De Brumby: habitat en kenmerken van dit Australische paard
Als je denkt aan grote kuddes paarden die in het wild rennen, reist het eerste mentale beeld rechtstreeks naar de prairies van de Verenigde Staten en de Mustang-paarden, maar de waarheid is dat Australië in dit opzicht op Noord-Amerika voorloopt met de Brumby. Dit ras leeft vrij in de prairies van het noorden en zuidoosten van dit land.
In dit artikel kun je meer te weten komen over de oorsprong van dit ras aangezien er vóór de kolonisatie geen paarden in Australië waren. Daarnaast gaan we in op de kenmerken die het mogelijk hebben gemaakt om zich aan te passen aan het leven in vrijheid. Mis het niet.
Oorsprong van de Brumby
De introductie van paarden in Australië kwam van de hand van de eerste Europese kolonisten, in de 18e eeuw, met name in 1788. Daar dienden ze tot de latere eeuw als rij- en werkdier, aangezien, aan het einde van de goudkoorts, veel paarden werden achtergelaten.
De naam van dit ras komt van het woord baroomby. Dat betekent ‘wild’ in de taal van de inheemse bevolking van het zuiden van het huidige Queensland.
De veelheid aan verlaten rassen in de Australische graslanden zorgde ervoor dat de Brumby een aantal optimale eigenschappen vergaarde om in het wild te overleven. Hun aantal nam in de loop der jaren geleidelijk toe.
Later, tijdens de Boerenoorlog en de Eerste Wereldoorlog, werden deze paardachtigen opnieuw getemd om te worden opgenomen in de cavalerie van de legers, en werden later weer verlaten. Momenteel beschouwen sommige mensen ze als een plaag, dus de Australische regering heeft toestemming gegeven voor de jacht op deze dieren.
De habitat van de Brumby
De Brumby leeft in het wild in heel Australië. De grootste populatie woont in de regio van de Australische Alpen, in het zuidoosten. Een andere belangrijke populatie bevindt zich in het noorden, in de buurt van Queensland. Ook komen ze voor in sommige nationale parken die hun eigen populatie van dit zeer verspreide ras hebben.
Fysieke eigenschappen
De Brumby is 1,40 tot 1,50 meter hoog bij de schoft, dus het is niet een heel groot ras. Dit komt doordat ze gekruist zijn met Britse pony’s, die ook met de kolonisatie arriveerden.
Deze paarden hebben een korte nek en hun benen zijn dun en sterk, met harde hoeven. Zijn bouw is robuust en compact, soms een beetje onevenredig wat betreft zijn grootte. Wat betreft de kleur, er zijn verschillende tinten bruin en wit, maar er is een grote variëteit.
Aanpassing van de Brumby
Het is een ras dat zich heeft aangepast aan het leven in het wild en dat kan overleven in droge omgevingen met weinig middelen. Het is geen bijzonder snel paard (zijn achterhand is niet erg krachtig) en zijn huid is kwetsbaar. Het wordt niet beschouwd als een goed paard om op te rijden.
Toen Australië werd gekoloniseerd, waren er geen grote herbivoren die konden wedijveren met de Brumby. Aan de andere kant hadden ze ook geen predatoren, dus ze konden zich zonder problemen voeden en voortplanten.
In het begin was de vegetatie rijk en overvloedig, maar met de snelle verspreiding van dit paard kwam er schaarste aan hulpbronnen voor andere kleinere soorten, waardoor deze in gevaar kwamen. Als gevolg van dit probleem werden strategieën voor populatiebeheer gelanceerd.
Wat eet een Brumby?
Zoals alle paarden is de Brumby een herbivoor. Het dier voedt zich voornamelijk met het gras op de weiden die hij bezoekt. Daarnaast helpt hij zichzelf ook aan verschillende kruiden en hooi, evenals alle groenten en struikgewas dat hij kan vinden.
Reproductie van de Brumby
Het is een levendbarend zoogdier dat geslachtsrijp wordt bij 14-15 maanden voor merries en bij 14-18 maanden voor hengsten. Voortplanting omvat de stadia van verkering, paring, zwangerschap en bevalling.
De draagtijd van de Brumby duurt 11-12 maanden en de merrie heeft meestal een enkel veulen, maar soms ook een tweeling. De lactatie van het veulen duurt tot een leeftijd van 6 maanden.
Onder controle houden van de populatie
Er zijn verschillende strategieën om paardenpopulaties in Australië onder controle te houden. De milieu-impact die de proliferatie ervan heeft op een toch al zwaar aangetast ecosysteem is iets dat de Australische bevolking tegenover elkaar plaatst (Engelse link).
Sommige overheidsinstanties verplaatsen deze paardachtigen naar nationale parken, maar anderen jagen om ze te doden. Bepaalde groepen zijn tegen het jagen, anderen beschouwen ze als een plaag.
Weer anderen willen ze verspreiden om hun impact te verminderen. De publieke opinie weegt zwaar op de genomen maatregelen en veranderingen, afhankelijk van de regio.
De traditionele methode om kuddes te verplaatsen is om de lasso te gebruiken om ze te vangen en naar een nieuwe locatie te leiden.
De economische kosten van populatiebeheersing zijn hoog en op dit moment vermindert geen van de maatregelen het lijden van de paarden.
De behandeling die momenteel als de meest humane wordt beschouwd, is vruchtbaarheidscontrole door middel van injecties. Hoewel het op sommige plaatsen is geïmplementeerd, valt nog te bezien of het op de lange termijn effectief is.
Veel dierenrechtenorganisaties beweren dat methoden zoals moorden met geweerschoten vanuit een helikopter grenzen aan barbaarsheid.
Ze geloven dat de mensen die verantwoordelijk zijn voor het beheersen van hun populatie vanuit ethisch oogpunt degenen zijn die de paarden in de steek hebben gelaten toen ze niet langer nuttig voor hen waren: mensen. Wat denk jij?
Alle aangehaalde bronnen zijn grondig gecontroleerd door ons team om hun kwaliteit, betrouwbaarheid, actualiteit en geldigheid te waarborgen. De bibliografie van dit artikel werd beschouwd als betrouwbaar en wetenschappelijk nauwkeurig.
- Dawson, M. J. (2005). The population ecology of feral horses in the Australian Alps Management Summary. Australian Alps Liaison Committee, Canberra.
- Scasta, J. D., Adams, M., Gibbs, R., & Fleury, B. (2020). Free-ranging horse management in Australia, New Zealand and the United States: socio-ecological dimensions of a protracted environmental conflict. The Rangeland Journal, 42(1), 27-43.