Een huisdier verliezen: sinds je er niet meer bent
Een huisdier verliezen kan een van de moeilijkste momenten in je leven zijn. Mensen die zelf geen huisdier hebben begrijpen dat misschien niet zo goed. Maar een dier wordt wel degelijk een deel van de familie vanaf het allereerste ogenblik dat het door het huis loopt. Mensen die een huisdier verliezen denken steeds: ‘alles is zo veranderd sinds je er niet meer bent.’
Een huisdier verliezen is net zoals een ander verlies, en de mensen die ermee moeten omgaan doen dat op hun eigen, verschillende manieren. Vandaag willen we een brief met je delen van iemand die een huisdier heeft verloren. Het gaat over de gevoelens die in haar werden opgewekt nadat haar huisdier overleed. Misschien heb jij al iets vergelijkbaars meegemaakt?
Een huisdier verliezen
Sinds je er niet meer bent kan ik niet ophouden met denken…
Sinds je er niet meer bent, mijn trouwe vriend, mijn vaste maatje, mijn stille toeverlaatje, is het huis zo stil dat ik er haast doof van word.
Wanneer ik elke dag thuis kom open ik de deur nog altijd voorzichtig zodat ik hem niet tegen je gezicht duw. En dan besef ik dat je er niet meer bent. Ik word iedere ochtend wakker, roep je naam, zoek je, en wacht op je om me goedemorgen te komen zeggen. Maar dan word ik volledig wakker en besef ik dat je er niet meer bent.
De fauteuil waar je zo van hield blijft leeg. Nu lijkt hij lelijk en verdrietig, alsof hij niet in het decor past. Als er iets was dat die fauteuil mooi en speciaal maakte, dan was jij dat. Jij die er in ging zitten.
Ik kijk naar je bed en naar je etensbakken. Het is me nog steeds niet gelukt om ze weg te doen. Ik vul ze zelfs nog met eten en water. Ik weet goed genoeg dat het niet mogelijk is, maar toch heb ik nog een sprankeltje hoop dat je ooit terugkomt. Mocht je ooit terugkeren, dan hoop ik dat je mij opnieuw als baasje kiest. Ik zou jou immers duizenden keren opnieuw kiezen.
Sinds je er niet meer bent wil ik gewoon op de bank gaan liggen. Ik kijk in de leegte en laat de herinneringen die we samen hebben gemaakt door mij heen vloeien. Onze herinneringen. Dat is het enige wat ik nog van je over heb. Maar niemand zal ze ooit van mij kunnen afpakken.
A trip down memory lane
Van foto’s ben ik nooit een grote fan geweest. Maar nu ben ik toch hartstikke blij dat ik er een paar met jou heb genomen! Ik wil je nooit vergeten. Wanneer ik aan je denk, wil ik dat ik me je gezicht altijd voor de geest kan halen. Ik weet dat de foto’s me daarbij zullen helpen. Maar ik zou jou toch nooit kunnen vergeten. Je was zo’n belangrijk deel van mijn leven. Ik denk dat, sinds je er niet meer bent, ik heel erg bang ben.
Sinds je er niet meer bent kijk ik steeds naar je shampoo, je handdoek, je cologne. De cologne die je altijd deed niezen en dol in het rond deed rennen. Toen ik je voor het eerst zag dacht ik dat je bezeten was. We hadden samen zo veel pret! Je hebt me zo vaak aan het lachen gemaakt! Sinds je er niet meer bent glimlach ik nog zelden. Misschien is het maar een kwestie van tijd. Maar toch was jij zo vaak de reden voor mijn gelach, en een reden voor mijn geluk. Jij was een stukje geluk in mijn leven.
Voor altijd samen in mijn hart
Sinds je er niet meer bent denk ik altijd aan je wanneer ik in het park kom, waar we steeds gingen wandelen. Wanneer ik het vuilnis buitenzette wou je altijd met me meekomen. En nu doet zelfs vuilnis me aan je denken. Langs de dierenarts rijden geeft me slechte herinneringen. Daar heb ik afscheid van je moeten nemen. Maar ik herinner me ook de eerste keer dat we samen gingen.
Toen ze je een spuitje gaven was je zo bang en trilde je helemaal. Ik wilde je troosten, tezelfdertijd je moeder en vader zijn. Je maatje, steun, en toeverlaatje. Je was zo mooi telkens wanneer je vacht werd geknipt en verzorgd! Ik vertelde je altijd dat je eruit zag als een wollen bal. Ik wou je hard knuffelen, maar daar hield je niet zo van.
Sinds je er niet meer bent wil ik niet stoppen met aan je te denken. Ik wil je nooit vergeten. Het enige waar ik aan denk is onze tijd samen. Zo probeer ik de bittere herinnering van ons afscheid een plaatsje te geven. Sinds je er niet meer bent is alles anders. Ik weet dat ik opnieuw zal glimlachen omdat de vriendschap die we deelden de pijn en het geluk waard is geweest. Ik weet dat je mijn glimlach het liefst van al wilt zien – waar je nu ook mag zijn.