd ma dużą elastyczność i szybkość, dzięki czemu może łatwo uciec przed drapieżnikami. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tym szybkim, małym zwierzątku.

Lis płowy i jego siedlisko

Lis płowy był dość liczny na wielkich równinach Kanady i Ameryki Północnej. Jednak w latach 30. całkowicie zniknął z regionu w wyniku przypadkowego zatrucia, schwytania i modyfikacji siedliska. Obecnie populacje lisów płowych ogranicza się do Stanów Zjednoczonych i niektórych obszarów Kanady, gdzie zostały ponownie wprowadzone.

Naturalnym siedliskiem tego ssaka są tereny trawiaste z krótkimi trawami i niektóre pustynie. Na takich obszarach lisy płowe kopią nory w ziemi, preferując miejsca w pobliżu ogrodzeń lub pól uprawnych. Wybierają obszary o tych cechach, ponieważ zyskują lepszą widoczność i mogą łatiej dostrzec swoją ofiarę, pozostając w ukryciu.

Charakterystyka fizyczna

Lisy przypominają psowate, ponieważ mają spiczaste uszy i dziobowaty nos, ale zachowują typowy wygląd lisa. Ponadto rozmiary, które udaje mu się osiągnąć, wahają się od 30 do 80 centymetrów długości, przy wadze zaledwie 2 lub 3 kilogramów. Posturą jest zbliżony do kotów domowych, co potwierdza fakt, że jest jednym z mniejszych psowatych.

Wyróżniają się pomarańczową sierścią z szarymi łatami i mają białe brzuchy. Z drugiej strony jego ogon ma ten sam wzór i dodatkowo posiada czarny znak na końcu, który rozciąga się nieco w kierunku ciała. Dodatkowo po obu stronach jego nosa znajduje się czarna plama, która sięga aż do oczu, prawie jakby je otaczała.

Zachowanie gatunku

Niepozornie szybkie, osiągają prędkość nawet do 50 kilometrów na godzinę podczas biegu. Ta umiejętność pomaga im, gdy polują lub uciekają przed drapieżnikiem. Są również zwierzętami nocnymi, więc w ciągu dnia zwykle ukrywają się w swojej norze, aby uniknąć niebezpieczeństw związanych ze środowiskiem.

Lisy wykopują nory samodzielnie, które osiągają zwykle do 4 metrów głębokości. Podobnie każda nora ma do 4 wejść, co zapewnia im dobry dostęp i ochronę w przypadku jakiegokolwiek zagrożenia. Z drugiej strony, chociaż ich futro zapewnia im ciepło i komfort, zimą wychodzą na słońce, aby się ogrzać.

Żywienie lisa płowego

Żywią się głównie żywą zdobyczą, można więc powiedzieć, że to fakultatywne organizmy mięsożerne. Jednak jego zachowanie bardziej przypomina wszystkożernego oportunistę, ponieważ żywi się każdą dostępną żywnością. Z tego powodu ich zdobycz jest tak zróżnicowana, że obejmują ssaki, ptaki, stawonogi, jaszczurki, płazy, ryby, a nawet niektóre rośliny i padlinę.

Lis płowy: reprodukcja

Lisy są monogamiczne. Oznacza to, że dobierają sobie partnera na całe życie. Jednak, nie dzieje się tak we wszystkich przypadkach, ponieważ niektóre osobniki zmieniają partnera, raz w roku. Artykuł opublikowany w czasopiśmie Animal Behavior wskazuje, że ich strategie godowe są bardzo zróżnicowane, tak że grupują się nawet w tria złożone z dwóch samic i samca (lub odwrotnie).

Sezon lęgowy przypada na okres od grudnia do marca, w zależności od położenia geograficznego ich domu. Lisy pławe rozmnażają się tylko raz w roku, przechodząc okres ciąży trwający co najmniej 2 miesiące. W ten sposób miot rodzi się między marcem a kwietniem, przy czym na matkę przypada od 2 do 6 młodych.

Kiedy rodzą się młode, ich oczy i uszy pozostają zamknięte przez 10 do 15 dni, dlatego przez większość czasu pozostają w norze. Ponadto, chociaż młode są odstawiane od piersi w wieku od 6 do 7 tygodni, pozostają pod opieką rodziców do późnej jesieni. Po tym czasie potomstwo może być samodzielne i osiągnąć dojrzałość płciową w ciągu 1 lub 2 lat.

Stan ochronny

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje ten organizm jako gatunek o niewielkim znaczeniu ochronnym. Nie oznacza to, że sytuacja populacji jest idealna, ale oznacza to, że nie grozi jej zniknięcie w perspektywie krótko- lub długoterminowej.

Pomimo przetrwania, jego populacja odrodziła się dzięki wysiłkom reintrodukcji. Dzięki temu Kanada i Stany Zjednoczone ustabilizowały populację tego ssaka, odbudowując w ciągu kilkudziesięciu lat 52% jego pierwotnego siedliska.

Chociaż sytuacja gatunku tak szybko się odwróciła, w rzeczywistości niebezpieczeństwo wyginięcia wciąż istnieje. Na przykład ich środowisko naturalne zostało poważnie naruszone przez zmianę gleb rolnych, powodując przemieszczanie się ich ofiar. Ponadto nawadnianie upraw może powodować zalewanie ich nor, uniemożliwiając w ten sposób rozwój młodych.

W końcu, mimo że udało się je uratować od stanu bliskiego wyginięciu, nadal nie można spocząć. Wzrost i rozwój ludzkości są jedną z głównych przeszkód na drodze do jego przetrwania i nie wydaje się, aby miało się coś zmienić. Na razie udało się zyskać dodatkowy czas, ale jeśli nie zachowa się ostrożności, wkrótce znów będą zagrożone.