Wilki zagrożone wyginięciem: przypadek wilka rudego i etiopskiego

Wilki są zwierzętami zagrożonymi wyginięciem na całym świecie. Jednak tylko 2 gatunki z tej grupy są bliskie wyginięcia.

Napisane i zweryfikowane przez biologa Ana Díaz Maqueda.

Ostatnia aktualizacja: 22 grudnia, 2022

Z pewnością wilk szary (Canis lupus) jest zwierzęciem silnie prześladowanym przez ludzi. Mimo faktu, że wilki te zostały uznane za gatunek narażony na wyginięcie, obecnie nie są zagrożone.

Dzieje się tak dlatego, że te psowate zamieszkują wiele regionów naszej planety, a liczba jego osobników na wolności wynosi około 250 000 dzikich okazów.

Niestety, nie wszystkich krewnych tego pięknego psowatego spotyka ten sam los. Tym razem opowiemy Wam o dwóch zagrożonych gatunkach z rodzaju Canis: wilku rudym i wilku etiopskim.

Trudna sytuacja wilka szarego

Chociaż liczebność populacji wilka szarego nie jest jeszcze uznawana za krytyczną, jest on silnie prześladowany ze względu na zagrożenie, jakie stanowi dla zwierząt gospodarskich oraz dla stabilności gospodarki hodowlanej.

Aby przeciwdziałać złej reputacji tego zwierzęcia na niektórych obszarach wiejskich, istnieją programy mające na celu ponowne zbliżenie rolników i wilków, o czym opowiada film dokumentalny WWF “En tierra de todos”.

Wilk jest zwierzęciem niezbędnym dla równowagi ekosystemów, w których żyje, więc jego utrata nie wchodzi w grę.

Ten drapieżnik jest odpowiedzialny za utrzymanie populacji dużych roślinożerców w ryzach, a także zapobiega wzrostowi liczebności innych małych, oportunistycznych drapieżników. Bez obecności wilków, ekosystem ulega dekompensacji i załamuje się.

Wilki w niebezpieczeństwie

Oczywiście, poza wilkiem szarym istnieją wilki zagrożone wyginięciem, takie jak wilk rudy (Canis rufus) czy wilk etiopski (Canis simensis), które omówimy szczegółowo poniżej.

Wilki zagrożone wyginięciem: przypadek wilka rudego

W 1987 r. został ponownie wprowadzony przez amerykańską Służbę ds. Rybołówstwa i Dzikiej Przyrody (USFWS), a do 2000 r. ich populacja liczyła już około 150 osobników.

Ze względu na jego zniknięcie i późniejszą sztuczną reintrodukcję, bardzo niewiele wiadomo o ich naturalnym środowisku. Z zebranych danych wynika, że żył on w przybrzeżnych bagnach południowo-zachodniej Luizjany i południowo-wschodniego Teksasu.

Istnieją również dowody na to, że psowate te zamieszkiwały zalesione i bagniste obszary regionów nadrzecznych w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych. Podsumowując, można stwierdzić, że mają specjalnych wymogów w zakresie siedlisk, o ile ma dostęp do zdobyczy.

Do 2012 roku głównym zagrożeniem dla wilka rudego była hybrydyzacja tego gatunku z kojotem (Canis latrans). Obecnie kłusownictwo ponownie stwarza realne ryzyko jego wyginięcia.

Wilk etiopski (kojot) i zagrożenie izolacją

Innym zagrożonym wilkiem jest wilk etiopski (Canis simensis). Zwierzę to jest endemiczne dla niektórych górskich szczytów w Etiopii, więc jego populacje są bardzo odizolowane od siebie, co znacznie utrudnia jego odtworzenie.

W sumie pozostało jedynie 360 do 440 dorosłych wilków. Uważa się, że największa populacja znajduje się w Górach Bale, charakteryzującego się znaczną ilością zapór wodnych, a także piętrowym układem zróżnicowanej roślinności.

Jednym z głównych zagrożeń dla wilka etiopskiego jest seria chorób epizootycznych, które stale uszczuplają ich populację. Najczęstszymi chorobami wirusowymi u tych psowatych są wścieklizna i nosówka.

Wilki te potrzebują do przetrwania ekosystemów afroalpejskich. To właśnie w nich znajdują swoje ulubione ofiary, jakimi są gryzonie. Z powodu ekspansji rolnictwa na wyższe pasma górskie, wilki etiopskie tracą swoje siedliska, a wraz z nimi mają nikłe szanse na przetrwanie jako gatunek.

Szybkie i niezbędne działania

Wilki są jednymi z największych drapieżników na Ziemi. Ich funkcja w różnych ekosystemach jest bezdyskusyjna. Jednak dzień po dniu stają się zagrożone. Są prześladowane, a ludzie, którzy nie chcą z nimi dzielić terytorium – polują na nie.

Pomimo tego, że obecnie większość gatunków wilków nie jest poważnie zagrożona na całym świecie, ich stopniowe zanikanie jest tylko kwestią czasu. Dopóki nie zdecydujemy się zmienić naszej mentalności i w końcu nie zrozumiemy, że wilk i człowiek mogą żyć w symbiozie, tych psowatych nie da się uratować.