Niezwykłe zachowanie słoni

Zachowanie słoni jest równie fascynujące, co poruszające. Dowiedz się więcej o tych niesamowitych zwierzętach tutaj.

Zachowanie słoni to źródło niespodzianek. Silne więzi rodzinne słoni, silne osobowości, a nawet inteligencja są tak złożone, że można to niemal porównać do badań nad osobami z bardzo odległej kultury.

Opisanie etologii tego gatunku w tym artykule byłoby niemożliwe, ale nie obawiaj się, bo z podstawami, które tu macie, będziecie mieli oczy szeroko otwarte przez dłuższy czas. Nie przegap szczegółów zachowania słoni.

Społeczne zachowanie słoni

Socjalizacja jest niezwykle ważna w życiu słoni. Grupy jednostek składają się z konstelacji rodzinnych, które są zorganizowane hierarchicznie wokół przywódcy stada . Ta słonica będzie najstarsza i prawdopodobnie będzie matką lub babką pozostałych olbrzymów.

Dynamika grup słoni to fuzja-rozszczepienie. Inaczej mówiąc integracja nowych członków, a także ich odejście z grupy, odpowiada na naciski zewnętrzne, takie jak drapieżniki, zasoby lub możliwości godowe. Ponadto różne jądra są ze sobą powiązane we wspólnych miejscach pożywienia i wody.

Jak zaobserwowano, słonie afrykańskie (Loxodonta africana) są bardziej stadne niż słonie azjatyckie (Elephas maximus).

Uważa się, że ta różnica wynika głównie ze warunków środowiskowych, ponieważ na afrykańskiej sawannie czai się więcej niebezpieczeństw niż w azjatyckich dżunglach, zmuszając słonie afrykańskie do wykazania się bardziej stabilną organizacją, aby lepiej się bronić.

Dominacja i segregacja

Zazwyczaj konkurencja między słoniami odbywa się raczej między grupami niż między osobnikami. W ten sposób akty dominacji i segregacji są stosowane w odniesieniu do terytorium, ponieważ każda grupa będzie starała się przejąć obszar, który najbardziej jej odpowiada.

Rywalizacjom o zasoby, sprzyja tworzenie się hierarchii międzynarodowych i zmniejsza częstotliwość walk między osobnikami. Dlatego też istnieje również hierarchia między grupami, zorganizowana na podstawie liczby osobników, zachowania i wielkości matriarchatów.

Jest to jednak również uwarunkowane sezonowo: w porze suchej grupa dominująca przemieszcza się najmniej, ponieważ ma najlepiej zajęte stanowiska. Z kolei w porze deszczowej zachowania agonistyczne są zredukowane, ponieważ obfitość roślinności pozwala kilku grupom na znalezienie zasobów na tym samym obszarze.

Komunikacja słonia

Złożone relacje społeczne są niemożliwe bez dobrze zorganizowanej komunikacji. Słonie od dawna pozostają niezauważone przez ludzi, ponieważ ich wokalizacje – najbardziej dostępne w bezpośredniej obserwacji – występują z częstotliwościami niesłyszalnymi dla naszego gatunku.

Zachowanie słoni a ich wokalizacja

Słonie są specjalistami w komunikacji o niskiej częstotliwości, chociaż dysponują szeroką gamą dźwięków o wysokiej częstotliwości. Sklasyfikowano co najmniej 10 różnych wokalizacji, które są również używane w więcej niż jednym kontekście w zachowaniu słoni.

Jedną z najbardziej znanych intonacji jest dudnienie. Jest to wywołanie o bardzo niskiej częstotliwości, którego te olbrzymy wykorzystują jako lokalizator. Jedno z badań potwierdziło, że słonie korzystające z tego połączenia zbliżyły się do siebie, zwłaszcza jeśli miały jakiś związek afiliacyjny.

Częstotliwość wokalizacji jest również modulowana w zależności od nastroju danego osobnika. Niskie częstotliwości są związane z niskim pobudzeniem słonia i wydają się być powiązane z zachowaniami spójności grupy.

Z drugiej strony wyładowania są słyszane w momentach intensywnych emocjonalnie i negatywnych, takich jak panika lub agresja.

Zapach i dotyk

Trąba słonia jest jego największym narzędziem, nie tylko do chwytania przedmiotów i eksploracji, ale także do komunikowania się. To imponujące zobaczyć, jak tak duże zwierzę ma tak dobrą kontrolę nad swoją trąbką, że używa jej do pieszczot, pocieszania, witania, a nawet uczenia młodych, jak używać narzędzi.

Ich nos, jak można się spodziewać, jest w porządku: potrafią wyłapywać zapachy z daleka. Sygnały chemiczne obecne w moczu i kale są doskonałym źródłem informacji o stanie zdrowia i rozrodczości każdej osoby, a także informują o jej nastroju.

Jedną z naprawdę szczególnych zdolności, jakie posiadają te olbrzymy, jest zdolność do wykrywania sygnałów sejsmicznych przez ich kończyny. Wibracje wytwarzane przez kroki słonia wędrują daleko i mogą być odbierane przez stopy innego słonia. Wibracje te wysyłają informacje o ich tożsamości i o tym, jak daleko są od siebie.

Emocje słoni

Słonie posiadają jeden z największych mózgów w świecie zwierząt, waży około 5 kilogramów. Pod względem struktury i złożoności nie mają czego zazdrościć człowiekowi.

Słonie wyróżniają się niesamowitą pamięcią, dzięki której przekazują swoją wiedzę nowym pokoleniom, a w przypadku przywódców stada – jak najlepiej kierować grupą.

Ich emocje są złożone i głębokie. Trudno byłoby znaleźć proces poznawczy, którego nie zbadano u słoni: empatia, żałoba, samoświadomość, zabawa, altruizm, lista jest długa i i nie ma końca. Wsparcie emocjonalne i opieka, jaką sobie nawzajem zapewniają, pozazdrościłoby im wiele społeczeństw.

Zachowanie słoni związane z żalem

Być może jest to część zachowania słoni, która wzbudza największe zainteresowanie ludzi. Chociaż cmentarze słoni – rzekome miejsca, w których słonie udawały się na śmierć – nie istnieją, to prawdą jest, że wykazują one w tym zakresie określone zachowania.

Słonie bardzo intensywnie przeżywają żałobę po stracie bliskiej osoby, nawet tej niespokrewnionej. Zaobserwowano takie zachowania jak przykrywanie padliny liśćmi drzew, dokładne oglądanie kości czy opór przed porzuceniem padliny poległego towarzysza. Rozważano nawet możliwość skorzystania z rytuałów pogrzebowych, ale pozostaje to do udowodnienia.

Kiedy umiera przywódczyni stada, wiedza o dziesięcioleciach życia znika wraz z nią. Nawet jeśli inna poprzedniczka zajmie jej miejsce, grupa radzi sobie znacznie gorzej, a jej członkowie przez długi czas są zdruzgotani.

Coraz bardziej rozpowszechnia się pogląd, że zwierzęta behawioralnie odległe od człowieka, również zasługują na szacunek.

Jednak to właśnie w przypadku takich gatunków jak słoń, rozpoczęto debatę etyczną. Ponieważ nie sposób nie dostrzec w nich własnego odbicia: witają się, opiekują się sobą i opłakują się nawzajem po śmierci. Kiedy niegdyś zaczęto mówić o pokoju i miłości, słonie już od dawna je praktykowały.