Het verhaal van Fernando: de zwerfhond die onsterfelijk werd
Dit is het verhaal van een kleine witte hond met een fijn oor voor muziek. Een volledige stad ontfermde zich over hem. Mensen hebben ter nagedachtenis boeken, gedichten en standbeelden aan hem gewijd. Het dier heette Fernando, en hij is het hoofdpersonage in een legendarisch lied van de singer-songwriter Alberto Cortez.
De hond die het hart van een hele stad wist te veroveren
De hond verscheen op kerstavond in 1951 plotseling in een bar in Resistencia, de hoofdstad van de Argentijnse provincie Chaco. Hij zocht er namelijk onderdak tijdens een hevige storm.
Het dier ging daarna aan de voeten liggen van Fernando Ortiz, een bolerozanger die door de stad reisde. Het lot zou later bepalen dat die stad ook zijn thuis zou worden.
Ortiz werd kort nadien het officiële baasje van de hond en noemde hem naar zichzelf. Maar de hond begon ook de lokale bevolking te charmeren, en maakte van de stad zijn thuis. Iedereen wilde hem uitnodigen in hun huis, en tijd met hem doorbrengen in de bars en restaurants die hij bezocht.
Fernando, de straathond die van een Argentijnse stad zijn thuis maakte
De hond had een heuse routine ontwikkeld in de stad:
- Slapen in de lobby van Hotel Colón.
- Koffie met melk en croissants als ontbijt in het managerskantoor van de Nation Bank.
- Een bezoek aan de kapper naast de Japanse bar.
- Lunch bij restaurant El Madrileño of in de Sorocabana.
- Een dutje doen bij Dr. Reggiardo.
- Op katten jagen op het centrale plein.
- Dineren bij de bar La Estrella.
Een hond met een wonderbaarlijk muzikaal oor
Naast zijn zachtaardige karakter en zijn trouwe aanhang in de stad stond Fernando de zwerfhond ook bekend om zijn buitengewoon muzikaal oor.
De ouderen vertellen ons dat Fernando nooit een activiteit met muziek miste. Hij was steevast aanwezig op concerten, publieke en private feestjes en carnavals. Hij kreeg altijd een vip-plekje, en zijn mening werd bovendien het meest gewaardeerd.
Fernando ging naast het orkest of de solisten zitten en kwispelde met zijn staart als teken van goedkeuring. Maar als iemand een valse noot speelde of uit de maat speelde, dan begon hij te grommen of te janken. Soms liep hij zelfs weg!
Hij keurde zelfs een belangrijke Poolse pianist af die een recital gaf in een volledig gevuld theater. Fernando gromde een paar keer, en de muzikant stond op het einde van de show op, en gaf toe: “Hij heeft gelijk. Ik heb twee foutjes gemaakt.”
Fernando, vereeuwigd in een liedje
Helaas gebeurde er op 28 mei 1963 iets verschrikkelijks. Voor het plein waar hij vaak katten achtervolgde en naast het provinciale regeringshuis werd de hond dodelijk geraakt door een auto.
De hele stad Resistencia rouwde om hem. Zijn begrafenis wordt beschouwd als de meest bezochte begrafenis die ooit in de stad werd gehouden. Zelfs de gemeentelijke autoriteiten kwamen langs om hun respect te betuigen en toespraken te geven.
Vandaag de dag wordt zijn lichaam bewaard door het museum El Fogón de los Arrieros, een bekend cultureel centrum in Chaco. En verder leeft hij natuurlijk voort in de harten van de mensen die het geluk hadden een deel van hun leven met hem te delen.
Verder is hij vereeuwigd in het lied “Callejero” van Alberto Cortez. Het liedje beschrijft wonderlijke, mooie, vrije wezens die net als Fernando de aarde bewandelen, trouw aan “hun harten en hun lot.”
Bron van de hoofdafbeelding: Wikipedia Commons.