Kura jedwabista: charakterystyka i pielęgnacja
Kura jedwabista, lub silkie, to odmiana kury domowej, wyróżniająca się pluszowym, miękkim upierzeniem. Z powodu tej właśnie cechy ten ciekawy organizm nie jest w stanie latać, ponieważ jego pióra przypominają raczej futro. Ten ptak pochodzi z Azji, gdzie jego mięso jest uważane za smaczne ze względu na charakterystyczną ciemną barwę. Ta piękna odmiana Gallus gallus domesticus jest bardzo ceniona na całym świecie. Ponieważ jej charakter i łatwość hodowli czynią z niej doskonałe zwierzę domowe. Czytaj dalej i dowiedz się więcej o tym pięknym zwierzęciu.
Pochodzenie kury jedwabistej
Jedyną rzeczą, która jest pewna co do pochodzenia tego ptaka jest to, że pochodzi z Azji i dotarł do Europy jedwabnym szlakiem. W rzeczywistości Azję uznaję się za miejsce narodzin kury domowej, ponieważ jest domem dla kilku podobnych gatunków, w tym jej dzikiego przodka – Kur bankiwa. Tą odmianę długo uznawało się za krzyżówkę królika i koguta. W rzeczywistości wielu oszustów sprzedawało tego ptaka w tej formie.
Cechy charakterystyczne kury jedwabistej
Cechą charakterystyczną tego ptaka są pióra pozbawione watowatości, przez co tracą one swoją spójność i wyglądają jak włoski, a nie jak pióra. Jest to rodzaj haczyka, który zakotwicza się pomiędzy poszczególnymi “włoskami”, utrzymując je w pozycji pionowej i uporządkowanej względem siebie. Ponadto to samo upierzenie występuje w wielu różnych kolorach, takich jak srebrny, biały, złoty, czarny, niebieski, czerwony… itd.
Organizm ten ma także fibromelanozę, która jest chorobą powodującą hiperpigmentację skóry i tkanki łącznej. Powoduje to, że ciało pod piórami ma głęboki czarny kolor, który dociera nawet do mięśni i dzioba. Z tego powodu w niektórych częściach Azji są one znane jako “ptaki o czarnej kości”.
Ponadto wykazują dziwną cechę zwaną mutacją wsteczną. Polega ona na tym, że mają pięć palców u stóp. Cecha ta jest tak nazywana, ponieważ jest traktowana jako regresja do stanu przodków ich reptiliańskich krewnych. Innymi słowy, jest to jak cofanie się w ewolucji, aby odzyskać utraconą cechę.
Dymorfizm płciowy
Ptaki tej odmiany mają dymorfizm płciowy, w którym samce są cięższe i mają typowy czerwony grzebień. Z tego powodu samice ważą około 1 kilograma, podczas gdy samce osiągają wagę 1,8 kilograma. W rzeczywistości ta różnica ma głęboki związek z ich genetyką. Geny, które różnicują ich wygląd i rozmiar, są sprzężone z płcią.
Innymi słowy oznacza to, że ich hormony są odpowiedzialne za ekspresję ich cech fizycznych. Dzięki temu systemowi, nawet jeśli samice mają geny potrzebne do uformowania grzebienia, nie mogą go pokazać, ponieważ nie pozwala na to ich mechanizm hormonalny.
Zachowanie i charakter
Kura jedwabista lub silkie ma potulny i spokojny temperament, który pozwala jej być przyjazną nawet w stosunku do dzieci. W rzeczywistości są dość niezależne, Natomiast samice uważa się za doskonałe matki, ponieważ bardzo troszczą się o swoje jaja podczas inkubacji. Co więcej, zachowanie to wydaje się być związane z pewnymi genami na chromosomach 8 i 1, które promują zachowania ojcowskie u ptaków.
Mimo to struktura społeczna tych kur jest oparta na hierarchii dominacji. Powoduje to kilka walk między samcami, w których przegrywa ten, kto pierwszy się podda. W rezultacie określa się, kto ma prawo kopulować z samicami, podczas gdy pozostałe podporządkowują się dominującemu.
Rozmnażanie kury jedwabistej
Organizmy te są zwierzętami poligamicznymi żyworodnymi, gdzie samiec kopuluje z kilkoma kurami “wchodząc na nie”, by je zapłodnić. Aby to osiągnąć, przechodzą proces zalotów, podczas którego dominujący kogut wybiera samicę i otacza ją, próbując zwrócić na siebie jej uwagę. Zazwyczaj w tym momencie samica próbuje uciekać, inicjując pościg między nimi.
Kiedy samiec ją dogania, przeskakuje nad nią, co potocznie nazywa się “nadepnięciem”. Dzięki temu mogą połączyć swoje kloaki, by zapłodnić kurę. W przeciwieństwie do innych zwierząt, ptaki nie mają zewnętrznych narządów rozrodczych, ale wykorzystują do zapłodnienia wspólny otwór (kloakę).
Jaja i inkubacja
Ogólnie rzecz biorąc, jaja składają się z jajka i wapiennej skorupki, które powstają niezależnie od tego, czy są zapłodnione, czy nie. Z tego powodu, nawet jeśli kura nie kopuluje, jest w stanie złożyć jajka, nawet jeśli nie ma w nich pisklęcia.
Mając to na uwadze, kiedy dochodzi do krycia, żółtko (jajko) zostaje zapłodnione i pokrywa się twardą skorupką. Od tego momentu matka składa swoje jajo około 24 godziny później i rozpoczyna się inkubacja. W przypadku kury jedwabistej ilość produkowanych jaj jest mniejsza niż u innego drobiu. Dlatego też uważa się ją jedynie za ptaka ozdobnego.
Na koniec matka zapewni im ciepło i ochronę podczas 21-24 dni inkubacji. W przypadku jedwabników nie opuszczają one swojego gniazda z żadnego powodu, ponieważ są tak dobrymi inkubatorami, że wykorzystuje się je do inkubacji jaj innych ptaków.
Wychowywanie pisklęcia
Organizmy te są doskonałymi matkami, ponieważ bardzo chronią swoje pisklęta od momentu wyklucia. Co więcej, podczas gdy kury opiekują się nimi, ojcowie także mają w tym swój udział, ucząc je poszukiwania pożywienia w ich środowisku. Po 6 miesiącach pisklęta osiągną niezależność i dojrzałość płciową, rozpoczynając swój nowy, dorosły etap.
Pielęgnacja i wychowanie kury jedwabistej
Jak każdy drób, kura jedwabista to ciekawy odkrywca, dlatego lubi otwarte miejsca, gdzie może się wyszaleć. Z tego powodu podczas wychowu należy rozważyć warunki przestrzenne i siedliskowe. Dzieje się tak dlatego, że mają one tendencję do stresowania się w bardzo małych pomieszczeniach, ponieważ kształt ich piór nie pozwala im odpowiednio wyschnąć.
Czy mogą korzystać z kurnika?
Krótka odpowiedź brzmi tak, mogą one mieszkać w kurniku, jeśli jest on ogrodzony siatką, ponieważ zapobiega to wizytom niepożądanych osobników. Istnieją jednak wyjątki, ponieważ zwykłe kurniki są często bardzo ciasne i mogą być przygnębiające dla kur jedwabistych. Dlatego zaleca się budowanie gniazd dostosowanych do indywidualnych potrzeb, gdzie każde gniazdo słomiane jest przestronne i wygodne, z doskonałym naturalnym oświetleniem.
Zalecane wymiary to 4 metry kwadratowe na kurę, z prostokątnym gniazdem, nie mniejszym niż 40 centymetrów z każdej strony i 35 centymetrów głębokości. W rzeczywistości najlepszym rozwiązaniem jest ogrodzenie o powierzchni 40 metrów kwadratowych, w którym będziesz miał od 4 do 6 organizmów, biorąc pod uwagę, że podłoże powinna stanowić trawa i gleba bez wilgoci.
Pamiętaj też, że ten pierzasty przyjaciel nie potrafi latać ani szybować, więc powinieneś unikać zbyt wysokich gniazd. Podobnie bardzo ważna jest czystość ich przestrzeni, ponieważ jeśli są w niej ślady wilgoci, mogą zachorować. Aby tego uniknąć, należy co najmniej raz w tygodniu wymieniać słomę w ich gnieździe, a także myć konstrukcję detergentami przeznaczonymi do dezynfekcji.
Co się stanie, jeśli kura zmoknie?
Najgorsze środowisko, w jakim mogą żyć te ptaki, to bardzo wilgotne, błotniste i zimne miejsce. Ze względu na kształt ich piór nie chronią one dobrze ich ciał. Dlatego jeśli się zamoczy, natychmiast osusz ją ręcznikiem i umieść w ciepłym, dobrze oświetlonym miejscu. Jeśli nie będziesz ostrożny, może nabawić się śmiertelnej infekcji.
Karmienie
Jej dieta nie różni się od diety innego drobiu. Dlatego też można stosować typową karmę składającą się z mieszanki nasion. Dodatkowo, w niektórych przypadkach możesz dodać suplementy wapnia (mączka ze skorupek), które pomagają w znoszeniu jaj, ale nie jest to konieczne.
Samodzielnie czy razem?
Odpowiedź jest prosta – powinno się trzymać je pojedynczo. Nie oznacza to jednak, że można trzymać tylko jedną kurę, ale raczej, że nie zaleca się utrzymywania kilku linii kur. Innymi słowy, nie należy mieszać kur jedwabistych z innymi rasami, ponieważ są one bardziej spokojne, co może prowadzić do poważnych obrażeń.
Należy pamiętać, że ten typ kury jest kurą ozdobną. Chociaż można zebrać kilka jaj i zjeść je, nie będą one stale produkować jaj. Dlatego też można je traktować jako zwierzęta domowe, które z pewnością docenią opiekę, jaką się im zapewni. Pamiętaj też, że tak jak w przypadku każdego innego zwierzęcia, opieka nad nim wymaga czasu i miejsca, więc zanim je kupisz, upewnij się, że adoptujesz odpowiednie zwierzę.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Basheer, A., Haley, C. S., Law, A., Windsor, D., Morrice, D., Talbot, R., … & Dunn, I. C. (2015). Genetic loci inherited from hens lacking maternal behaviour both inhibit and paradoxically promote this behaviour. Genetics Selection Evolution, 47(1), 1-10.
- Dorshorst, B., Okimoto, R., & Ashwell, C. (2010). Genomic regions associated with dermal hyperpigmentation, polydactyly and other morphological traits in the Silkie chicken. Journal of Heredity, 101(3), 339-350.
- Reedy, M. V., Faraco, C. D., & Erickson, C. A. (1998). Specification and migration of melanoblasts at the vagal level and in hyperpigmented Silkie chickens. Developmental dynamics: an official publication of the American Association of Anatomists, 213(4), 476-485.
- Dharmayanthi, A. B., Terai, Y., Sulandari, S., Zein, M. S. A., Akiyama, T., & Satta, Y. (2017). The origin and evolution of fibromelanosis in domesticated chickens: Genomic comparison of Indonesian Cemani and Chinese Silkie breeds. PLoS One, 12(4), e0173147.
- Chen, G., Cai, Y., Su, Y., Gao, B., Wu, H., & Cheng, J. (2019). Effects of Spirulina algae as a feed supplement on nutritional value and flavour components of silkie hens eggs. Journal of animal physiology and animal nutrition, 103(5), 1408-1417.
- Corti, E., Moiseyeva, I. G., & Romanov, M. N. (2010). Five-toed chickens: Their origin, genetics, geographical spreading and history. Izvestia [Proceedings] of Timiryazev Agricultural Academy/Известия Тимирязевской сельскохозяйственной академии, (7), 156-170.
- Bartels, T. (2003). Variations in the morphology, distribution, and arrangement of feathers in domesticated birds. Journal of experimental zoology part B: molecular and developmental evolution, 298(1), 91-108.
- Robinson, J. H. (1913). Our Domestic Birds: Elementary Lessons in Aviculture. Ginn.
- Graham, Chris (2006). Choosing and Keeping Chickens. London: Octopus Publishing. pp. 130–131. ISBN 978-0-7938-0601-0.