Jeleń sika: siedlisko i charakterystyka

Zachowanie i dieta sługi sica to tylko niektóre z jego charakterystycznych cech. Chcesz dogłębnie poznać ten gatunek?

Przejrzane i zatwierdzone przez: biologa Samuel Sanchez.

Napisany przez Brayan Andres Guerra Parada

Ostatnia aktualizacja: 21 grudnia, 2022

Jeleń sika (Cervus nippon) to ssak z rodziny jeleniowatych, który dzięki swojemu potencjałowi adaptacyjnemu i wprowadzeniu przez człowieka żyje w różnych krajach. Jak większość jeleni ma parę poroży, a jego dieta jest roślinożerna.

Ich komunikacja z osobnikami tego samego gatunku ma kilka ciekawostek, a ich status ochronny zmieniał się w zależności od podgatunków, które są w większości wyspiarskie. Poniżej znajdziesz więcej informacji na temat tego ssaka.

Jelen sika: siedlisko

Oryginalny rodzimy zasięg jelenia wschodniego obejmuje kraje Syberii, Chiny, Japonię, Koreę, Tajwan i Wietnam. Można go również zobaczyć na niektórych wyspach Oceanu Spokojnego, takich jak Jolo Island na południu Filipin czy Nowej Zelandii. Podobnie został wprowadzony w Australii, Austrii, Danii, Szkocji, Francji, Anglii, Irlandii, Maroku i Polsce.

Ssak ten został również wprowadzony w Stanach Zjednoczonych, a konkretnie na terytoriach Wisconsin, Oklahomy, Teksasu i Wirginii. Na ogół zamieszkuje gęste podszycie, chociaż potrafi przystosować się do różnych siedlisk, takich jak łąki i tereny podmokłe.

Potencjał adaptacyjny pozwala tym zwierzętom przebywać w środowiskach do 1800 metrów nad poziomem morza, chociaż populacje migrują na wysokość w zależności od pory roku. Są również stałymi lokatorami parków i świątyń w Japonii, zwłaszcza w mieście Nara.

Charakterystyka fizyczna

Jelenie sika można opisać jako mały lub średniej wielkości gatunek o długości głowy i ciała około 95-180 centymetrów. Samce dorastają do 10 roku życia, natomiast samice rozwijają się tylko do 6 roku życia. Jeśli chodzi o wagę, waha się ona od 45 do 160 kg w zależności od analizowanego podgatunku.

Ze względu na różnice w wielkości, gatunek ten ma dość wyraźny dymorfizm płciowy. Z drugiej strony, sierść jelenia Sica ma brązową lub czerwonawą podstawę i występuje w szerokiej gamie kolorów, takich jak żółto-brązowy, szaro-brązowy, brązowy, czarny lub całkowicie szary (różni się to między 7 znanymi podgatunkami).

Jego futro ma również kilka białych plamek rozmieszczonych w 7 lub 8 rzędach w górnej części pleców. Jego grzbiet jest zwykle ciemniejszy niż reszta sierści, tworząc linię od głowy do tyłu, która kończy się dużą białą plamą na zadzie, co jest jednym z najbardziej charakterystycznych aspektów.

Kopyta samców tego gatunku mają 6 centymetrów długości i 4 szerokości, a samice są mniejsze. Inną cechą charakterystyczną jelenia syka jest to, że jego sierść zimowa ma długość od 5 do 7 centymetrów, podczas gdy podszerstek letni ma 3-centymetrowe włosy (znacznie krótsze).

U jeleni Sica występują dwie wylinki rocznie. W północnym klimacie umiarkowanym linienie trwa od 2 do 4 tygodni począwszy od września. Natomiast linienie letnie trwa 3 miesiące i rozpoczyna się w marcu. Co ciekawe, z niewiadomych przyczyn, to właśnie najstarszy jeleń Sika inicjuje linienie w grupie.

Z drugiej strony, poroże występuje tylko u samców tego gatunku. Samce jelenia syka mają aksamitne poroże od maja do sierpnia, a odrost trwa 130 dni. Struktury te są wąskie, wzniesione i lekko skierowane ku tyłowi, mierzą od 30 do 66 centymetrów długości, z 2 lub 5 kolcami.

Zachowanie jelenia sika

Osobliwością jeleni sika jest to, że nie są stadne, ponieważ dorosłe samce są samotnikami przez większość roku. Czasami mogą się grupować, podczas gdy samice i ich młode, tworzą grupy po 2 lub 3 osobniki w okresie cielenia się.

Samce tego gatunku wyznaczają granice swoich terytoriów, kopiąc swoimi porożami i przednimi kopytami doły o szerokości 1,6 metra i głębokości (średnio 0,3 metra), w których często oddają mocz. Uderzają również porożami o ziemię, aby wskazać innym osobnikom, że wkraczają na ich terytorium.

Dieta jeleni sika

Dieta jelenia wschodniego jest roślinożerna. Może obejmować trawy bagienne, opadłe liście drzew, roślinność krzewiastą, zioła, grzyby, bambus, paprocie, trujący bluszcz, soję i kukurydzę. Jego zdolność adaptacyjna pozwala mu żywić się różnymi roślinami, dlatego w europejskich ekosystemach odpowiada za szkody na plantacjach iglastych.

Jeleń sika: reprodukcja

Jelenie Sika są poligamiczne i zwycięski kozioł zazwyczaj gromadzi do 12 samic na swoim terytorium podczas sezonu godowego. W tym okresie samce gwałtownie wyczerpują swoje zapasy tłuszczu i mogą stracić nawet 20-30% masy ciała.

Samice natomiast nie tracą na wadze podczas 6-tygodniowego okresu godowego i mogą łączyć się z kilkoma samcami, aby uzyskać dostęp do różnych miejsc żerowania. Obie płcie osiągają dojrzałość płciową w wieku 18 miesięcy i zazwyczaj rozmnażają się między wrześniem a październikiem.

Narodziny następują między majem a czerwcem, kiedy to po okresie ciąży trwającym około 30 tygodni rodzi się jedno cielę. Mały jelonek waży około 4,5-7 kilogramów i przez 10 miesięcy żywi się mlekiem matki. Karmienie piersią wspomaga również rozwój ich odporności.

Samice tego gatunku rodzą zazwyczaj na terenach zalesionych lub na otwartych polach, chociaż w niektórych miejscach wykorzystują niewielkie, obwodowe płaty osłony. Z drugiej strony, w Japonii zaobserwowano przypadki krzyżowania jelenia syka z jeleniem szlachetnym. Ssaki te żyją zwykle od 15 do 18 lat w niewoli.

Status ochrony

Drapieżnictwo ze strony wilków, dzikich psów, lisów i rysi wpłynęło na populacje jeleniowatych, podobnie jak historyczne polowania ze strony człowieka. Jednak obecnie jest uważany za gatunek „najmniejszej troski (LC)” według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN).