Homar: środowisko, cechy i rozmnażanie

Homar to bardzo ciekawy skorupiak, bardziej niż można by przypuszczać, widząc go na talerzu. Tutaj znajdziesz pełny opis jego biologii.

Napisane i zweryfikowane przez psychologa Sara González Juárez.

Ostatnia aktualizacja: 15 grudnia, 2022

Jest bardzo prawdopodobne, że szukając informacji o homarze, natknąłeś się na masę wpisów dotyczących przepisów i ich wartości odżywczych. Co jednak z informacjami o samym gatunku, o zwierzęciu? Homar jest jednak skorupiakiem, który stanowi część ekosystemu, nadając znaczenie naturalnej organizacji jego poszczególnych elementów.

Dlatego właśnie tutaj znajdziesz wszystkie podstawowe informacje na temat jego biologii. Nie przegap tego, co nastąpi, ponieważ są to fascynujące zwierzęta, które nie mają nic wspólnego z tym, co możesz zobaczyć w akwarium w restauracji. Przejdźmy do tego.

Taksonomia i charakterystyka

Homar (Homarus gammarus) to skorupiak z rzędu dziesięcionogów, czyli mający 5 par nóg. Należy do rodziny Nephropidae, do której należą również inne skorupiaki, takie jak homar i langusta. Rodzaj Homarus obejmuje tylko 2 gatunki: homara europejskiego (o którym mówimy) i homara amerykańskiego (Homarus americanus).

Ten skorupiak ma 10 odnóży, z których 2 to duże pazury. Pozostałe 8, choć niewielkie, umożliwiają mu poruszanie się po dnie morskim, które zamieszkuje. Ma też 4 czułki, 2 długie i 2 krótkie, służące do badania tego, co znajduje się bezpośrednio przed nim (są to narządy zmysłów).

Siedlisko homara

Ten gatunek ma szeroki zasięg geograficzny we wschodniej części Oceanu Atlantyckiego. W północnej części swojego zasięgu występuje od Norwegii do południowo-wschodniej Szwecji i Danii, choć nie można go znaleźć w Morzu Bałtyckim. Rozciąga się również wzdłuż wybrzeża kontynentalnej Europy do wybrzeża Maroka, a także wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego i zachodniej części Morza Czarnego.

Homar zamieszkuje skaliste dno od wybrzeża do poza szelfem kontynentalnym, na głębokości do 150 metrów w słupie wody. Można je również spotkać na podłożu piaszczystym lub błotnistym, choć preferują miejsca, gdzie znajdują się skały i inne elementy, w których mogą się schronić.

Są to głównie skorupiaki mięsożerne, ale mogą również żywić się padliną. W rzeczywistości ich rola jako padlinożerców w ekosystemie jest niezbędna, ponieważ bez nich (i innych gatunków żywiących się odpadami organicznymi) ekosystem mógłby się załamać. Łowi i żywi się również małżami, krabami pustelnikami i wieloszczetami.

Zachowanie homara

Nie ma zbyt wielu danych etologicznych dotyczących tego gatunku, ponieważ większość z nich pochodzi z obserwacji w niewoli, gdzie poddaje się je warunkom znacznie odbiegającym od tych, w jakich żyłyby na wolności. Znane są jako samotne skorupiaki, które można spotkać tylko w sezonie lęgowym.

Są nocne, kiedy opuszczają swoje schronienie w poszukiwaniu pożywienia. Rzadko spotykają osobniki własnego gatunku, ale zdarza się, że angażują się w zachowania agonistyczne wobec innych mieszkańców wód, którzy zagrażają ich pożywieniu.

Rozmnażanie

Rozmnażanie jest prawdopodobnie najbardziej zbadanym aspektem homara, ponieważ jest bezpośrednio związane z jego eksploatacją w celach konsumpcyjnych. Ogólnie rzecz biorąc, rozmnażanie w środowisku naturalnym zostało zbadane w celu przeprowadzenia eksperymentów w niewoli. Dzięki czemu obecnie dostępne są wiarygodne dane.

Okres rozrodczy przypada na lato i ściśle wiąże się z linieniem egzoszkieletu. Samce zapładniają samice, które następnie składają jaja i noszą je na pleopodach (nogach) do następnego lata.

Pierwsze tygodnie po wylęgu charakteryzują się pelagicznym charakterem larw, który trwa 14-20 dni w zależności od temperatury wody. Następnie larwy przechodzą przez kilka etapów, z których każdy składa się z wylinki, aż do osiągnięcia postaci dorosłej. Dojrzałość płciową osiągają dopiero w wieku 5-8 lat i linieją tylko raz w roku.

Status ochronny homarów

Obecnie gatunek ten nie jest poważnie zagrożony, ale uważa się, że jest w stanie najmniejszej troski (LC). Na szczęście populacja nie jest rozproszona i pozostaje stabilna od czasu ostatniego przeglądu jej statusu.

Jednak w przypadku tak cenionego gatunku do spożycia przez ludzi i biorąc pod uwagę jego późny wiek dojrzewania do reprodukcji, podjęto szereg działań mających na celu utrzymanie gatunku w jego siedlisku, takich jak wypuszczanie osobników wyhodowanych w programach hodowlanych.

Największym zagrożeniem dla homara jest komercyjna eksploatacja do spożycia przez ludzi. Od lat 80. połowy homarów stale rosną, dlatego nie można zapominać o ich ochronie. Wszystko, co człowiek udostępnia, jest w ciągłym niebezpieczeństwie zniknięcia, więc walczmy o pomoc dla naszej planety.