Konik morski – wszystko o Hippocampus bargibanti

Ze względu na swoje ubarwienie i atrakcyjność konik morski jest narażony na nielegalne połowy. Dlatego w Australii jest chroniony, aby zapobiec nielegalnemu pozyskiwaniu.

Napisane i zweryfikowane przez biologa Cesar Paul Gonzalez Gonzalez.

Ostatnia aktualizacja: 15 grudnia, 2022

Koniki morskie to jedne z najbardziej popularnych i znanych wśród ludzi zwierząt morskich. Nie istnieje jednak tylko jeden gatunek tych osobliwych organizmów, ale formalnie przyjęto nieco ponad 140 różnych rodzajów. Jednym z najbardziej ekstrawaganckich ze względu na swój osobliwy wygląd jest konik morski, który posiada imponujące zdolności mimetyczne.

Naukowa nazwa tego gatunku to Hippocampus bargibanti. Należy do rodziny Syngnathidae, do której należą również fajki. Choć prawdą jest, że konik morski jest jednym z najmniejszych osobników, to w rzeczywistości można go uznać za jednego z najbardziej niesamowitych koników morskich, jakie istnieją. Czytaj dalej i dowiedz się więcej o tym osobliwym okazie.

Siedlisko i rozmieszczenie

Podobnie jak inne organizmy tego rodzaju, konik morski występuje w płytkich wodach tropikalnych. W szczególności występuje na Indo-zachodnim Pacyfiku, który obejmuje regiony morskie wokół Indonezji, Filipin. Papua Nowa Gwinea, Japonia, Nowa Kaledonia i Australia.

Ten gatunek jest blisko związany z gorgonią nowokaledońską(Muricella spp.), ponieważ używa mimikry do “kopiowania” jej wyglądu. Ze względu na swój rozmiar konik morski nie jest w stanie przemieszczać się na duże odległości, więc zwykle przebywa na pobliskich rafach koralowych.

Charakterystyka fizyczna konika morskiego

Ciało konika morskiego ma kształt litery “S” typowy dla koników morskich, z tą różnicą, że mierzy nieco poniżej 2 centymetrów długości. Ponadto mają różne wybrzuszenia (bulwy) wzdłuż ciała, co przypomina fizyczny kształt gorgonii.

Ponadto mają ogonek, który pozwala im zakotwiczyć się w koralowcach. Dzięki temu mogą pozostać niezauważone i wtopić się w otoczenie. Jeśli chodzi o ubarwienie, to występują dwa różne warianty:

• Odmiana czerwona: żyją w związku z koralowcem Muricella plectana, więc ich ubarwienie jest podobne do ubarwienia tego organizmu: jasnoszare lub fioletowe z różowymi lub czerwonymi cebulkami.
• Wariant żółty: żyją razem z koralowcem Muricella paraplectana, więc “naśladują” kolor tego gatunku: żółty z pomarańczowymi cebulkami.

Zachowanie

Pigmejskie koniki morskie zwykle tworzą duże grupy ukryte wśród roślinności i na koralowcach, z którymi są związane. Zazwyczaj zachowują się cicho i ignorują inne gatunki, co pozwala im pozostać niezauważonymi przez drapieżniki.

Dieta koników morskich

Podobnie jak inne koniki morskie, nie posiada szczęk i ma jedynie rodzaj rurkowatego pyska z bezpośrednim dostępem do podstawowego układu pokarmowego. Z tego powodu żywią się tylko małymi ofiarami, które łatwo przechodzą przez ich usta, takimi jak obunogi, widłonogi i inne skorupiaki. Jednak gdy są małe, potrafią też zjadać plankton.

Rozmnażanie

Koniki morskie są zwierzętami monogamicznymi, które wybierają jednego partnera na całe życie. W przeciwieństwie do innych gatunków królestwa zwierząt, samiec jest odpowiedzialny za opiekę nad potomstwem przed narodzinami. W tym celu mają wydzieloną część brzucha do inkubacji jaj, która może nawet wyglądać jak “worek”.

Gdy nadchodzi okres godowy, samica przenosi jaja na brzuch samca, który je zapładnia i rozpoczyna inkubację. Choć może się tak nie wydawać, proces ten jest skomplikowany, ponieważ ojciec dostarcza jajom tlen i składniki odżywcze poprzez specjalny płyn wydzielany w jego “woreczku”.

Proces inkubacji trwa około 15 dni, po których zostaną one uwolnione do wody w sposób podobny do porodu. W tym momencie młode będą niezależne i będą musiały przetrwać same, ponieważ rodzice nie będą uczestniczyć w ich opiece.

Jak widzisz, konik morski jest gatunkiem kolorowym i gołym okiem widać – dość barwnym  Pomimo swojej wielkości, zadziwiające jest, jak wiele specjalizacji rozwinęły, aby “naśladować” cechy koralowców. W końcu mimikra to doskonała strategia dla bezbronnych zwierząt, która pozwala im przetrwać w takich środowiskach.