Przerażający czarny diabeł morski

Czarny diabeł morski to gatunek żabnicy znany ze swojego osobliwego wyglądu i charakterystycznego sposobu łapania ofiar.

Napisane i zweryfikowane przez biologa Elsa M. de Arribas.

Ostatnia aktualizacja: 04 czerwca, 2022

Jedną z ryb, która przyciągnęła najwięcej uwagi od czasu jej odkrycia, jest przerażający czarny diabeł morski. Ten gatunek, znany też jako żabnica abisyńska, jest rybą o ciekawym kształcie.

Cechy fizyczne diabła morskiego

Diabeł morski jest powszechnie znany jako żabnica abisyńska lub pod naukową nazwą Melanocetus johnsonii. Należy do rodziny Melanocetidae, występującej w różnych rejonach tropików.

Jest też częścią rzędu Lophiiformes, w którym znajdują się przedstawiciele żabnicowatych. Ryby te są obecne w zapisie kopalnym od epoki eocenu, należącej do ery kenozoicznej.

Ten gatunek charakteryzuje się tym, że żyje w otchłani oceanu, na głębokości od 3000 do 4000 metrów. Dzięki ciemnobrązowemu lub ciemnoczerwonemu ubarwieniu łatwo się kamuflują na tym obszarze.

Uderzający jest wyraźny dymorfizm płciowy między samcami i samicami. Po pierwsze, samice mają większe rozmiary ciała niż samce. Osiągają do jednego metra długości i około 30 kg wagi. Z drugiej strony, długość samców jest jedną dziesiątą długości samic i może wynosić maksymalnie około 3 cm.

Mają dwoje małych oczu, które tracą na znaczeniu na rzecz wypukłości wyrastającej z nosa samic. Ta wypukłość lub “wędka” zakończona jest wabikiem pełnym bioluminescencyjnych bakterii, którymi przyciągają uwagę.

Siedlisko i rozmieszczenie

Czarny diabeł morski szeroko rozpowszechnia się na dnie Oceanu Atlantyckiego, Spokojnego i Indyjskiego. W tych regionach występuje również gatunek Melanocetus murrayi, jeden z najbardziej znanych wraz z M. johnsonii.

Te dwa gatunki, M. johnsonii i Melanocetus murrayi, są najlepiej poznane z całego rodzaju Melanocetus. Spośród pozostałych 20 gatunków żabnic z tego rodzaju znaleziono tylko od jednego do sześciu okazów.

Diabeł morski jest gatunkiem batipelagicznym, co oznacza, że występuje tylko na dnie oceanu. Zwykle występuje na głębokości większej niż 1000 metrów.

Pożywienie diabła morskiego

W języku angielskim nazywane są “anglerfish”, co tłumaczy się jako żabnica i odnosi się do cechy występującej tylko u samic. Samice żabnicy mają wypukłość kręgosłupa, która wystaje im z pyska.

Wypukłość ta ma kształt wędki i to właśnie od niej pochodzi nazwa tego gatunku. Na jego końcu zawieszona jest świecąca przynęta (bakteria bioluminescencyjna), za pomocą której wabi ofiary.

Gdy tylko ofiara się zbliży, zwabiona światłem, żabnica pochwytuje ją swoim dużym pyskiem. Czarny diabeł morski ma tak elastyczne ciało, że może je zdeformować i połknąć ofiarę dwukrotnie większą. Ta ewolucyjna strategia pozwoliła im przetrwać w środowisku, w którym brakuje pożywienia. Ponadto posiadają zestaw ostrych zębów, które uniemożliwiają ucieczkę ofiarom.

Tak więc diabeł morski jest rybą mięsożerną, która żywi się ofiarami różnej wielkości. Dzięki dużej paszczy nie ma trudności z połykaniem swoich ofiar.

Zachowanie diabła morskiego

Kiedy po raz pierwszy odkryto ten gatunek, naukowcy znajdowali tylko samice diabła morskiego. W końcu zaobserwowano, że samce przywiązują się do samic jak pasożyty.

Samiec diabła morskiego przyjął pasożytnicze zachowanie wobec samicy. Gdy tylko młody żabnica napotka samicę, przyczepia się do niej, mocując się z zębami.

W miarę upływu czasu nadchodzi moment, w którym samiec łączy się z samicą. W taki sposób, że integruje swoją skórę i układ krwionośny, tracąc oczy i wszystkie narządy oprócz jąder.

Zaobserwowano samice, które mogą nosić w swoim ciele do sześciu lub więcej samców. Ponadto, aby przeżyć, muszą połączyć się z samicą.

Powodem tego jest fakt, że samce diabłów morskich nie mają układu trawiennego. Bez niej nie mogą przez długi czas żyć samodzielnie. Ponadto mają bardzo dobrze rozwinięty zmysł węchu. Dzięki temu mogą podążać za śladem feromonów pozostawionych przez samicę, ponieważ wyczuwają bardzo słabe zapachy.

Czarny diabeł morski kojarzy się w przerażającą rybą, być może ze względu na swój wygląd lub sposób oszukiwania ofiary. Jest to jednak gatunek o ciekawej strategii ewolucyjnej, zarówno jeśli chodzi o chwytanie ofiar, jak i relacje między samicami a samcami.