Orzeł południowy: siedlisko i charakterystyka
Aquila fasciata, czyli Orzeł południowy, to ptak drapieżny należący do rodziny Accipitridae. Znany również jako “Orzełek Bonelliego”, jest to gatunek o szerokim zasięgu występowania i unikalnych cechach. Niestety, nie przeżywa on swojego najlepszego okresu.
Ten gatunek jest zagrożony przez liczne działania antropogeniczne, od wyrzucania zanieczyszczeń po tworzenie słupów energetycznych. Jeśli chcesz dowiedzieć się wszystkiego o ich biologii, zachowaniu i ochronie, czytaj dalej.
Siedlisko orła południowego
Orzeł południowy występuje od Azji Południowej do basenu Morza Śródziemnego i Afryki. Jego główne populacje znajdują się na południu Półwyspu Iberyjskiego oraz w Maghrebie. Preferuje zdecydowanie ciepłe klimaty. Dlatego bardzo zimne miejsca – z zimami poniżej 2 stopni Celsjusza – nie są w zasięgu gatunku.
Ponadto idealne siedlisko musi zawierać obfitość zdobyczy i strome obszary lub klify do budowy gniazd. Ptaki te często występują na suchych, górzystych obszarach ze skalistymi ścianami i niewielką pokrywą drzew. Kiedy osiedlają się na terytorium, utrzymują je, więc zwykle nie przenoszą się z obszarów lęgowych, chyba że brakuje im pożywienia.
Charakterystyka fizyczna
Wśród wielkich orłów ten jest najbardziej zwinny i najmniej wytrzymały osobnik. Ma długość od 60 do 70 centymetrów, rozpiętość skrzydeł od 150 do 170 centymetrów i zwykle waży maksymalnie 2 kilogramy. Ptaki te żyją do 30 lat i zwykle nie wydają odgłosów, z wyjątkiem obrony obszarów lęgowych.
W chodzi o upierzenie, dorosłe osobniki mają bardzo jasne kolory w dolnej części z podłużnie rozmieszczonymi plamkami. Górna część ciała jest brązowa, z białą plamą na grzbiecie. Jednym ze sposobów na łatwe rozróżnienie tych zwierząt w locie są ciemne pasma na końcach skrzydeł i ogona.
Jako młode osobniki orzeł południowy ma ubarwienie bardziej czerwonawe lub cynamonowe, bez obecności plam aż do drugiego roku życia. Górna część ciała jest ciemniejsza.
Podczas gdy paski na skrzydłach i ogonie rozwiną się w miarę zmiany upierzenia dorosłego osobnika. W trzecim roku życia osobniki dorosłe i młode mają takie samo ubarwienie i są nie do odróżnienia.
Jak większość ptaków drapieżnych, ptaki te mają potężne szpony i haczykowaty dziób, który pozwala im rozrywać mięso ofiary. Jeśli chodzi o pysk, oczy są żółte i duże, co pozwala im widzieć na odległość do 800 metrów.
Dymorfizm płciowy
U ptaków drapieżnych dymorfizm płciowy zwykle wyraża się w różnicy w wielkości. W tym przypadku samice są większe niż samce. Podczas gdy rozpiętość skrzydeł może osiągnąć 1,80 metra, samce zwykle nie przekraczają 1,50 metra. Jeśli chodzi o ubarwienie, jest praktycznie takie samo, chociaż samce są nieco jaśniejsze.
Zachowanie orła południowego
Orzeł południowy jest terytorialny i broni swojego rewiru, szczególnie w okresach lęgowych i w pobliżu gniazda. Bezpośrednie spotkania fizyczne są rzadkie, ponieważ okazy wykonują manewry spadając z wielkiej wysokości jako środek odstraszający.
Dorosłe osobniki są osiadłe i tylko sporadycznie przemieszczają się poza swoje terytorium. Młode osobniki przemierzają jednak ponad 1000 kilometrów od miejsca urodzenia, rozpraszając się na inne terytoria odpowiednie dla tego gatunku.
Stwierdzono, że gatunek ten jest konkurencyjny w stosunku do orła przedniego (Aquila chrysaetos). Największym tego dowodem jest to, że na terenach, na których żyje orzeł przedni, nie ma orła południowego. Może to wynikać z faktu, że oba gatunki spożywają ofiary i wykorzystują bardzo podobne obszary gniazdowania.
Zachowanie piskląt
Pisklęta w pierwszych dniach życia, spędzają na pożywianiu się. Kiedy nabiorą trochę siły i mięśni, zaczynają ćwiczyć mięśnie skrzydeł, poruszając nimi w gnieździe. Pierwsze loty orła południowego rozpoczynają się zwykle po dwóch miesiącach. Gdy nabiorą odpowiedniej siły i wytrzymałości, zaczynają być uczone przez swoich rodziców.
Rodzice uczą pisklęta technik łowieckich niezbędnych do przeżycia. W tym celu wykonują loty grupowe, w których wykonują między sobą pościgi i loty nurkowe. Ten okres nauki trwa zwykle około trzech miesięcy.
Po tym etapie młode osobniki zaczynają się rozpraszać. Zatrzymują się w miejscach obfitujących w pożywienie bez dorosłych, którzy wypędzają je z tego obszaru. Po tym okresie dyspersji, większość wraca na tereny lęgowe swoich rodziców.
Pożywienie orła południowego
Dzięki swojej morfologii orzeł południowy jest bardzo zwinny podczas polowania. Pozwala to na uchwycenie z wielką precyzją zarówno zwierząt na lądzie, jak i ptaków w locie. Zwykle przelatują nad swoim terenem łowieckim na średniej wysokości i gdy widzą zdobycz, rzucają się. Ale czasami chowają się w grzędach, czekając, aż będą miały okazję zaatakować z zaskoczenia i z dużą prędkością.
Jego ulubionym pokarmem jest czerwona kuropatwa, stąd jej nazwa. Ten ptak drapieżny ma również jako główną zdobycz królików – szczególnie w sezonie lęgowym – gołębie i inne małe ssaki i ptaki. Kiedy brakuje pożywienia, może polować na gady, głównie jaszczurki lub węże, ale jest to znacznie mniej powszechny wybór.
Reprodukcja
Orły południowe są monogamiczne – mają jednego partnera na całe życie. W związku z tym, w opiece nad pisklętami i budowie gniazda uczestniczą obie płcie. Samice składają od jednego do dwóch jaj, wyjątkowo trzy. Inkubacja trwa od 37 do 40 dni i podobnie uczestniczą oboje rodziców, chociaż samica spędza na inkubacji więcej czasu niż samiec.
Wśród ptaków drapieżnych Półwyspu Iberyjskiego to właśnie te orły jako pierwsze rozpoczynają proces reprodukcji. Zazwyczaj inne gatunki zaczynają budować lub naprawiać swoje gniazda między styczniem a kwietniem, podczas gdy orły południowe zwykle zaczynają w październiku.
Zaloty i gody
Zaloty orłów południowych odbywają się poprzez tzw. loty małżeńskie. Składają się z akrobatycznych tańców w powietrzu między samcem a samicą, w tym pionów, piruetów, ciasnych zakrętów, a nawet spirali.
Wielokrotne kopulacje odbywają się między grudniem a kwietniem, zwykle po lotach godowych. Składanie jaj rozpoczyna się zwykle w lutym. Choć zdarzały się przypadki stwierdzone już w styczniu, a najpóźniej w kwietniu.
Budowa gniazda
Konstruowanie gniazd rozpoczyna się w październiku. Ponadto orły południowe mają zwykle więcej niż jedno gniazdo na parę, a rekord ustanowiła para, która miała 18 gniazd na 350 metrach. Robią to, aby uniknąć konkurencji o przestrzeń i ektopasożytów.
Gniazda budowane są przez oboje rodziców. Do swoich konstrukcji szukają trudno dostępnych terenów skalistych i klifowych. W zależności od obszaru, w którym znajduje się gniazdo, może ono mieć długość i wysokość prawie 2 metrów lub być prawie płaskie, z wystarczającą ilością miejsca dla osobników dorosłych.
Materiałami używanymi przez rodziców do ich budowy są rośliny. Do najczęściej stosowanych należą sosna żywiczna (Pinus pinaster) i dąb szypułkowy (Quercus ilex). Sosna jest często wybierana, ponieważ jej silny zapach jest naturalnym środkiem odstraszającym owady.
Niektóre orły południowe zakładają gniazda na drzewach lub na liniach energetycznych, ale jest to rzadkie. Jeśli chodzi o orientację gniazda, jest ona różna na różnych obszarach lęgowych.
Stan ochrony orła południowego
Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) jego kategoria to „gatunek najmniejszej troski (LC)”, ale na Półwyspie Iberyjskim jest zagrożony. Orzeł południowy stoi przed następującymi zagrożeniami:
- Wstrząsy i porażenia prądem z linii energetycznych: Jest to główna przyczyna śmiertelności tego gatunku. Powoduje śmierć ponad 50% dorosłych osobników.
- Prześladowania ludzi: nielegalne polowania to kolejny z głównych czynników śmiertelności orłów południowych.
- Zatrucia: są to głównie zatrucia spowodowane spożyciem metali ciężkich.
- Zniszczenie i zmiana siedlisk
Przeprowadzono wiele badań, aby zweryfikować ewolucję populacji na Półwyspie Iberyjskim. W Hiszpanii występuje 70 % par lęgowych w Europie, a w ostatnich latach regresja populacji na niektórych obszarach regionu przekroczyła 30 %.
Aby spróbować zmienić tę sytuację, we współpracy z takimi instytucjami jak GREFA, sieć Natura 2000, projekt Life oraz różnymi instytucjami rządowymi uruchomiono projekt Life Bonelli. Projekt ten obejmuje między innymi hodowlę w niewoli, wypuszczanie okazów, badanie obszarów lęgowych, monitorowanie okazów i edukację obywatelską.
Dlatego też, jeśli te działania będą kontynuowane, odwróci się spadek liczebności populacji orła południowego. Ten fascynujący ptak drapieżny musi być zachowany dla prawidłowego funkcjonowania ekosystemów, ponieważ jest kluczowym członkiem łańcucha pokarmowego.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
Ontiveros, D., Real, J., Balbontín, J., Carrete, M., Ferreiro, E., Ferrer, M., … & Sánchez-Zapata, J. A. (2004). Biología de la conservación del Águila perdicera Hieraaetus fasciatus en España: investigación científica y gestión. Ardeola, 51(2), 461-470.
Jordano, P., & Jordano, P. (1981). Relaciones interespecíficas y coexistencia entre el Águila Real (Aquila chrysaetos) y el Águila Perdicera (Hieraaetus fasciatus) en Sierra Morena central.
Diego Ontiveros (2016). Águila perdicera –Aquila fasciata Vieillot , 1822. Enciclopedia virtual de los vertebrados españoles. Sociedad de amigos del MNCN-CSIC.