Ropuchy – poznaj 10 ciekawostek na ich temat

Pomimo złej reputacji w niektórych regionach, ropuchy nie stanowią żadnego zagrożenia dla ludzi. Poznanie ich bliżej, na pewno zmieni wasze podejście do tych zwierząt.
Ropuchy – poznaj 10 ciekawostek na ich temat
Samuel Sanchez

Napisane i zweryfikowane przez biologa Samuel Sanchez.

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Ciekawostki o ropuchach są prawie nieskończone, ale niestety wiele osób nie chce ich poznać. Ropuchy mają reputację trujących, wywołujących zmarszczki przy dotknięciu lub przynoszących pecha tym, którzy staną na ich drodze. Nic bardziej mylnego: wszystkie płazy są nieszkodliwe i doskonale sprawdzają się w zwalczaniu szkodników w ekosystemach.

Aby obalić mity i oczyścić ich dobre imię, tym razem przedstawiamy 10 ciekawostek na temat ropuch, których nie możecie przegapić. Zobaczysz, że ich cykl życia i ekologia są co najmniej fascynujące.

1. Ropucha i żaba – oznacza to samo

Zanim zaczniemy od najbardziej imponujących ciekawostek ropuch, uważamy, że konieczne jest skontekstualizowanie ich na poziomie taksonomicznym. Ropuchy są płazami z rzędu anura i różnią się od reszty swoich krewnych brakiem ogona. Istnieje ponad 7300 gatunków bezogonowych, co stanowi 88% obecnej bioróżnorodności klasy płazów wodno-lądowych.

W tym miejscu należy zauważyć, że zarówno ropuchy, jak i żaby są anuranami, więc rozróżnienie nazw pospolitych między nimi nie ma podstaw taksonomicznych. Mówi się, że ropuchy są bardziej lądowe i wytrzymałe niż żaby, ale istnieje wiele wyjątków od tego twierdzenia. Kategoryzacja między zwierzętami odbywa się za pomocą analizy genetycznej, a nie na podstawie wyglądu zewnętrznego.

Żaby i ropuchy to płazy bezogonowe. Różnica między tymi terminami nie ma znaczenia taksonomicznego.

2. Właściwa rodzina płazów

Chociaż terminy żaba i ropucha są mylnie używane do kategoryzacji różnych anuranów, możemy powiedzieć, że prawie wszystkie znane jako „ropuchy” należą do rodziny Bufonidae. Ten takson zawiera ponad 570 gatunków podzielonych na 52 rodzaje, a wszystkie razem reprezentują true toads (prawdziwe ropuchy).

Atelopus, żaba

W obrębie tej rodziny rodzaj Atelopus jest najbardziej rozległy ze wszystkich, łącznie 96 opisanych gatunków. Co ciekawe, osobniki z tej grupy nie mają nic wspólnego z typową ropuchą, ponieważ mają bardzo smukłe kończyny, ich ciało jest gładkie i brakuje im charakterystycznej chropowatości rozsianej po całym ciele. Są one nawet błędnie nazywane “żabą arlekin“.

3. Typowa ropucha należy do własnego rodzaju

Jako ostatnią ciekawostkę o ropuchach w aspekcie ich taksonomii należy zaznaczyć, że Bufo jest najlepiej poznanym rodzajem w rodzinie Bufonidae. Do tej grupy należą ropuchy brązowe, szorstkie, pulchne i pomarańczowookie, z którymi wszyscy kiedyś się spotykaliśmy. Są wybitnie lądowymi płazami, chociaż potrzebują wilgoci do oddychania.

Ropucha szara jest najbardziej znana całym na świecie.

4. Ropuchy oddychają przez skórę

Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego określenie „płaz” zawsze kojarzy się z obecnością wody? Zwierzęta te stale wymagają bardzo wysokiej wilgotności, ponieważ, co może się wydawać niewiarygodne, muszą mieć wilgotną skórę, aby przez nią oddychać. Ich płuca są bardzo szczątkowe, więc uzyskują od 25 do 85% potrzebnego O2 przez bierną dyfuzję skórną.

Jakby nie było to niewiarygodne, należy również zauważyć, że płazy mogą modulować ilość krwi, którą transportują na powierzchnię skóry. Chociaż jest to względne, umożliwia im to regulowanie skórnego poboru tlenu zgodnie z ich potrzebami i ograniczeniami środowiskowymi.

5. Ropuchy produkują toksyny, ale nie są niebezpieczne

Wszyscy przedstawiciele rodzaju Bufo mają bardzo ciekawe struktury na grzbiecie i za oczami. Te nerkowate “brodawki” są w rzeczywistości gruczołami przyusznymi, odpowiedzialnymi za produkcję toksycznych związków. Kiedy zwierzę próbuje zjeść te płazy, uwalniają swój płyn gruczołowy i podrażniają jamę ustną drapieżnika.

Wyrzucane trujące związki to bufotoksyny, bardzo zróżnicowana rodzina toksycznych laktonów steroidowych, które po spożyciu wywołują różne skutki ogólnoustrojowe i miejscowe. Chociaż nie są one śmiertelne dla ludzi, mogą powodować bardzo poważne objawy u psów, kotów i innych ssaków.

Ropucha jadowita

Ropucha nigdy nie wydzieli swoich toksyn, jeśli nie będziesz jej aktywnie niepokoić.

6. Ropuchy halucynogenne?

Inną ciekawostką dotyczącą ropuch jest to, że w niektórych kulturach wytwarzane przez nie bufotoksyny były historycznie używane jako psychodeliki. Tak jest w przypadku Incilius alvarius, płazów, które potrafią wytworzyć wystarczającą ilość jadu, by zabić dorosłego psa.

Związki 5-MeO-DMT i bufotenina w wydzielanym płynie są silnymi środkami psychoaktywnymi, które wywołują u ludzi bardzo silne działanie przez okres około 15 sekund. Przetworzone formy tych toksyn były w ostatnich czasach stosowane jako leki i afrodyzjaki, powodując co najmniej jedną śmierć człowieka w wyniku zatrucia.

7. Wszystkie ropuchy są myśliwymi

Pomimo pulchnych ciał i ogólnej niezdarności, ropuchy są ścisłymi drapieżnikami, które zwykle żywią się wyłącznie żywą zdobyczą. Ich strategia polowania jest typu „ sit and wait: po prostu czekają, aż ich ofiara przejdzie obok i rzucą się na nią, używając swojego lepkiego języka jako pułapki.

Ropuchy są owadożerne i żywią się ćmami, chrząszczami, mrówkami, konikami polnymi, robakami, ślimakami i wszelkimi bezkręgowcami, które zmieszczą się w ich otworach gębowych. Wyjątkiem od tej reguły jest gatunek Rhinella marina, który dzięki swoim niezwykłym rozmiarom (wydłużony o 54 centymetry) może polować również na nietoperze, ptaki, gady, a nawet ssaki.

W przeciwieństwie do większości ropuch, gatunek Rhinella marina  żywi się również padliną i karmą dla psów.

8. Ropuchy potrzebują wody, aby się rozmnażać

Większość gatunków ropuch szarych ucieka wiosną ze strefy przetrwania do obszaru lęgowego. Miejscem zalotów i składania jaj musi być jezioro lub zbiornik wodny (stały lub efemeryczny) i są to zwierzęta filopatryczne, czyli tożsame, które zawsze wracają w to samo miejsce, aby się rozmnażać.

Zapłodnienie ropuch jest zewnętrzne: samiec obejmuje samicę w pozycji zwanej ampleksusem i wspomaga wydzielanie jaj do wody. Samiec ją zapładnia i szybko porzuca, ponieważ jego zamiarem jest zapłodnienie jak największej liczby jajeczek.

Samica gatunku ropuchy szarej może jednorazowo złożyć od 3000 do 6000 jaj. Chociaż liczba ta wydaje się wygórowana, należy pamiętać, że zdecydowana większość larw umrze w fazie kijanki przed wylęgiem lub tuż po przeobrażeniu się z wody. Zwierzęta te składają wiele jaj, ale bardzo niewiele osiąga dorosłość.

9. Wybuchowa metoda rozmnażania

Chociaż każdy gatunek jest inny, inną ogólną cechą ropuch jest to, że ich rozmnażanie jest zwykle wybuchowe. Setki samców gromadzą się w tym samym akwenie, by śpiewać i przyciągać samice, przechwytując je tak szybko, jak to możliwe, by złapać je w ampleksus. To normalne, że samce przepychają się lub przytulają się w akcie reprodukcyjnego szaleństwa.

Choć może się to wydawać szokujące, czasami obserwuje się bale godowe złożone z 4, 5, 6 lub więcej samców przytulających się do tej samej samicy. Presja jest na tyle duża, że czasami samica tonie i umiera pod ciężarem swoich rywali przed lub po złożeniu jaj w wodzie.

Ropuchy kopulacja kilku osobników

Wybuchowy rozród minimalizuje tempo drapieżnictwa ze strony myśliwych, ale znacznie zwiększa konkurencję między samcami tego samego gatunku.

10. Nie są niebezpiecznymi zwierzętami i wymagają naszej pomocy

Jako ostatnią z ciekawostek ropuch należy podkreślić, że nie są one zwierzętami niebezpiecznymi. Chociaż wytwarzają bufotoksyny, które wywołują bardzo nieprzyjemne objawy, nie zauważysz ich działania, chyba że włożysz okaz do ust lub przetrzesz oczy po jego naruszeniu. Płazy te należą do najspokojniejszych ze wszystkich płazów i nigdy nie dążą do bezpośredniej konfrontacji.

Ponadto ropuchy i ogólnie 41% płazów są zagrożone wyginięciem, ponieważ zmiany klimatyczne, zanieczyszczenie wody, wprowadzanie gatunków egzotycznych i niektóre choroby zakaźne zabijają je w alarmującym tempie. Te urocze, małe kręgowce wymagają działań ochronnych, zanim będzie za późno.


Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.


  • Pettit, G. R., Kamano, Y., Drasar, P., Inoue, M., & Knight, J. C. (1987). Steroids and related natural products. 104. Bufadienolides. 36. Synthesis of bufalitoxin and bufotoxin. The Journal of Organic Chemistry, 52(16), 3573-3578.
  • Pettit, G. R., & Kamano, Y. (1972). The structure of the steroid toad venom constituent bufotoxin. Journal of the Chemical Society, Chemical Communications, (2), 45a-45a.
  • Ashok, G., Sakunthala, S. R., & Rajasekaran, D. (2011). An interesting case of cardiotoxicity due to bufotoxin (toad toxin). The Journal of the Association of Physicians of India, 59, 737-738.
  • Lajmanovich, R. C. (1994). Hábitos alimentarios de Bufo paracnemis (Amphibia, Bufonidae) en el Paraná medio, Argentina. Revista de Hydrobiologia Tropical, 27(2), 107-112.
  • Coloma, L. A., Lötters, S., & Salas, A. W. (2000). Taxonomy of the Atelopus ignescens complex (Anura: Bufonidae): designation of a neotype of Atelopus ignescens and recognition of Atelopus exiguus. Herpetologica, 303-324.

Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.