Orzeł czarny: siedlisko i charakterystyka
Orzeł czarny to gatunek znany z czarnego upierzenia z białymi plamami, które rzucają się w oczy podczas lotu. Należy do grupy sokolników, więc nie tylko popisuje się lotem, ale jest też doskonałym myśliwym.
Jest to również ptak wyspecjalizowany, ponieważ żywi się tylko jednym rodzajem zwierząt. W tym artykule opowiemy o Aquila verreauxii, ptaku drapieżnym o majestatycznych rozmiarach, który również należy do prawdziwych orłów. Czytaj dalej, aby odkryć wszystko, co ten orzeł ma do powiedzenia.
Siedlisko orła czarnego
Ten drapieżny ptak jest zwierzęciem dziennym , które żyje w skalistych miejscach, takich jak klify i góry. Z tego powodu żyje w miejscach, gdzie opady są mniejsze niż 750 mm rocznie, a skąpa roślinność pozwala mu łatwo polować na ofiary.
Rozmieszczenie tego gatunku jest dość szerokie, od Półwyspu Arabskiego po południowo-wschodnią Afrykę. Większość jego populacji koncentruje się w górach Etiopii, na wyżynach Czadu, Zimbabwe i Afryki Południowej.
Cechy fizyczne
Ze względu na swój kształt został nazwany “najsmuklejszym” orłem z rodzaju Aquila , o długości do 96 centymetrów. Z drugiej strony może ważyć ponad 4 kilogramy i mierzyć 2,8 metra od skrzydła do skrzydła.
Ptaki te są zaliczane do grupy prawdziwych orłów, razem z takimi gatunkami jak orzeł przedni, ponieważ mają opierzone stępy. Mają też charakterystyczne dzioby i szpony, które są dość ostre i służą do rozdrabniania pokarmu. Obie struktury mają ten sam wzór kolorów, z żółtymi tonami w większości części i czarnymi na końcach.
U dorosłych osobników upierzenie jest całkowicie czarne, z wyjątkiem kilku białych obszarów na ogonie i grzbiecie. Młode osobniki mają mieszankę brązowych i białych piór o różnym stopniu i wzorze, co pozwala je rozróżnić. Z tego powodu wiadomo, że “czarny” kolor dorosłego osobnika jest w rzeczywistości mieszanką bardzo ciemnych odcieni brązu.
Czym żywi się orzeł czarny?
Ten gatunek może być bardzo wybredny w swojej diecie, żywi się ssakami z rodziny hieronimowatych, ale głównie góralkami skalnymi (Procavia capensis). Może to wynikać z tego, że jest to najobfitsza zdobycz w okolicy, ponieważ badania przeprowadzone przez Uniwersytet w Kapsztadzie wykazały, że orzeł może zmienić swoją dietę bez reperkusji.
Ostatecznie ten drapieżnik jest oportunistycznym myśliwym, więc wybierze ofiarę, która jest dostępna i daje mu najwięcej energii. Chociaż jego ulubionym pożywieniem są góralkowce, może również polować na następujące żywe stworzenia:
- Małe ssaki: takie jak zające, naczelne lub żenety.
- Ptaki: perliczki, gołębie okularowe lub sępy przylądkowe.
- Gady (w rzadkich przypadkach): w tym warany, żmije sykliwe i kobry przylądkowe.
Metody polowania
Sposób działania oportunistycznego zwierzęcia polega na tym, że jest ono cały czas czujne, aby w razie potrzeby móc zaatakować. Aby to zrobić, orły czarne wykonują nagłe pionowe zjazdy, zasadzają się na swoje ofiary i zabijają je na miejscu. Mimo że większość zdobyczy jest na tyle mała, że można je przenieść, czasami zaczynają je rozrywać, by przenieść ich kawałki do gniazda.
Rozmnażanie orła czarnego
Orły czarne są monogamiczne i osiadłe, spędzają większość życia w jednym miejscu, chyba że zaistnieją okoliczności, które pozwolą im opuścić gniazdo. Ponadto ich terytoria są niewielkie, więc w pobliżu można zobaczyć kilka par.
Zaloty
Aby zdobyć partnera, ptaki te przeprowadzają rytuał zalotów, podczas którego wykonują skomplikowane wzory lotu. W tym celu to samce próbują przyciągnąć uwagę samicy, wykorzystując swoje wokalizacje i eksponując upierzenie.
Po ustanowieniu pary wybierają swoje terytorium i zaczynają budować gniazdo, wykorzystując najwyższe miejsca, jakie mogą znaleźć. Z tego powodu zwykle przebywa w pobliżu klifów, ponieważ są one niedostępne dla drapieżników.
Ponadto nie ma określonego sezonu składania jaj przez matkę, ponieważ zmienia się on w zależności od obszaru, na którym żyje ten drapieżny ptak.
Składanie jaj i inkubacja
Ogólnie rzecz biorąc, ten drapieżny ptak składa od jednego do dwóch jaj, które wykluwają się po około 45 dniach. W tym celu oboje rodziców biorą udział w inkubacji, a samica spędza z nimi najwięcej czasu. W tym momencie samiec również zapewnia pokarm samicy, aż do wyklucia.
U tego gatunku występuje zachowanie kainowe, w którym starsze rodzeństwo zabija młodsze, dziobiąc je raz po raz. Choć brzmi to dramatycznie, dzieje się tak z powodu braku pożywienia, więc zabijając go, zapewniasz przetrwanie przynajmniej jednemu z nich. Z tego właśnie powodu bardzo rzadko zdarza się, że w gnieździe znajduje się więcej niż jedno jajo.
Opieka rodzicielska
Rodzice karmią pisklę do czasu, aż będzie ono w stanie samodzielnie się poruszać, zmniejszając ilość pokarmu na każdym etapie. Między 90 a 99 dniem od wyklucia pisklęta uzyskują pełne upierzenie i zaczynają opuszczać gniazdo. Od tego momentu nauczą się wszystkich technik latania i polowania, tak że w ciągu 6 miesięcy będą w stanie same o siebie zadbać.
Status ochronny
Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody orzeł ten jest klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski. Jednak lokalne rządy, np. w Afryce, uważają go za gatunek zagrożony, ponieważ jego populacja zmniejszyła się na niektórych obszarach występowania.
Jakie są zagrożenia dla orła czarnego?
Orzeł ten jest uważany za gatunek odporny, ponieważ jego obszary gniazdowania nie są w dużym stopniu naruszane przez ludzi. Wynika to z faktu, że są one trudno dostępne, więc do tej pory nie zostały “dotknięte”. Z drugiej strony, ich ofiary mogą ucierpieć, co zmusza je do przeniesienia się w inne miejsca, powodując konflikty w ich populacji.
Jak zwykle, gdy mówimy o ochronie przyrody, głównym zagrożeniem są zmiany spowodowane przez człowieka, które mogą doprowadzić do wyeliminowania ich ofiar, a w konsekwencji do wyginięcia tego gatunku. Choć zostało to już uwzględnione w kilku badaniach, trudno przewidzieć przyszłość tego ptaka.
Trudno uwierzyć, że ptak o tak majestatycznej posturze jest zagrożony, mimo że jest tak odporny. Jednak taka jest zdolność człowieka: niszczyć i eliminować zwierzęta bez względu na to, jak wielki opór stawiają. Może to brzmi fatalnie, ale taka jest rzeczywistość: choć wydaje się to powszechne, niszczenie siedlisk jest katastrofą dla przyrody. Niestety, jest to coś, co pozostaje niezauważone.
Prawdą jest, że ludzie potrzebują zasobów, aby przetrwać, ale musimy dążyć do równowagi, która pozwoli na współistnienie. W ten sposób będzie można chronić przyszłość tego orła i wszystkich gatunków, w tym nas.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- BirdLife International. 2016. Aquila verreauxii. The IUCN Red List of Threatened Species 2016: e.T22696067A95221980. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.20163.RLTS.T22696067A95221980.en
- Padayachee, K., Malan, G., LÜBCKER, N., Woodborne, S., & Hall, G. (2021). Differences in the dietary habits of Verreaux’s Eagles Aquila verreauxii between peri-urban and rural populations. Bird Conservation International, 31(1), 96-110.
- SIMMONS, R. (1988). Offspring quality and the evolution of cainism. Ibis, 130(3), 339-357.
- Armstrong, A., & Avery, G. (2014). Taphonomy of Verreaux’s Eagle (Aquila verreauxii) prey accumulations from the Cape Floral Region, South Africa: implications for archaeological interpretations. Journal of archaeological science, 52, 163-183.
- Ralston-Paton, S. (2017). Verreauxs’ Eagle and Wind Farms: Guidelines for impact assessment, monitoring, and mitigation. BirdLife South Africa occasional report series, BirdLife South Africa, Hoboken, NJ, USA.
- Thompson, L. J., Clemence, L., Clemence, B., & Goosen, D. (2018). Nestling White-backed Vulture (Gyps africanus) eaten by a Verreaux’s Eagle (Aquila verreauxii) at a nest occupied for a record 21 years. Vulture News, 74, 24-30.
- Murgatroyd, S. M. (2016). Ecology of the Verreaux’s eagle Aquila verreauxii in natural and agriculturally transformed habitats in South Africa.
- Padayachee, K., Malan, G., LÜBCKER, N., Woodborne, S., & Hall, G. (2021). Differences in the dietary habits of Verreaux’s Eagles Aquila verreauxii between peri-urban and rural populations. Bird Conservation International, 31(1), 96-110.
- Davies, R. A. (2007). Black eagle Aquila verreauxii predation on rock hyrax Procavia capensis and other prey in the Karoo (Doctoral dissertation, University of Pretoria).
- Murgatroyd, M., Avery, G., Underhill, L. G., & Amar, A. (2016). Adaptability of a specialist predator: the effects of land use on diet diversification and breeding performance of Verreaux’s eagles. Journal of Avian Biology, 47(6), 834-845.
- Baker, S. E. (2013). Accumulation behaviours and taphonomic signatures for extant Verreaux’s Eagle nests, Aquila verreauxii, in southern Africa (Doctoral dissertation).